"هنر نزد ایرانیان است و بس" : در رثای فرهنگ

در باب فرهنگ ایرانی همیشه این بحث مطرح بوده این فرهنگ غنای بسیاری دارد و مردمش بسیار آداب دان و مهمان دوست و سرشار از فضایل اخلاقی اند و.... . این موضوع را همه شنیده اند، اما گاهی …

در باب فرهنگ ایرانی همیشه این بحث مطرح بوده این فرهنگ غنای بسیاری دارد و مردمش بسیار آداب دان و مهمان دوست و سرشار از فضایل اخلاقی اند و.... . این موضوع را همه شنیده اند، اما گاهی در میانه این همه زیبایی، چاله های وسیعی پیدا می شوند که آدمی را به حیرت وا می دارد. یکی از این نمونه های جالب اجتماعات ایرانی در سایر کشورهاست. فعلا که قسمت ما این شده که این جامعه ایرانی را در هند تجربه کنیم: سرشار از محبت، صفا، صمیمیت، اعتماد، و همه دروغ های دیگری که می توان در این میانه برای دلخوشی گفت. البته بهتر است قضیه را اینقدر هم سیاهش نکنیم، که در این میانه هستند افراد و خانواده هایی که به معنای درست و اقعی اخلاقی اند.

اما همیشه یک پند در میان ایرانیان رایج است:" به ایرانی های دیگه به این راحتی اعتماد نکن". خیلی جالبه که خود ایرانی ها همدیگر را نسبت به خودشان هشدار می دهند. بیشترین حس عدم امنیت در میان ایرانی ها از جانب سایر هموطنان معظمشان است. به هر حال عده برای درس خواندن امده اند تا مدرکی بگیرند و بعدش هم در ایران کاری پیدا کنند. کافی است که عزیزی از هم میهنان گرامی پیدا شود تا پرونده قطوری در وصف رذائل اخلاقی و گناه های کرده و ناکرده که حتی نکیر و منکر هم از خیلی از آنها اطلاع ندارند، برای تو بسازند تا با کوله باری از عشق و صفا و خیال راحت برای خدمت به کشور بازگردی.

در نتیجه اکثر ایرانیان و شاید همه آنها درگیر یکی از این دوحالت اند: یا از ترس پرونده سازی و زیرآب زنی های ماهرانه هموطنان ارجمندشان، باید دائما در حال کنترل وسواسی خودشان باشند که مبادا خطایی حتی در تخیل از آنها سر بزند ( سر آخر هم معلوم نیست که پرونده شان سفید باشد و از محبت های دیگران بی نصیب)، و یا اینکه به خیلی از عناصر هویتی مقوله شهروندی جمهوری اسلامی ایران و نظام اخلاقی وابسته به آن پشت پا بزنند تا بتوانند خویشتن خویش را آنگونه که می خواهند داشته باشند. در هر حال نوعی ریای اخلاقی و عدم صداقت و عدم تعادل روحی و فرهنگی در روابط شکل می گیرد، که گروه اول همیشه خود را تحت مراقبت امنیتی می دانند، و گروه دوم برای راحتی خودشان، در این انبوه بی کران جمعیت هندی راهی برای گم و گور کردن خودشان پیدا می کنند. و اما در این میانه هنرمندی ایرانی بسیار جای تجلیل و تحلیل دارد، طوری که مرا یاد جمله ای در کتاب روح ملت ها در باب ایرانیان می اندازد: ایرانیان پ...ترین ملت تاریخ هستند". و بعد هم به این نتیجه متعالی می رسی که "هنر نزد ایرانیان است و بس" : یک توهم.

http://www.ethnolog.blogfa.com/۸۶۰۵.aspx