اصلاح الگوی مصرف و هنر دانشجو ماندن

زندگی دانشجویی (چه در حیطه های شخصی و چه در حوزه فعالیت های اجتماعی) حایز نوعی نگاه قناعت محور و کم مصرف در زمینه های اقتصادی است. این نگرش اقتصادی گرچه بی تاثیر از سطح متوسط درآمد …

زندگی دانشجویی (چه در حیطه های شخصی و چه در حوزه فعالیت های اجتماعی) حایز نوعی نگاه قناعت محور و کم مصرف در زمینه های اقتصادی است. این نگرش اقتصادی گرچه بی تاثیر از سطح متوسط درآمد غالب افراد این قشر نیست، اما پیش و بیش از آن روحیه آرمان گرایی و نگاه جامع و دغدغه مند به مسایل اجتماعی که دانشجو را از پرداختن به موارد غیرضروری باز می دارد، در شکل گیری این شاخصه نقش دارد.

تاکید مقام معظم رهبری بر اصلاح الگوی مصرف در سال ۸۸، فضای مناسبی را ایجاد کرده است، تا این بار از این منظر و به عنوان الگوی مناسب مصرف صحیح جهت ارایه به جامعه به ویژگی های زندگی دانشجویی دراین حوزه پرداخته شود که با ذکر مصادیقی از آن روشن تر خواهد شد.

ازدواج دانشجویی، کم هزینه، بی دردسر

سنت حسنه جشن های ازدواج دانشجویی که چند سالی است به همت نهاد رهبری در دانشگاه ها مرسوم شده، با استقبال خوبی از سوی دانشجویان در دانشگاه و شهرهای مختلف کشور روبه رو شده است. ازدواج دانشجویان خارج از این جشن های گروهی هم اگر بتوانند در برابر فشارهای معمول خانواده ها برای سنگین برگزار کردن مراسم مقاومت کنند هم غالبا ساده و به دور از تشریفات اضافی انجام می شود. این مسئله از طرفی حاصل شناخت صحیح جایگاه و هدف اصلی ازدواج، مهریه، جهیزیه، و.. از جانب زوجین است و از سویی دیگر به جسارت مثال زدنی دانشجو در مقابله با آداب و رسوم نادرست اجتماعی برمی گردد. دانشجویی که در محیط دانشگاه خود آموخته است، هر مطلب و موضوعی را به صرف داشتن مقبولیت عمومی نپذیرد.

زندگی خوابگاهی، درس و مشق و آرمان

زمانی که مبنای شکل گرفتن یک زندگی، درس خواندن و به تبع آن رسیدن به هدف های بلند برای آینده باشد، فرد از پرداختن به ظواهری که بود و نبود آن در نیل به آن اهداف علی السویه است، پرهیز می کند این علت اصلی ساده زیستی در زندگی های خوابگاهی است. در کنار این البته نداشتن منبع درآمد مستقل در اغلب دانشجویان، عامل دیگری است تا برای ارضای روحیه استقلال خواهی خود هم که شده در هزینه های شخصی شان که معمولا از سوی خانواده تامین می شود، کمی حساب شده تر عمل کنند.

همایش های بی زرق و برق و البته پربار

برنامه هایی که در قالب یادواره ها، همایش ها، بزرگداشت ها و.. توسط دانشجویان برگزار می شود، کم تعداد که نیست، هیچ، معمولا برخلاف نمونه های مشابه در سازمان ها و نهادهای مختلف، از سطح کیفی خوب و قابل توجهی هم برخوردار است. دراین برنامه ها گرچه از بیلبوردهای چند متری، سالن های شیک، تزیینات آنچنانی، سبدهای گل گران قیمت، هدایای مرغوب، کالاهای تبلیغاتی و... خبری نیست، اما غالبا به بهترین نحو ممکن به موضوع پرداخته می شود و برگزارکننده ها می توانند تا حد زیادی به اهداف اصلی خود نزدیک شوند. دیگر اینکه پرداختن به موضوعات فانتزی و سطحی در این برنامه ها جایی ندارد و معمولا حرف ها و مسایل مهم بر زمین مانده است، که علمش توسط جماعت دانشجو بلند می شود. به اینها اضافه کنید، نشریه های پرتعداد دانشجویی که با هزینه های ناچیز و مطالبی غالبا پربار تولید می شود.

و آنچه می ماند...

و می ماند، پیشتازی دانشجویان در پیگیری مفسده های اقتصادی در سطوح مختلف کشور و فریادهای عدالت طلبی آنان و سفرها و اردوهای گروهی دانشجویان مثل عمره دانشجویی و سفرهای جهادی و اردوهای راهیان نور که با اهداف خوب و هزینه های کم در سطح گسترده ای برگزار می شود و... اینجا دیگر مجالی برای پرداختن به آن نیست.

در آخر هم، هنر دانشجو ماندن

اما دانشجو چند سالی را بیشتر میهمان این فضا نیست، عمر دوره دانشجویی هم تمام می شود و تعداد زیادی از این افراد پس از پایان این دوره در فضای مصرف گرا و تجمل پرست جامعه هضم می شوند و برای نیفتادن دراین ورطه راه حل شاید فقط دانشجو ماندن باشد.حفظ مرام و مسلک دانشجویی در عرصه های بعداز تحصیل در حوزه های فردی و اجتماعی می تواند در این راستا کارساز باشد. دانشجوی آرمانگرایی که با گذراندن دوران تحصیل قرار است، پست ها و مسندهای کشور را اشغال کند، اگر دانشجو بماند و در ذیل القاب دکتر و مهندس و مدیر و معاون به دنبال هماهنگ ساختن ظواهر زندگی خود با ناهنجاری های هنجار شده برای این القاب نباشد، در زندگی ساده خود فرصتی بیشتر برای پرداختن به مشکلات کشور می یابد.

و عاقبت، مردمی که بر دین ملوکشان هستند، دنیایشان را هم با ولی نعمتان خود هماهنگ خواهند کرد.

راحله شاکر