مال‌اندوزی

انسان ناگزیر است برای اداره امور زندگی خود به کار و تلاش بپردازد، ولی باید در نظر داشته باشد که جمع آوری مال، تنها به اندازه نیازش باشد و نه به هدف طمع‌ورزی. برخی چنان در اندیشه ثروت‌اندوزی‌اند که تنها با صدای افتادن در چاه دوزخ به خود می‌آیند.

انسان ناگزیر است برای اداره امور زندگی خود به کار و تلاش بپردازد، ولی باید در نظر داشته باشد که جمع آوری مال، تنها به اندازه نیازش باشد و نه به هدف طمع‌ورزی. برخی چنان در اندیشه ثروت‌اندوزی‌اند که تنها با صدای افتادن در چاه دوزخ به خود می‌آیند. خداوند در آیات قرآنی، به این مهم چنین اشاره می‌کند: الَّذی جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَهُ، یَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ، کَلاّ لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَهِٔ، وَ ما أَدْراکَ مَا الْحُطَمَهُٔ (همزه: ۲ـ ۵): کسی که مالی گرد آورْد و آن را برشمرد، می‌پندارد که مالش او را جاوید کرده، حال آنکه این طور نیست و در آتش خردکننده فروافکنده خواهد شد. سعدی نیز چه زیبا می‌گوید: «دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی فایده کردند: یکی آن که اندوخت و نخورد و دیگر آن که آموخت و نکرد.» حضرت علی علیه‌السلام در این باره می‌فرماید: اِنَّ اَعْظمَ الحَسَراتِ یَومَ القیامَهِٔ حسرهُٔ رَجُلٍ کَسَبَ مالاً فی غیرِ طاعَهِٔ اللّه فَوَرِثَهُ رَجُلٌ فَأَنفَقَهُ فی طاعَهِٔ اللّه سبحانه فَدَخَلَ به الجَنَّهَٔ و دَخَلَ الاوَّلُ بِه النّار: بزرگ‌ترین دریغ‌ها در روز رستاخیز، دریغ مردی است که مالی را جز از راه طاعت خدا به دست آورْد، سپس مردی آن را به ارث برْد و در طاعت خدای سبحان انفاق کرد. او بدان انفاق به بهشت رفت و آن اولی راه دوزخ سپرد. همچنین امام علی علیه السلام به کسانی که در پی مال اندوزی هستند، فرمود: یا ابنَ آدَمَ! ما کَسَبتَ فَوقَ قُوَّتِکَ فَاَنْتَ فیه خازِنٌ لِغَیْرِکَ: پسر آدم! در آنچه بیش از خوراک روزانه ات کسب کردی، در حقیقت انباردار دیگری شده‌ای.