وحدت برای لبنان

این روزها یك صدای واحد از اردوگاه سیاستمردان ایرانی به گوش می رسد «حمایت از مقاومت مردم لبنان و حزب الله و محكومیت تجاوز اسرائیل به لبنان»

این روزها یك صدای واحد از اردوگاه سیاستمردان ایرانی به گوش می رسد: «حمایت از مقاومت مردم لبنان و حزب الله و محكومیت تجاوز اسرائیل به لبنان». اگر در سال های گذشته هیچ اتفاقی نتوانست وحدت را بر فضای منازعات سیاسی ایران حاكم كند اما اكنون جنگ اسرائیل و حزب الله، اصولگرایان و اصلاح طلبان ایرانی را كنار هم نشانده و البته دامنه این جنگ دگراندیشان و حاشیه نشینان سیاست را نیز به میانه گود كشانده است.

از این رهگذر است كه عبدالله صفی الدین نماینده حزب الله در ایران اگرچه كیلومترها با خط مقدم نبرد فاصله دارد اما روزهای پركاری را در ایران به شب می رساند، چه آنكه گویی محكومیت اسرائیل در ایران بدون حضور نماینده حزب الله به گوش لبنانیان نخواهد رسید. اینچنین است كه در روزهای اخیر به هر مكانی كه قدم بگذاری سخن از لبنان است و حزب الله. از دفتر سازمان ملل در ایران تا دانشگاه تهران و از حسینیه ارشاد تا دفتر سازمان ادوار تحكیم وحدت تنها یك صدا به گوش می رسد: «ندای صلح طلبی». اما صلح طلبی ایرانیان ابعادی گوناگون دارد. گروهی از منظر نقض حقوق بشر در لبنان فریاد صلح خواهی سر می دهند و گروهی دیگر از زاویه مقابله با آمریكا به استقبال صلح می روند.

جماعتی در ذیل حمایت ایدئولوژیك از حزب الله برای مردم لبنان آرزوی استقرار صلح می كنند و دسته ای دیگر با راه اندازی كاروان استشهادیون آماده می شوند تا شاید با جنگیدن در كنار حزب الله، طرف مقابل را به پذیرش آتش بس ملزم كنند. گرچه نماینده حزب الله در تریبون های مختلف از عدم نیاز به نیروی انسانی سخن می گوید.به این ترتیب اگرچه گروه های سیاسی هر یك در محكومیت اسرائیل و حمایت از لبنان گوی سبقت از یكدیگر می ربایند و در نهایت مركز همایش های صدا و سیما را نمایه ای برای به رخ كشیدن «وحدت ایدئولوژیك» خویش می سازند اما در این نشست ها و اعلام مواضع، كمتر پیشنهادی برای تسكین آلام مردم لبنان و تخفیف شعله های جنگ مطرح می شود.

شاید تنها دبیركل نهضت آزادی است كه اكنون در هر تریبونی از لزوم «شكایت از اسرائیل در شورای تازه تاسیس حقوق بشر سازمان ملل» سخن می گوید. پیشنهادی كه البته در پس حاشیه نشینی اصلاح طلبان اكنون دیگر عرصه ای رسمی و دیپلماتیك نیز برای طرح نمی یابد. چه آنكه این منازعه عربی و اسرائیلی البته سمت و سویی متفاوت از دیگر منازعات اینچنینی یافته است و دستگاه دیپلماسی ایران نیز به رغم تلاش ها توانایی جمع كردن اعضای سازمان كنفرانس اسلامی را در زیر سقفی دیپلماتیك ندارد.بنابراین اگرچه توان پیشنهادهای دیپلماتیك در این جنگ نابرابر از سیاسیون ایرانی سلب شده است اما نباید فریادهای «مرگ بر اسرائیل و درود بر حزب الله» نیز خاموش شود. از این رهگذر است كه پیاده رو مقابل دفتر سازمان ملل در تهران نیز به مكانی برای نمایش اعتراض كودكان ایرانی به جنایات اسرائیل.

به این ترتیب هفته ای كه گذشت را می توان هفته «حمایت از مقاومت مردم لبنان» نامید اما ناگفته پیدا ست كه این موج برخاسته نیز به زودی فروكش خواهد كرد و سیاسیون ایرانی نیز خیلی زود «وحدت ایدئولوژیك» كنونی را به لایه های زیرین ذهن می سپارند تا در زمین سیاست ورزی با رویكرد گذشته حاضر شوند و حتی شاید هفته ای دیگر صدای خرد شدن استخوان های زنان و كودكان لبنانی را در زیر چرخ تانك های تحقق «خاورمیانه بزرگ» نشنوند. اما به هرحال آنچنان كه یك تحلیلگر سیاسی معروف نیز می گوید: «فعلا مسئله لبنان تبدیل به یك موضوع برای سیاست ورزی اصلاح طلبان ایرانی شده است.»

مریم شبانی