برنامه های تلویزیون و رفتارهای خشن اجتماعی‏

بیش از چهار هزار پژوهشِ انجام گرفته، وجود رابطه بین خشونت تلویزیونی و خوی تهاجمی افراد را نشان می دهد. انجمن جراحی عمومی آمریکا در سال ۱۹۷۲ گزارش داد: "تماشای خشونت، کودکان …

بیش از چهار هزار پژوهشِ انجام گرفته، وجود رابطه بین خشونت تلویزیونی و خوی تهاجمی افراد را نشان می دهد. انجمن جراحی عمومی آمریکا در سال ۱۹۷۲ گزارش داد: "تماشای خشونت، کودکان را پرخاشگرتر می سازد". تحقیقات زیادی از آن زمان این مدعا را تائید می کنند؛ البته تعجبی هم ندارد که جریان غالب رسانه ای چیزی در این باره نمی گوید. ‏

به عنوان نمونه در این زمینه می توان به مطالعه تلویزیون ملی ایالات متحده اشاره کرد؛ این مطالعه یک بررسی طولانی مدت بود که مسئله خشونت در تلویزیون را مورد ارزیابی قرار می داد. این پروژه ۳/۳ میلیون دلاری در سال ۱۹۹۴ آغاز شد. در این مطالعه، پژوهشگران رسانه ای از چهار دانشگاه عمده ایالات متحده مشارکت داشتند و هزینه آن را انجمن ملی تلویزیون کابلی بر عهده داشت.

یافته های این تحقیق هیچ گونه مبالغه ای درباره تاثیر خشونت های نمایش داده شده در تلویزیون در بین مرتکبین اعمال خشن در جامعه انجام نمی دهد. این مطالعه اذعان دارد که مسائل بیولوژیک و روان شناختی و همچنین موضوعات گسترده تر فرهنگی و اجتماعی فاکتورهای اصلی شکل گیری رفتارهای خشن به شمار می آیند.

با این حال در این بین بخش اعظمی از جامعه علمی، خشونت های تلویزیونی را یکی از مهم ترین عوامل موثر در خشونت و پرخاشگری و رفتارهای ضد اجتماعی قلمداد می کنند. سازمان هایی همانند انجمن روان شناسی آمریکا، آکادمی آمریکایی طب اطفال، انجمن درمانی آمریکا، کمیته مشاوره ای تلویزیون و رفتار سازمان انجمن جراحی عمومی و موسسه ملی بهداشت ذهنی، همگی به این نتیجه رسیده اند که خشونت در تلویزیون موجب وقوع خشونت های واقعی در عرصه اجتماعی می شود.‏

مطالعه مذکور ۲۵۰۰ ساعت از برنامه تلویزیونی را مورد بررسی قرار داد و شماری از یافته های آن عبارتند از:

۵۷ درصد از برنامه های صنعت تلویزیونی گونه ای خشونت را به نمایش می گذارند.

‏▪ ۸۵ درصد از برنامه های تلویزیون های کابلی نوعی خشونت را نشان می دهند‏.‏

‏▪ ۴۴ درصد از شبکه های تلویزیونی خشونت را به نمایش می گذارند.‏

خشونت های تلویزیونی ۳ نوع تاثیر عمده ضد اجتماعی در بر دارند:

آموزش نگرش ها و رفتارهای پرخاشگرانه

احساسات زدایی نسبت به قربانیان خشونت یا لطماتی که از خشونت ایجاد می شوند.

ترس از خشونت که به میزان‏ زیادی از تلویزیون ناشی می گردد.

برنامه سازی برای کودکان از جمله کارتون ها، از جهت به نمایش درآوردن خشونت پاک و پاستوریزه بدترین وضعیت را دارند. خشونت موجود در برنامه های کودکان:

به ندرت پیامدهای منفی و بلند مدت خشونت را نشان می دهد.

شرمندگی، بدنامی یا هزینه های بسیار اندکی را برای مرتکبین خشونت به دنبال می آورد.

به ندرت درد یا آسیب های قربانیان را به تصویر می کشد.

اغلب خشونت را در زمینه ای خنده آور نشان می دهد.

دال کانکل از دانشگاه کالیفرنیا و مدیر این مطالعه معتقد است: "هیچ گونه تردیدی درباره همبستگی بین رفتارهای خشونت آمیز و خشونت های به نمایش درآمده در تلویزیون وجود ندارد".

منبع: ‏www.medialiteracy.net

پیتر دیبندیتیز و باب مک کنان

مترجم: یعقوب نعمتی وروجنی