گشایش ساختمان تازه آرامگاه فردوسی در توس، مردی كه گفت چو ایران نباشد تن من مباد (در این روز ۱۲ اكتبر)

بیستم مهرماه سال ۱۳۱۳ خورشیدی رضا شاه ساختمان باشكوه آرامگاه فردوسی را در توس خراسان طی مراسمی با حضور مستشرقین و ایرانشناسان سراسر جهان، ادیبان كشور و مقامات فرهنگی و دولتی …

بیستم مهرماه سال ۱۳۱۳ خورشیدی رضا شاه ساختمان باشكوه آرامگاه فردوسی را در توس خراسان طی مراسمی با حضور مستشرقین و ایرانشناسان سراسر جهان، ادیبان كشور و مقامات فرهنگی و دولتی گشود.

مورخان متفقا «ابوالقاسم فردوسی» را تنها فرد در سراسر تاریخ بشر خوانده اند كه بدون هرگونه چشمداشت، همه عمر خودرا صرف زنده كردن تاریخ وطن خود (ایران)، خصلت های نیك هموطنان (ایرانیان) و زبان نیاكان (زبان پارسی) و خدمت بی دریغ به شناساندن فرهنگ و تمدن كهن میهنش كرد و به نوشته مرحوم دكتر رضا زاده شفق، شصت هزاربیت شعر گفت تا شكوه ایران باقی بماند و باعث افتخار و دلگرمی نسلهای بعد باشد تا بدانند كه چه میراثی گرانبها و با عظمت برایشان باقی مانده است و با همه توان بكوشند كه این میراث همچنان سربلند و بزرگ و عزیز باقی بماند. فردوسی برای به نظم در آوردن تاریخ ایران، اسناد و نامه های فراوان خواند كه خود او گفته است:

«بسی رنج بردم بسی نامه (مكتوب و سند) خواندم ـ زگفتار تازی ( اسنادی كه به زبان عربی نوشته شده بود) و از پهلوانی (اسنادی كه به پارسی دوران اشكانی و ساسانی بود)».

در آن سال به مناسبت هزار ساله شدن فردوسی كه ایرانیان باید همیشه مرهون زحمات، احساس و عواطف وطندوستانه او باشند یك هفته در سراسر كشور جشن گرفته شد و بهترین خیابان و میدان تهران به اسم او نامگذاری گردید. در شهرهای دیگر مدارس و تالارها و خیابانها به نام فردوسی نامگذاری شد و بعدا مدارس تازه ساز و دانشگاه، كه این قدرشناسی ها باز هم برای مردی كه گفت: چو ایران نباشد تن من مباد و ... و «همه سر به سر تن به كشتن دهیم ـ به از آن كه ایران به دشمن دهیم»، كم است.

. در خیابان تخت جمشید ( طالقانی )تهران زیباترین مدرسه نوبنیاد كشور به نام فردوسی نامگذاری شد كه درسالهای ۱۳۵۰ و۵۱ در زمین اضافی آن اداره كل آموزش و پرورش تهران بنا گردید.