به بهانه حفظ «آبرو»

این یکی از جای دوری نیامده و محصولی کاملا وطنی است. هنجاری که خود آن را خلق کردیم، رشد و نمو دادیم و حالا دیگر این عادت اجتماعی به آفتی خانمان‌برانداز تغییر شکل داده است.
این که …

این یکی از جای دوری نیامده و محصولی کاملا وطنی است. هنجاری که خود آن را خلق کردیم، رشد و نمو دادیم و حالا دیگر این عادت اجتماعی به آفتی خانمان‌برانداز تغییر شکل داده است.

این که ما ریشه بسیاری از رفتارهایمان را با وام گرفتن از کلمه «حفظ آبرو» توجیه می‌کنیم، اتفاق تازه‌ای نیست، اما خطر بعدی این است که هم‌اکنون این توجیه خطرناک به سایر حوزه‌های اجتماعی نیز در حال سرایت است.

مثلا اگر به تالارهای عروسی بویژه در پایتخت و شهرهای بزرگ ایران سری بزنید، می‌توانید بروشنی ببینید که اجاره یک شب این مکان‌های لوکس، گاه معادل کل حقوق یک سال و حتی چند سال آقای داماد می‌شود!

در حقیقت با مشاهده هزینه‌های بسیار زائدی که در مراسم‌ عروسی و حتی عزا صرف می‌شود، احتمالا شما هم به این نتیجه می‌رسید که رفته رفته به مرحله‌ای گام گذاشته‌ایم که «فرهنگ مصرف‌گرایی» به یک ارزش اجتماعی، آن هم با نقاب «حفظ آبرو» مبدل شده است.

البته نباید از یاد برد که گسترش چنین فرهنگ مخربی، علاوه بر تاثیرات فردی، تاثیرات اجتماعی گسترده‌ای را نیز با خود به همراه می‌آورد.

در واقع جدای از این که عادت مصرف‌گرایی با توجیه حفظ آبرو می‌تواند براحتی پایه‌های خانواده را متزلزل کرده و بار مالی سنگینی را بر دوش نان‌آور خانواده تحمیل کند، در بعد کلان نیز همه‌گیر شدن این معضل اجتماعی موجب می‌شود که بنیه اقتصادی کشور ما اسیر تولید کالاهای فانتزی یا صرف ارائه خدمات غیرضروری شود که پروسه توسعه پایدار کشور را به تاخیری طولانی مبتلا سازد.

به هر حال، شاید این وظیفه رسانه‌ها و سایر نهادهای فرهنگ‌ساز باشد که این تفکر سازنده را در جامعه ترویج دهند که حفظ آبروی خانواده و جامعه، هیچ ربطی به هزینه‌تراشی و افزایش روزافزون مصرف ندارد.

امین جلالوند‌