طلوع خدایان

از یک سو اروپا مصرانه تلاش می کند به اتحاد برسد و از سوی دیگر ایالات متحده آمریکا در خاورمیانه در بن بستی عمیق گرفتار شده است, عصری جدید در پاسفیک طلوع می کند

در ماههای گذشته ده ها هزار نوجوان به خیابان های پکن و شهرهای میلیونی دیگر چین هجوم برده و با سنگ به تاسیسات ژاپنی حمله ور شدند. همزمان با این اعتراضات رو مو- هون رئیس جمهور کره جنوبی در دیدار خود از آلمان در شهر برلین اظهار داشت که ژاپنی ها می خواهند جنگ های خشونت بار خویش را توجیه کنند. سپس وی به موارد تاریخی و بخصوص نقش چریک های ژاپنی در جنگ جهانی دوم اشاره کرد. سپس نخست وزیر چین ون جیابوآ دیداری از دهلی نو نموده و اعلام همکاری استراتژیک با این کشور کرد. به این صورت که سوفت ور هندی در صنعت کامپیوتر چینی باید بازار جهانی کامپیوتر را تسخیر کند. استراتژی که می خواهد منطقه آزاد تجاری چند ملیتی رد و بدل کالا را که از ۵ سال پیش موفق شده است خود را تا ده برابر گسترش دهد، بی رقیب سازد. اگر ژاپن در کنفرانس تجارت جهانی در کلجون استراتژی غرب را نقش بر آب کرد، حال هندوستان می خواهد با کمک جمهوری خلق چین وارد شورای امنیت جهان گردد. چه کسی می تواند در شورای امنیت بر علیه دولت هائی اقدام کند که نمایندگی یک سوم مردم جهان را دارا هستند؟ پکن و دهلی نو تلاش دارند رابطه خویش را با مسکو عمیق تر سازند. روس ها به هر دوی این کشور ها کالاهای تسلیحاتی چون موشک، زیردریائی های اتمی داده و در مقابل چینی ها به کرملین میلیارد ها دلار برای بازخرید "یوکوس" کمک کردند.

چین و هندوستان

"هندوستان و چین برادرند." چنین جملاتی از بعد از جنگ سال ۱۹۶۲ دهلی نو، نه از سوی دهلی نو و نه از سوی پکن بکار برده نشده بود. تا اینکه در مسافرت اخیر ون جیابائو به هند مجددا بیان شد که "چین و هندوستان برادرند". نخست وزیر هندوستان مانموهان سینگ در این باره گفت "اگر هندوستان و چین متحد شوند، خواهند توانست نظم جهان را واژگون کنند". آنطور که بنظر می رسد بالاخره این دو کشور بعداز ۴۰ سال تصمیم گرفته اند به توافقاتی با هم برسند. این رو تعداد بیشماری قرار داد و پیمان و تصمیمات مختلف بین این دو کشور رد و بدل گردید که مهمترین آنها رسیدن به یک سیاست متحد برای حل اختلافات مرزی است. از سال ۱۹۶۲ هندی ها خواستار برگرداندن ۳۸۰۰۰ کیلومتر مربع از زمین های مصادره شده شان از سوی چین می باشند. از سوی دیگر چین هم خواهان برگرداندن ۹۰۰۰۰ کیلومتر مربع یعنی مجموعه منطقه آروناشل پارادش از جانب هند است. این دعوای همچنان بی نتیجه تا کنون کش یافته است. حال رهبران این دو کشور تصور می کنند که با اتخاذ یک سیاست مشترک و عقد قرارهای تفاهم آمیز، عاقلانه و دوستانه دوطرفه به یک راه حل منطقی به نفع هردو کشور خواهند رسید. صاحب نظران اعتقاد دارند: گر چه هنوز هیچ چیز مشخص نیست اما همین خواست هم خود قدمی بزرگ در حل مشکلات این دو کشور است. زیرا که شیطان درست در همین جا خانه کرده است، به این مفهوم که در حدود ۳۵۰۰ کیلومتر مرز مشترک بین این دو کشور تنها می تواند زمانی منطقه ای صلح آمیز باشد که هر دو کشور صبورانه و جدی خواست حل مشکل را داشته باشند. نخست وزیر هند به مذاکراتش با چین اشاره می کند و می گوید که هردو کشور مسلما از ثبات و توسعه یکدیگر نفع خواهند برد. وی سپس از این دیدار اظهار خشنودی کرده و می افزاید : مهمترین مسئله ای که در این دیدار به نتیجه مثبت رسید تصمیم عقد پیمانی برای همکاری های استراتژی بین دو کشور در جهت صلح، دوستی، رفاه و اتحاد است. سیاست متحدی که به حل اختلافات مرزی، همکاری ۵ ساله اقتصادی و تجارت بین دو کشور منجر خواهد شد. البته نباید فراموش کرد که این دو کشور مناسبات خود را از صفر شروع نخواهند نمود زیرا که در طول ۵۵ سال روابط دیپلماسی بین دو کشور قدرتمند آسیائی بخصوص در ده ساله اخیر در بخش اقتصادی اقداماتی صورت پذیرفته است. حجم تجاری هند در سال ۲۰۰۴ چیزی در حدود ۶/۱۳ میلیارد دلار بوده است که در حدود ۷۹% بیشتر از سال ۲۰۰۳ می باشد. در سال ۲۰۰۳ سود تجاری هند در حدود ۱،۷۵ میلیارد دلار بوده است. پکن با توجه به بازار داخلی این دو کشور که چیزی بیش از ۲ میلیارد نفر را در بر می گیرد، همسایگانش را به تشکیل یک منطقه آزاد تجاری فرا می خواند.در حال حاضر واردات خرد هندوستان بر ۱۵% قرار گرفته است در حالیکه در چین این رقم ۱۰% است. اگر جیابائو بتواند هندوستان را پای عقد پیمان تجارتی آزاد دوطرفه و پیمانی متحد بین دو کشور برای تا سال ۲۰۰۸ بکشاند، حجم تجاری چین در حدود ۲۰ میلیارد دلار خواهد بود و اگر این پیمان تا سال ۲۰۱۰ دوام داشته باشد این حجم تجاری به چیزی در حدود ۳۰ میلیارد دلار افزایش خواهد یافت. وقوع این دیدارها بیانگر این مسئله است که قدرتی عظیم پشت این مناسبات نهفته است که می تواند متحد با دیگر کشورها بعنوان رقیبی جدی در سطوح بین المللی در مقابل آمریکا ابراز وجود کند. در این رابطه موقعیت آمریکا کاملا در خطر قرار گرفته است. حتی ژاپن هم دیگر متحدی قابل اعتماد برای آمریکا نیست زیرا که بازار صادرات چین برای کنسرن سونی و تویوتا مهم تر از بازار صادرات آمریکا است. هیچ عجیب به نظر نمی رسد که اعتراض توکیو بر علیه حمله جوانان چینی به مراکز ژاپنی از سوی چین بی جواب مانده است. یکشنبه آینده ماشیمورا وزیر خارجه ژاپن به چین سفر خواهد کرد و قصد دارد در آنجا با چین وارد یک مذاکره دو جانبه گردد. آمریکا هم برای اینکه جلوی این پیوندهای آسیائی را بگیرد، باید به تشنجی جدید دست زند: تهدید کره شمالی، مسلح نمودن پاکستان، تحریک تایوان و.. از برنامه های آمریکا برای جلوگیری از چنین پیوندی است. افزون بر این باید در این راستا جر و بحث های جدیدی شکل گیرد مثل دعوا بر سر تحریم تسلیحاتی بر علیه چین.

اتحادیه اروپا و تحریم تسلیحاتی بر علیه چین

بحث تحریم تسلیحاتی چین برای چندمین بار از مهمترین تم های نشست های اخیر مجلس آلمان شده است. احزاب اپوزیسیون مجلس چون دمکرات مسیحی ها و... از اینکه نخست وزیر آلمان شرویدر با خواست الغای تحریم تسلیحاتی چین در میان جناح های ائتلافی دولت تک و تنها مانده است ابراز خشنودی کرده واز این امر بعنوان برگی برنده بنفع خود استفاده می کنند. در واقع آنها متحدا با اف د پ تقاضا نامه ای را به مجلس ارائه داده اند که امیدوارند از طریق آن دولت سرخ - سبز آلمان را دچار مشکل سازند. این تقاضا نامه کوتاه خواهان این مسئله است که مجلس آلمان از دولت بخواهد در اتحادیه اروپا تلاش کند تا اتحادیه اروپا فعلا الغای طرح تحریم تسلیحاتی بر علیه چین را مسکوت بگذارد. در تاریخ ۲۸ اکتبر سال قبل زمانیکه همین تم مجددا در دستور کارمجلس آلمان قرار داشت، احزاب درون دولت آلمان هم درست با یک چنین تقاضا نامه ای خواهان الغای تحریم تسلیحاتی چین گشتند. شریدور صدر اعظم آلمان بعنوان تنها کسی که در مجلس آلمان خواهان الغای تحریم تسلیحاتی چین است در مقابل اپوزیسیونی قرار گرفته که در این رابطه بیشترین آرا را در اختیار دارد. نه تنها دمکرات مسیحی ها بلکه "س اس او" و "اف د پ" و همچنین اکثر نمایندگان مجلس آلمان در مقابل خواسته ها و انتظارات تولیدکنندگان صنایع تسلیحاتی آلمان با آغوشی باز روبرو می شوند. صادرات صنایع تسلیحاتی کشور آلمان در ده ساله گذشته مقام پنجم را در جهان داشته است. یک چنین موقعیتی را بطور طبیعی دولت آلمان با قرارهای این چنینی بدست نیاورده است در ثانی دمکرات مسیحی ها و احزاب دیگر در اپوزیسیون مجلس هیچگاه موافق هیچگونه تحریمی که بخواهد به منافع صنایع تسلیحاتی ضربه زند نخواهند بود. حال سئوال در اینجاست که در این مورد مشخص چه چیزی با سایر مواقع متفاوت است؟

تحریم تسلیحاتی بر علیه چین بخشی از فشار هائی است که اتحادیه اروپا در یونی سال ۱۹۸۹ بعد از شکست تظاهرات عمومی میدان پکن برای به اصطلاح ایجاد صلح در آن منطقه به اجرا درآورد. از آن زمان به بعد این فشار ها کم کم کمرنگ شد و به فراموشی سپرده شد. اما تنها تحریم تسلیحاتی بقوت خویش باقی ماند. آنچنان که معلوم است این بخش هم به زودی الغا خواهد شد. در سال ۲۰۰۳ طبق گزارش های رسمی شرکت های اروپائی با مجوز های مخصوص و قرار های خاص، در حدود ۴۱۶ میلیون یورو کالاهای تسلیحاتی به چین فروخته اند. این رقم در سال ۲۰۰۱ چیزی در حدود ۵۴ میلیون یورو بوده است. در این باره فرانسه در ردیف اول و سپس بریتانیا و بعد ایتالیا قرار داشته است سهم آلمان در فروش تسلیحاتی به چین هنوزدر مقایسه با این سه کشور نازل است. شرکت های آمریکائی بطوری مستقیم و یا از طریق اسرائیل تسلیحات خویش را به چین صادر کرده اند. اسرائیل با فاصله زیادی بعد از روسیه در جدول، دومین رابط مهم تسلیحاتی چین است. در واقع طرح الغای تحریم تسلیحاتی چین در اتحادیه اروپا برای اولین بار از سوی فرانسه مطرح گردید. صدر اعظم آلمان شریدور ادعا دارد که طرح الغای تحریم تسلیحاتی چین برای اولین بار از سوی وی طرح گشته است و آنهم در سال ۲۰۰۳ زمانی که وی با یک سرمایه دار بزرگ آلمانی در چین ملاقات داشته است. زمانی که بریتانیا هم از این خواست استقبال کرد بنظر می آمد که از قبل قرار و مدارهائی بین این سه قدرت بزرگ اروپا صورت گرفته است تا در نهایت تا پایان سال ۲۰۰۵ این تحریم تسلیحاتی بر علیه چین از سوی اتحادیه اروپا لغوگردد. با وجود اینکه در حال حاضر اکثریت نمایندگان پارلمان اروپا معتقد به حفظ این تحریم هستند اما این هیچگونه تاثیری در تصمیمات آینده نخواهد داشت و باعث نمی شود که قدرت های بزرگ اتحادیه اروپا دست از خواست خویش بردارند. زیرا که اگر سه قدرت بزرگ اتحادیه اروپا موافق باشند سایر کشور ها هم مجبور به تبعیت از آنها می شوند. در این میان بریتانیا از زمانی که دولت و کنگره آمریکا فشار را شدت داده اند، خود را از این ماجرا کنار کشیده است.

---