ناتوان ترین مردم

اگر از شما بپرسند ناتوان ترین مردمان کدامند چه پاسخی دارید؟ آیا نگاهتان به سمت توان فرد در کسب مال و ثروت میل پیدا می کند یا توانایی را در بر و بازوی افراد می جویید؟ شاید هم نگاهتان …

اگر از شما بپرسند ناتوان ترین مردمان کدامند چه پاسخی دارید؟ آیا نگاهتان به سمت توان فرد در کسب مال و ثروت میل پیدا می کند یا توانایی را در بر و بازوی افراد می جویید؟ شاید هم نگاهتان به پست ومقام و قدرت افراد باشد. اما اگر پاسخ این پرسش را بخواهید در کلام مولا علی علیه السلام بیابید با این فراز روشن مواجه خواهید شد که « ناتوان ترین مردم کسی است که توان به دست آوردن دوستان را ندارد و ناتوان تر از او کسی است که دوستانی به دست آورد و از دست بدهد» و به راستی روزگار چنین فقیری، به نیازمندی مدام گره خواهد خورد و بر بیچارگی هایش، چاره ای نخواهد یافت.چه مشکلات را دوستان رفع می کنند و موانع را دستانی از سر راه برمی دارند که بر مدار مهر و محبت و دوستی به معرفت رسیده باشند و این نیازمند آن است که بر محور صراط مستقیم به دنبال دوستانی راست پندار و راست گفتار و راست کردار باشیم و چنین دوستانی گنج های گران بهایی هستند که هرچه بیشتر باشند بهتر است.

چنان که به مثل گفته اند «هزار دوست کم است و یک دشمن زیاد» و این یعنی زندگی را چنان باید سامان داد که هرلحظه اش «دوستی» افزا باشد و از قطر دشمنی ها و «نادوستی» ها بکاهد. مهارت دوست یابی نیز انسان را به همراهی با نیکان و معاشرت با ابرار و همنشینی با پاکان و همکلامی با دانایان سوق می دهد تا از همنشینی با افراد چنین نیکو، به هم افزایی توانایی ها و خوبی ها برسیم تا از این نیز «تعاونی نیکی» شکل بگیرد و بستر برای بهتر شدن برای همه فراهم شود. در این دوستی نیز باید هوشیار و بر حفظ آن غیور بود و این هشدار امام علی(ع) را هوشیار شد که می فرمایند «با دشمن دوست، دوست مشو که (با این کار) با دوست دشمنی می کنی» و آن که با دوست خود سر دشمنی داشته باشد و یا نادانسته در جبهه دشمن سنگر گیرد، اولین تیرهایی که شلیک کند به خودش خواهد خورد. چه از دست دادن دوست، پر ضررتر از نابودی یک گنج بزرگ خواهدبود.

این نکته ظریفی است که اگر بدان توجه داشته باشیم بسیاری از مشکلاتمان حل خواهد شد و به همین میزان هم از آمار مشکلات جامعه کم خواهد شد و به هر اندازه که از مشکلات کاسته شود، بستر برای رشد و تعالی همگانی مهیا خواهد شد. درباره ویژگی های دوست هم می توان گفت بهترین دوست انسان کسی است که او را به سوی خداوند هدایت کند و در مسیر رشد و تعالی قرار دهد. دوست خوب آن نیست که هر چه بگویی چشم بگوید و از آن قبیل باشد که می گویند «تا جهنم هم شده با تو می آیم» بلکه دوست خوب کسی است که آدمی را از راه جهنم بازگرداند و درمسیر بهشت قراردهد و تا خود بهشت همراه شود. دوست خوب کسی است که کلامش پر از «انذار و تبشیر» باشد و چشمانش به سوی آفتاب حقیقت. این چنین دوست هایی هستند که همچون «خزائن» الهی پرقیمت و پر برکت هستند، اینان هستند که «باب خیر» می شوند و دروازه های شر را می بندند و برای آنان در مسیر رشد بال پرواز می شوند. پس همان گونه که غواص به دنبال مروارید دریا را می شکافد و «گوهری» به دنبال گوهر قیمتی می گردد، باید به دنبال دوست گشت و او را در امن ترین گوشه دل خود حفظ کرد...