درد امروزی ما

هفته دفاع مقدس است؛ هفته‌ای که کلی سرو‌صدا و توپ و تانک دارد تا نام و خاطره شهیدان هشت سال جنگ تحمیلی گرامی داشته شود؛ شهیدانی که بی‌چشمداشت برای دفاع از کیان و ناموس و خاک و اعتقادشان، رشید و غیور سینه سپر کردند و در دشتستان مرام و معرفت، جلوی موشک و خمپاره و کاتیوشا ایستادند.

هفته دفاع مقدس است؛ هفته‌ای که کلی سرو‌صدا و توپ و تانک دارد تا نام و خاطره شهیدان هشت سال جنگ تحمیلی گرامی داشته شود؛ شهیدانی که بی‌چشمداشت برای دفاع از کیان و ناموس و خاک و اعتقادشان، رشید و غیور سینه سپر کردند و در دشتستان مرام و معرفت، جلوی موشک و خمپاره و کاتیوشا ایستادند.

حالا اما بیش از سه دهه از روزهای جنگ ایران و عراق می گذرد؛ جنگی که یکی از طولانی ترین جنگ های قرن بود. جنگی که پایانش روسیاهی برای آنهایی بود که فکر می کردند این خاک هم مثل خاک خیلی دیگر از جاهای پهنه خاکی، فرمان می پذیرد.

اما نپذیرفت و روسفیدی اش ماند برای قهرمانانی که این صحنه را رقم زدند، آنها که رفتند و آنها که امروز نامشان بر تارک بزرگراه ها و خیابان های شلوغ و بی رحم تهران، این اَبَر شهر می درخشد.

سه دهه می گذرد و حالا بیایید برای هزارمین بار مرور کنیم که برای آن دلاوران چه کردیم. در این سه دهه، برای نسل های بعد از آنها چه نشان دادیم؟ متولدان دهه های ۶۰ و ۷۰ و کودکان و نوجوانان امروز چه شناختی از آنها دارند؟ این دو نسل از حاج ابراهیم و حاج حسین و بابایی ها و چمران ها چه می داند؟ جز آذین بندی خیابان ها، جز برپایی نمایشگاه های کم اثر، جز چاپ کتاب های سفارشی، جز برگزاری نمایشگاه های عکس تکراری، جز این که هر روز نام قدیمی خیابانی را با نام آن عزیزان عوض کنیم، برای آنها چه کردیم؟ از جوانان این مملکت بپرسید آیا می توانند جز نام خیابان هایی که امروز مزین با نام شهداست، نام ۱۰ شهید آن روزهای سراسر هول و ولا را به زبان بیاورند؟ از آنها بپرسید همت که بود، زین الدین چه کرد، باقری و باکری چرا تاریخی شدند، نمی دانند.

نمی دانند و این ندانستن برای کشوری که می خواهد فرهنگ مقاومتش را به جهان بشناساند، پسندیده نیست. جز آن قرارهای جوان های عاشقی که شب های جمعه تفریحشان این است که بروند قطعه شهدای بهشت زهرا و بر مزار آن شجاع دلان شمعی روشن کنند، چه پیوند و خط و ربطی بین این نسل از جوانان و آن شهدا ایجاد شده؟ متولیان فرهنگی ما در این ۳۰ سال برای شناساندن رشادت های قهرمانانه شهدا، ایثارگران، آزادگان و مجروحان، جز مشتی برنامه تبلیغی که گاه کارکردی معکوس و ضدتبلیغی داشته است، چه کرده اند؟ جز مصادره و دعوا برای این که شهدا آن گونه اند که ما می گوییم، چه چیز به جا مانده است؟ اینها درد است، کسی از این یادداشت کوتاه دلخور نشود و به کسی برنخورد. باید درد را شناخت تا در پی درمانش رفت.

سجاد روشنی