مرثیه ای در رثای آموزش عالی

آموزش عالی در هر کشوری، اعم از توسعه یافته یا در حال توسعه، ضامن بالندگی پایدار آن سرزمین است.
به بیان دیگر، انبوه منابع زمینی و زیرزمینی به تنهایی نمی تواند ضامن توسعه کشوری …

آموزش عالی در هر کشوری، اعم از توسعه یافته یا در حال توسعه، ضامن بالندگی پایدار آن سرزمین است.

به بیان دیگر، انبوه منابع زمینی و زیرزمینی به تنهایی نمی تواند ضامن توسعه کشوری باشد بلکه گاه علم بهره برداری از این منابع از خود منابع هم مهم تر است.

در حقیقت آموزش عالی، حلقه اتصال اساتید و نخبگان علمی با جوانانی است که در راستای کسب مهارت های علمی خیز برداشته اند. در صورتی که آموزش های دانشگاهی در کشوری متوقف شود یا با کیفیت مطلوب اجرا نشود، نه تنها این حلقه اتصال گسسته خواهد شد بلکه دیری نخواهد پایید که عنان صنایع و تولید آن کشور به دست بیگانگان خواهد افتاد.

اهمیت آموزش عالی در کشور ما به دلیل سوابق طولانی استعمار ایران توسط قدرت های غربی و نیاز مبرم به متخصصان داخلی و همچنین علاقه میلیونی جوانان به تحصیلات دانشگاه بر کسی پوشیده نیست; اما متاسفانه در اغلب موارد کیفیت آموزش های عالی در برخی از دانشگاه های دولتی و به ویژه دانشگاه های غیر دولتی ایران هیچ تطابقی با معیارهای آموزش آکادمیک جهان ندارد.

به طور نمونه، بسیاری از امکانات آموزشی و صنفی در دانشگاه مثل دانشگاه جامع علمی و کاربردی، به هیچ وجه قابل مقایسه با دانشگاه های دسته چندم کشورهای توسعه یافته نیست.

با توجه به آن که آموزش های عالی در ایران به دلیل موقعیت و پرستیژ اجتماعی ،همچنان رونق و محبوبیت دارد ولی در پاره ای از اوقات این اقبال عمومی جوانان مورد سو» بهره برداری قرار می گیرد. به گونه ای که گاه برخی از سازمان های دولتی و غیر دولتی با کسب مجوز از وزارت علوم ،اقدام به تاسیس دانشکده های علمی و کاربردی می کنند اما پس از راه اندازی این گونه مراکز آموزش عالی ، در بسیاری از موارد دانشجو را به حال خود رها کرده و گویی دیگر پس از کسب مجوز هیچ مسوولیتی برای تامین نیازهای اولیه صنفی و آموزشی دانشجویان احساس نمی کنند.

البته شاید نیت اولیه برای تاسیس اکثر دانشکده های جامع علمی و کاربردی ،نیتی مثبت باشد و شاید هم انتقادات متعددی مبنی بر این که موسسان این گونه مراکز صرفا به دنبال کسب منافع اقتصادی خود هستند ، انتقادی ناجوانمردانه باشد; اما در هر حال متولیان این مراکز آموزش عالی باید به این نکته هم توجه داشته باشند که سطح امکانات رفاهی و آموزشی که در اختیار دانشجویان قرار می دهند باید حداقل در شان نام دانشجو هم باشد.

متاسفانه تعدادی از مراکز دانشگاه علمی و کاربردی هم در نقاط دور افتاده و صنعتی خارج از شهر واقع شده اند که این خود مشکلات دانشجویان را مضاعف کرده است.

به تعبیر دیگر مدیران این دانشکده ها به علت قیمت پایین تر زمین ها در خارج از شهر ،به تاسیس مراکز علمی و کاربردی در این گونه مناطق دور افتاده اقدام می کنند که با این شرایط ،عدم امنیت لازم برای تردد دانشجویان نیز به دیگر مشکلاتشان افزوده می شود.

سطح علمی تدریس کتب درسی در این دانشگاه ها نیز بسیار نازل بوده و به طور فرض، قیاس سطح آموزش دروس رشته های فنی و مهندسی در دانشگاه جامع علمی و کاربردی با دانشگاه های دولتی در تهران ،به طور کل قیاسی مع الفارق است.

علاوه بر آن ، برخی از مدرسان دانشگاه جامع علمی و کاربردی در آن چنان سطح علمی قرار ندارند که بتوانند آموخته هایی منسجم، دقیق و مطابق با دانش روز دانشگاه های مطرح جهان را به دانشجویان منتقل کنند وبا کمال تاسف باید عنوان کرد که برخی از اساتید دانشگاه علمی و کاربردی،خود نیاز به آموزش و تحصیل دارند.

در پایان باید عنوان کرد که این گونه مشکلات آموزشی و صنفی تنها به دانشگاه علمی و کاربردی محدود نمی شود و هنوز هم بسیاری از دانشگاه های ایران بیشتر به مثابه دبیرستانی فاقد امکانات رفاهی برای محصلان خود هستند ;اما از آن جا که به دلیل نبود سد کنکور برای ورود به دانشگاه علمی و کاربردی ،اقبال جوانان برای تحصیل در این دانشگاه بسیارپررونق شده است ;بر مسوولان این مراکز است که در چنین شرایطی ،پتانسیلی را در دانشگاه فراهم آورند که دانشجو احساس دانشجو بودن کند وحداقل بعد از فارغ التحصیلی بتواند در بازار کار حرفی برای گفتن داشته باشد.

نویسنده : امین جلالوند