استقلال را بهتر بشناس

توفیق اجباری دوری ۷ ساله از جام باشگاه های آسیا

رویارویی استقلال با حریفانی تا دندان مسلح رخداد نگران کننده ای نیست. تیمی که سازنده تاثیرگذارترین بازیکنان حال حاضر تیم ملی کشورمان هم هست (آرش برهانی، مجتبی جباری، پیروز قربانی و حتی وحید طالب لو) می توانید خسرو حیدری را هم در لیست انتظار قرار دهید. هیچ کمبودی برای گذر از سد الجزیره و الاتحاد احساس نمی کند و این امیدواری وقتی ملموس تر جلوه می کند که واقعیت بزرگی نام استقلال در رقابت های قاره ای بر هیچ تیمی در قاره پوشیده نیست هر چند که این اقتدار به ۱۰ سال پیش برمی گردد...

اولین برداشت منطقی از دوری ۷ ساله استقلال از جام باشگاه های آسیا اهمیت قوام یافتگی این تیم در حضور مقتدرانه اش در فصلی که قهرمان لیگ شد و به واسطه مشکلات ناخواسته از حضور در این جام معتبر جاماند، می تواند باشد.

استقلال در فصلی که قرار بود با صمد مرفاوی و تیمی که غالب ستاره هایش را از کف داده بود در جام باشگاه های آسیا حضور یابد هرگز ره به جایی نمی برد و شاید به تعبیری ساده بتوان گفت این تیم با توفیق اجباری در حذف نامش از جام باشگاه های آسیا روبه رو شد. هر چند که هنوز زخم برجای مانده از حذف نام استقلال برتن این تیم و هوادارانش سنگینی می کند و واقعه بزرگ کم کاری و سهل انگاری مجموعه ای که قرار بود آن روزها زمینه ساز حضور مردان آبی در رقابت های برون مرزی شود از ذهن شسته نمی شود.

مع الوصف اما اگر بخواهیم تنها نگاهی موضوعی به این واقعه داشته باشیم باید از چنین الفاضی -سهل انگاری و کم کاری- بهره بگیریم اما سوال کلیدی ما این است، استقلال اگر با آن مجموعه رقابت ها به جام باشگاه های آسیا می رفت و حذف می شد، آیا صدمات جبران ناپذیر و بدتری نمی دید این تحلیل چندان غلطی نیست که در برهه کنونی مدعی شویم بهترین و عالی ترین تیم همه تاریخ باشگاه استقلال تا چندی دیگر قدم در عرصه جام باشگاه های آسیا خواهد گذاشت. تیمی که با تجربگی در همه ارکانش موج می زند. بازیکنانی که چند سال بزرگ تر و باتجربه تر شده اند و مربی که به واسطه چهره خاص و منحصربه فردش نقطه اتکای این تیم محسوب می شود.

در سالی که استقلال از جام باشگاه های آسیا حذف شد مدیریت این تیم برعهده محمدحسین قریب بود اما قریب به دلیل فشارهایی که از سوی هیات مدیره به وجود آمد به ناچار از سمت خود استعفا داد و به موازات آن وزیر رفاه که نقش حمایتی از استقلال را ایفا می کرد، عزل شد تا مقداد نجف نژاد از این تغییرات بهره بگیرد و مدیرعامل استقلال شود.

این فعل و انفعال در واقع باعث شد استقلال در مسیر سقوط گام بردارد. بهمن ماه سال ۱۳۸۵ بود که فاجعه ای عظیم در استقلال رخ داد و این تیم از جام باشگاه های آسیا حذف شد و پس از آن ملاقات نجف نژاد با بن همام بی نتیجه ماند تا لکه سیاهی در تاریخ این باشگاه برجای بماند البته آن روزها استقلال به لحاظ مدیریتی هیچ گاه آمادگی تقابل با رویدادهای مهم جام باشگاه های آسیا را نداشت اما در برهه کنونی شرایط به گونه ای دیگر رقم خورده است. فتح الله زاده اواخر فصل ۸۶ مدیرعامل استقلال شد و این تیم را در فصل بعد در رتبه نازل سیزدهم تحویل داد تا سرانجام او هم اوایل فصل جاری برکنار شود و امیر واعظ آشتیانی یا به قول نزدیکانش «واعظ» بر صندلی مدیریت استقلال تکیه بزند. حضور واعظ مصادف شد با پیروزی های پی درپی استقلال. بسیاری او را مردی از جنس مردان اثرگذار ورزش می دانند.

استقلال در بعد مدیریتی اش هیچ گاه قابل قیاس با فصلی که از جام باشگاه های آسیا حذف شد جلوه نمی کند. امروز مدیرعاملی در راس کار قرار گرفته که پیش از این کاندیدای ریاست فدراسیون فوتبال بود و شاید روزگاری هم چنین اتفاقی رخ دهد و «واعظ» پس از موفقیت در استقلال که انگیزه های فراوانی برای این مهم دارد در نهایت ریاست فدراسیون فوتبال را هم عهده دار شود.

تفاوت های آشکار مدیریت استقلال در فصل ۸۶ با این روزها سبب می شود تا استقلال را به لحاظ فنی هم با آن روزها قیاس کنیم. آیا استقلال، تیمی که مرفاوی بی تجربه و رضا حسن زاده را روی نیمکت خود داشت و حتی سایه مدیریت امیر قلعه نویی را هم به دلیل حضورش در تیم ملی بالای سر خود نمی دید و در نیمه های راه با تئودی یونگ و یک مربی درجه ۴ هلندی به توافق رسیده بود می توانست در جام باشگاه های آسیا به توفیق آن چنانی نایل آید وقتی حتی تصور صعود استقلال از مراحل مقدماتی آن جام، غیرممکن به نظر می رسید که می دیدیم گذشته از ضعف هایی که روی نیمکت وجود داشت استقلال ۲ مهره کلیدی و ارزشمند خود را از دست داده بود و در ظاهر شاید حضور انصاریان و علیزاده که آن روزها از پرسپولیس به استقلال آمده بودند می توانست جای نیکبخت و عنایتی را پرکند اما هرگز چنین نشد. به گونه ای ضعف های ناشی از این رفت و آمدها در نهایت استقلال را حتی یک پله پایین تر از پرسپولیس و در رده چهارم فصل ۸۶-۸۵ قرار داد. استقلال در این فصل اما به گمان غالب کارشناسان - که این تحلیل ها برگرفته از واقعیت های آشکار و پنهان تیم امروزی است - بهترین تیم تاریخ خود را در اختیار دارد.

بازگشت حسین کاظمی و سیاوش اکبرپور، طلوع دوباره آرش برهانی، جذب یک هافبک برزیلی که به لحاظ فنی جزو معدود بازیکنان ممتاز خارجی است که وارد فوتبال ایران شده، ثبات در چارچوب دروازه و داشتن یک نیمکت قوی سبب شده استقلال به لحاظ فنی در بهترین شرایط خود قرار داشته باشد. به این مجموعه اضافه کنید مجتبی جباری و امید روانخواه مصدوم را تا ببینید تیم فعلی به لحاظ پتانسیل تا چه حد به استانداردهای یک تیم آسیایی نزدیک است.

از توفیق اجباری دوری ۷ ساله استقلال از جام باشگاه های آسیا حرف زدیم؛ و خب دلایل کاملا گویا و روشن بود. استقلال در فصل جاری آماده ترین تیم را برای حضور آبرومندانه در جام باشگاه های آسیا در اختیار دارد. دلایل همگی منطقی به نظر می رسد. رویارویی استقلال با حریفانی تا دندان مسلح رخداد نگران کننده ای نیست. تیمی که سازنده تاثیرگذارترین بازیکنان حال حاضر تیم ملی کشورمان هم هست (آرش برهانی، مجتبی جباری، پیروز قربانی و حتی وحید طالب لو) می توانید خسرو حیدری را هم در لیست انتظار قرار دهید. هیچ کمبودی برای گذر از سد الجزیره و الاتحاد احساس نمی کند و این امیدواری وقتی ملموس تر جلوه می کند که واقعیت بزرگی نام استقلال در رقابت های قاره ای بر هیچ تیمی در قاره پوشیده نیست هر چند که این اقتدار به ۱۰ سال پیش برمی گردد...

حمید رضا عرب