نوجوانی نیروی ناشناس

هر روز که در کوچه و خیابان تردد می کنیم چهره هایی را می بینیم که در تکاپوی رسیدن به جایی هستند.با نگاهی به متوسط سنی در کشور متوجه می شویم که قشر زیادی از جمعیت کشور ما را نوجوانان …

هر روز که در کوچه و خیابان تردد می کنیم چهره هایی را می بینیم که در تکاپوی رسیدن به جایی هستند.با نگاهی به متوسط سنی در کشور متوجه می شویم که قشر زیادی از جمعیت کشور ما را نوجوانان تشکیل می دهند.نوجوانی، دورانی است که کودکی را به بزرگسالی پیوند و البته این پیوند شخصیت نوجوان را شکل می دهد.دورانی که می توان با سرمایه گذاری روی آن به ثروت های بزرگ انسانی در سال های آینده دست یافت.فراموش نکنیم که نوجوانان امروز، زنان و مردان فردای جامعه هستند و شرایط اجتماعی برای رشد این قشر زمینه ساز آینده و تحولات اجتماعی سال های بعدی جامعه است.یکی از خصیصه های دوران نوجوانی، جمع گرایی و جست و جو برای یافتن هویت گروهی است، نوجوان برای پیدا کردن هویت فردی اش نیاز به جمع دارد.او به طور معمول هویت فردی خود را در هویت جمعی به دست می آورد و توجه ویژه به گروه هم سالان و انجام کارهای گروهی از ویژگی های بارز این سنین است.

ویژگی که شاید ما به عنوان پدران، مادران و مربیان و حتی مسئولان و متولیان جامعه با استفاده هدایت شده از آن نه تنها می توانیم نوجوان را از پرخاش و عصیان رفتارهای ضد اجتماعی گروهی دور کنیم بلکه به هویت بخشی اجتماعی و گاه معنی آن ها نیز کمک شایانی خواهیم کرد.به عنوان مثال تشکیل گروه های محلی از نوجوانان برای اهداف زیست محیطی مثل پاک سازی طبیعت و کوهستان و حتی پارک ها و خیابان ها، تشکیل گروه های متشکل از نوجوانان علاقه مند در هر محله برای یادگیری مسائل ایمنی مثل امداد و کمک های اولیه یا آموزش فرهنگ شهرنشینی به این نوجوانان و انتقال این آموزه ها از طریق نوجوانان به خانواده ها از جمله فعالیت های گروهی است که با توجه به آن نه تنها می توان از نیروی نوجوانان کشور به گونه ای هدایت شده استفاده کرد بلکه می توان در آینده به جای داشتن جوانان سرخورده با تمایلات سرکوب شده، جوانانی پر شور و نشاط و با فرهنگ اجتماعی نهادینه شده داشت.البته این مهم را هم فراموش نکنیم که این گونه برنامه ریزی ها فقط با همت و نوآوری نهادهایی از جمله آموزش و پرورش و با همکاری سازمان های مرتبط میسر است، همکاری که نیاز چندانی به بودجه های کلان هم ندارد، فقط باید باور داشته باشیم که می توانیم از این نیروی بالقوه با برنامه ریزی و ابتکار عمل استفاده کنیم.