جادهٔ زرد آجری

ستاره موسیقی انگلستان که از او با عنوان ”خدای پاپ“ یاد می شود, تنها به قصد شهرت بیشتر با افزودن بر سرمایه خود, باشگاه واتفورد را نخرید, او به خاطر عشقی که نسبت به واتفورد داشت و به قصد ایجاد یک تحول, تیم اهل ”هرفورد شایر“ را به دارائی هایش افزود یکی از معروف ترین آلبوم های وی ”جاده زرد آجری“ نام دارد که مضمونی ورزشی داشته و در زمان خود از پرفروش ترین ها محسوب می شد

● به بهانه صعود واتفورد به لیگ برتر

سرانجام واتفورد پس از چندین سال دوری و عدم موفقیت در آخرین مراحل، به لیگ برتر انگلستان بازگشت.این باشگاه قدیمی دارای داستان خواندنی و لبالب از فراز و فرودهای خاص یک تیم انگلیسی است.

● تأسیس

واتفورد در سال ۱۸۸۱ تأسیس شد و اولین ورزشگاه تیم ”کاسیورود“ نام داشت. این ورزشگاه تا سال ۱۹۲۲ پذیرای واتفوردی‌ها بود تا اینکه باشگاه تصمیم گرفت به ”ویکاریج رود“ نقل مکان کند. اقامت در ”ویکاریج رود“ طولانی‌تر از حد تصور بود. واتفوردی‌ها تا سال ۱۹۹۷ در این ورزشگاه به بازی پرداختند. در دهه ۲۰ یک باشگاه راگبی در مالکیت ”ویکاریج رود“ با واتفورد شریک شد. در آن زمان واتفورد را اسب‌ها می‌نامیدند و این لقب ماندگار هنوز هم در مورد این تیم استفاده می‌شود. لقب ”اسب‌ها“ بی‌ارتباط با رنگ زرد و سیاه پیراهن این تیم نبود.

با تأسیس ”لوتون تاون“ باشگاهی در حومه ”هرفورد شایر“ دشمنی هواداران ۲ تیم آغاز شد و هنوز هم واتفورد و لوتون برگزار کننده بزرگ‌ترین دربی‌های منطقه هستند. طلائی‌ترین دوران واتفورد با مربیگری ”گراهام تیلور“ رقم خورد. او در اولین مقطع بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۷ هدایت تیم را به‌دست گرفته و از دسته چهارم به دسته اول رهنمون ساخت.

داستان به همین جا ختم نشد. واتفورد به فینال جام حذفی فصل ۱۹۸۴ راه یافت و هر چند مغلوب شد اما جواز حضور در جام یوفا را به‌دست آورد. در دومین دوره مربیگری تیلور (بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱) او طی ۳ فصل واتفورد را از دسته دوم به لیگ برتر سوق داد. در این ۲ دوره ریاست باشگاه برعهده آلتون جان خواننده مشهور پاپ انگلستان بود. او هم‌اکنون ریاست افتخاری باشگاه را برعهده دارد.

● دوره اول تیلور

وقتی تیلور در ۳۲ سالگی تحت نظر آلتون جان، مربیگری باشگاه را عهده‌دار شد، هیچ روزنه امیدی دیده نمی‌شد. اما با کمک رئیس، مربیان و بازیکنان، واتفورد در عرض چند سال از یک باشگاه دسته چهارمی به تیمی در سطح اول فوتبالی جزیره تبدیل شد. در آن تیم طلائی بازیکنانی چون ”جان بارنز“، ”روس جنکیس“ و ”لوتر بلیست“ مشغول به بازی بودند. همگی این افراد نه تنها در واتفورد که در سراسر انگلستان نامی قابل احترام محسوب می‌شدند. واتفورد در اولین فصل حضور در لیگ پس از لیورپول به مقام نایب قهرمانی رسید و در فصل ۱۹۸۴ در فینال جام حذفی رویاروی اورتون قرار گرفت. اما باخت مقابل آبی‌های مرسی ساید ضربه بزرگی به آرزوهای تیلور وارد آورد.

پس از آنکه واتفورد در سال ۱۹۸۷ ـ ۱۹۸۶ به رتبه نهم جدول تکیه زد، تیلور ”هرفورد شایر“ را به مقصد بیرمنگام و آستون‌ویلا ترک کرد. دیو بست به‌عنوان جانشین او نتوانست شادی را به واتفورد بازگرداند و او نیز پس از ۸ ماه فاجعه‌بار به‌علت شروع ضعیف فصل ۱۹۸۸ ـ ۱۹۸۷ از سمت خود اخراج شد.

● سقوط

در پایان آن فصل واتفورد به دسته دوم سقوط کرد و سال بعد نیز با شکست در بازی پلی‌آف از بازگشت به دسته اول محروم شد. تا چندین سال واتفورد خارج از دایره مدعیان صعود بود، بهترین رتبه آنها در دسته دوم، طی فصل ۱۹۹۵ ـ ۱۹۹۴ رقم خورد. جائی‌که آنها به مقام هفتم رسیدند. در فوریه ۱۹۹۶، تیلور تصمیم گرفت شخصاً هدایت تیم را به‌دست بگیرد. حضور او موفقیت‌آمیز بود چرا که در اولین فصل، باشگاه در دسته دوم ماندنی شد. در آخرین بازی بریستون سیتی تیم رده دوم جدول مغلوب واتفورد شد. طی فصل ۱۹۹۹ ـ ۱۹۹۸ آرزوهای هواداران برآورده شد. ”اسب‌ها“ با پیروزی مقابل بولتون جواز صعود به لیگ برتر را دریافت کردند. در هفته‌های ابتدائی، پیروزی بر لیورپول، واتفورد را به‌عنوان پدیده لیگ معرفی کرد اما این روند تدام نداشت. تیم یکی پس از دیگری مغلوب حریفان می‌شد و در نهایت با قرارگرفتن در رتبه پایانی جدول دوباره به دسته پائین‌تر سقوط کرد. گراهام تیلور از سمت خود استعفا داده و به آستون‌ویلا بازگشت. طی اقدامی شگفت‌انگیز ”جیان‌لوکا ویالی“ بی‌تجربه سکان هدایت ایتالیائی کم‌دوام و فاجعه‌بار بود. ویالی مردان محبوب را از باشگاه طرد کرد و از چلسی که مورد تنفر هواداران بود، بازیکن وارد نمود. همین امر از ابتدا وی را مقابل تماشاگران قرار داد. ”آلتون جان“ بی‌محابا سرمایه خود را به رخ می‌کشید. او برخی از بزرگ‌ترین ستاره‌های جزیره را جذب تیم خود کرد و حتی گفته می‌شد ویالی سالانه یک میلیون پوند حقوق دریافت می‌کند. با این وجود نتایج بر وفق مراد مسئولان باشگاه نبود. پس از آنکه واتفورد در رتبه چهاردهم لیگ جای گرفت، ویالی از سمت خود اخراج شد. ”ری ‌لیوینگتون“ جانشین وی شد. این شخص قبلاً مربی تیم ذخیره‌های ویلا بود و از فصل ۲۰۰۳ ـ ۲۰۰۲ کار خود را شروع کرد. تعداد زیادی از بازیکنان خریداری شده توسط ویالی باشگاه را ترک کردند. لیوینگتون برخلاف ویالی از دست گشاده آلتون جان منتفع نشد و تنها با ۲ خرید ارزان قیمت تیم را برای یک فصل سخت آماده کرد. واتفورد و چندین تیم انگلیسی پس از اختلاف با شبکه تلویزیونی دارنده حق پخش بازی‌های لیگ، دچار مشکلات مالی شدیدی شدند. باشگاه به اجبار از حقوق بازیکنان کاست و با شروع مسابقات مشکلات جانبی به‌دست فراموشی سپرده شد اما باز هم تیم با وجود یک شروع خوب در میانه جدول جای گرفت و در جام حذفی تا مرحله نیمه‌ نهائی پیشروی کرد. هر چند آنجا مغلوب ساوتهمپتون شد. فصل بعد ”اسب‌ها“ به تلافی روزهای سخت، بازیکنان بزرگی را خریداری کردند افرادی چون آلن نیلسن، گیفتون نوئل، تامی اسمیت، جیمی دیویس، بروس دیر و به‌خصوص ”دنی وبر“ به واتفورد آمده تا فصل رؤیائی را رقم بزنند اما در هفته اول فصل خبر رسید که ”دیویس“ در یک سانحه رانندگی جان خود را از دست داد. باشگاه بدون دیویس و با حضور دوست صمیمی او در پایان، از خطر سقوط رهائی یافت. بهترین گلزن تیم ”اسکات فیتزجراد“ بود که از یک باشگاه محلی به هرفورد شایر نقل مکان کرد. ”کوین ماهون“ که فصل قبل دوران وحشتناکی را سپری کرده بود، در خط میانی بهترین بازی‌ها را ارائه داد. ”لی کوک“ نیز با نمایش خوب خود از عوامل قرارگیری تیمش در رتبه‌های میانی جدول نام گرفت.

در فصل ۲۰۰۵ ـ ۲۰۰۴ واتفورد تا ماه سپتامبر وضعیت مطلوبی داشت اما بار دیگر به سقوط افتاد. وضعیت مالی دارای یک ثبات نسبی بود. واتفورد با غلیه بر ساوتهمپتون و پورتس موث به نیمه نهائی جام اتحادیه رسید اما شکست مقابل لیورپول آنها را از ادامه پیشروی باز داشت. در لیگ، باشگاه شاهد فراز و فرودهای بسیاری بود. پس از اندکی بهبودی دوباره سیر قهقرائی آغاز شد. پیامد این اتفاق استعفای ”لیوینگتون“ بود. او در هفته بیست و دوم عطای کار را به لقایش بخشید. به این ترتیب داستان مردی که با وجود مشکلات مالی طی ۳ فصل واتفورد را به ۲ نیمه نهائی رساند به پایان رسید و چه غم‌انگیز...

● دوران اخیر

‌”آدریان بوترید“ ۳۴ ساله جایگزین او شد و ”کیت بورکینشاو“ با ۷۰ سال سن به‌عنوان دستیار وی تیم را یاری کرد. او به هواداران قول داد وضعیت باشگاه را سر و سامان داده و به آنها این فرصت را بدهد تا در لیگ برتر شاهد بازی‌های تیم محبوبشان باشند. در نهایت باشگاه با وجود اینکه فصل اخیر را با شکست خانگی ۲ بر یک مقابل پرستون آغاز کرد اما پیروزی ۳ بر صفر مقابل شفیلد یونایتد و تساوی روز ۹ آوریل مقابل لوتون حضور در بازی‌های پلی‌آف را قطعی کرد. برتری ۳ بر صفر در خانه کریستال پالاس و تساوی بدون گل در ”ویکاریج رود“ حکم صعود تیم به بازی فینال پلی‌آف را صادر کرد و آنجا نیز لیدزیونایتد بزرگ با ۳ گل زانو زد تا واتفورد علاوه بر صعود، سودی ۴۰ میلیون پوندی را نصیب ببرد.

● بزرگ‌ترین دشمنان

طبق اعلام مجله (Fourfourwo) لوتون و واتفورد بزرگ‌ترین دشمنان محلی فوتبال انگلستان محسوب می‌شوند. این ۲ تیم طی سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۷ هر سال در سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۷ هر سال در رقابت‌های منطقه‌ای جنوب مقابل یکدیگر صف‌آرائی می‌کردند. اما با صعود لوتون، عملاً تا سال ۱۹۶۴ ملاقاتی بین ۲ رقیب صورت نگرفت. در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ دشمنی‌ها فزونی یافت. ۲ بازی اخیر ۲ تیم با یک تساوی یک بر یک و برتری ۲ بر یک واتفورد خاتمه یافته است. در مجموع رقابت‌های ۲ دشمن، لوتون با ۵۶ پیروزی و ۱۸۳ گل زده آمار برتری دارد. واتفورد ۳۷ بار حریف را مغلوب ساخته و ۱۵۶ گل به آنها تحمیل کرده است. ۲۹ مسابقه نیز با تساوی خاتمه یافته است.

● روزشمار واتفورد

۱۸۸۱؛ ”وست هرتس“ تأسیس شد.

۱۸۹۰؛ ”کاسیور ود“ به‌عنوان اولین ورزشگاه باشگاه انتخاب شد.

۱۸۹۶؛ ”وست هرتس“ برای اولین‌بار در رقابت‌های لیگ منطقه‌ای جنوب شرکت کردند.

۱۸۹۷؛ طی اعلام رسمی رئیس وقت، ”وست هرتس“ رسماً به جمع باشگاه‌های حرفه‌ای پیوست.

۱۸۹۸: ”وست هرتس“ به واتفورد تغییر نام یافت.

۱۹۱۵؛ ”واتفورد“ لیگ منطقه‌ای جنوب را فتح کرد.

۱۹۱۶؛ به‌علت شروع جنگ جهانی اول، فعالیت‌های باشگاه واتفورد به حالت تعلیق درآمد.

۱۹۲۰؛ واتفورد به مسابقات لیگ راه یافت.

۱۹۲۲؛ استادیوم جدیدی به نام ”ویکاریج رود“ در حضور ۸ هزار هوادار افتتاح شد.

۱۹۲۸؛ تامی بارنت از منچستریونایتد به واتفورد پیوست و راقم یک دوران طلائی شد.

۱۹۴۷؛ ”جک بری“ جایگزین ”بیلی فینولی“ شد اما تنها ۱۰ ماه بعد استعفا داد.

۱۹۵۵؛ جانی پیتون مدت کوتاهی مربی باشگاه نام گرفت اما مدتی بعد با تصمیم باشگاه از سمت خود خلع شد.

۱۹۶۴؛ ”کن فوربی“ به‌عنوان مربی جدید تیم معرفی شد.

۱۹۶۹؛ اسب‌ها برای اولین بار جواز صعود به رقابت‌های دسته دوم را به‌دست آوردند.

۱۹۷۷؛ ”میک کین“ از مربیگری واتفورد استعفا داد. گراهام تیلور مربی و ”برتی می“ به‌عنوان دستیار مشغول به‌کار شدند.

۱۹۷۸؛ واتفورد به دسته چهارم سقوط کرد.

۱۹۸۴؛ ”اسب‌ها“ به فینال جام حذفی رسیده اما آنجا مغلوب اورتون شد.

۱۹۸۷؛ گراهام تیلور استعفا داده و ”دیو بست“ به‌جای وی روی نیمکت تیم نشست.

۱۹۹۰؛ همزمان با خرید باشگاه توسط ”آلتون جان“ معروف، استیو هریسون به سمت مربیگری واتفورد برگزیده شد.

۱۹۹۵ـ۱۹۹۴؛ واتفورد هفتاد و پنجمین سال حضور خود در لیگ انگلستان را جشن گرفت.

۱۹۹۸ـ۱۹۹۷؛ گراهام تیلور بازگشت. واتفورد با حضور او جان گرفت و در یک بازی دیدنی با ۴ گل ”لتون“ دشمن همیشگی را از پای درآورد. هر چند در فینال جام حذفی با ضربات پنالتی مغلوب شفیلدونزدی شد.

۲۰۰۱ـ۲۰۰۰؛ در آخرین فصل حضور تیلور، باشگاه در رتبه نهم ایستاد. چندی بعد ویالی به سمت مربیگری برگزیده شد.

۲۰۰۵ـ۲۰۰۴؛ واتفورد پس از یک شروع ضعیف به بازی‌های پلی‌آف لیگ قهرمانی راه یافت و آنجا با غلبه بر کریستال پالاس و لیدزیونایتد جواز حضور در لیگ برتر را به دست آورد.

● اندکی از ”آلتون جان“

ستاره موسیقی انگلستان که از او با عنوان ”خدای پاپ“ یاد می‌شود، تنها به قصد شهرت بیشتر با افزودن بر سرمایه خود، باشگاه واتفورد را نخرید، او به خاطر عشقی که نسبت به واتفورد داشت و به قصد ایجاد یک تحول، تیم اهل ”هرفورد شایر“ را به دارائی‌هایش افزود. یکی از معروف‌ترین آلبوم‌های وی ”جاده زرد آجری“ نام دارد که مضمونی ورزشی داشته و در زمان خود از پرفروش‌ترین‌ها محسوب می‌شد.