كوچ ناباورانه

«سیدمحمد عباسیه كهن» شاعر انقلاب, در سال ۱۳۳۵ در «رشت» متولد شد و در ۲۷ خرداد ۱۳۸۴ در بیمارستان «مصطفی خمینی تهران», در سن ۴۹ سالگی به علت نامعلومی درگذشت پنج روز بعد یعنی دوم تیرماه همان سال در «صومعه سرا» به خاك سپرده شد

● به یاد زنده یاد سیدمحمد عباسیه كهن

«سیدمحمد عباسیه كهن» شاعر انقلاب، در سال ۱۳۳۵ در «رشت» متولد شد و در ۲۷ خرداد ۱۳۸۴ در بیمارستان «مصطفی خمینی تهران»، در سن ۴۹ سالگی به علت نامعلومی درگذشت. پنج روز بعد یعنی دوم تیرماه همان سال در «صومعه سرا» به خاك سپرده شد. از این شاعر تاكنون مجموعه شعرهایی به نام های:

۱) به رنگ نیلوفران

۲) شهر من عشق

۳) كاروان شقایق

۴) بین خودمان باشد

۵) داوینچی آه می كشد منتشر شده است.

چند كتاب دیگر از جمله اشعار گیلكی این شاعر، تذكره شاعران گیلان و دو اثر تحقیقی در سبك هندی از این شاعر خوش قریحه معاصر وانقلاب منتشر خواهد شد.

ناگفته نماند كه گزیده اشعار زنده یاد «سیدمحمد عباسیه كهن» در ۱۶۰ صفحه با نام «كوه را با صدای من بگذار» با مقدمه «عبدالرضا رضایی نیا» از سوی سوره مهر، دفتر آفرینش های ادبی حوزه هنری منتشر شده است.

یادش گرامی و نامش آفتابی باد

تا چشم بر هم میزنی، یكسال می گذرد و باور نمی كنی كه همین یكسال پیش در چنین ایامی بود كه سرانجام پرنده روح مهربان سیدمحمد عباسیه كهن كوچ را برگزید و به آسمان ها پركشید.

اینك یك سال دیگر از عروج شاعر جنگل و دریا می گذرد، شاعری كه نامش یادآور شعر و شعور و تواضع و مهربانی و تمامی خوبی هاست.

نمی خواهم بگویم كه شاعر شمال سبز به خزان رسید، نمی خواهم بگویم كه شاعر سرزمین باران، دیگر در میان ما نیست. نمی خواهم بگویم...

مرگ با شاعران بیگانه است. آنها در رایحه گلها، در لطافت سپیده دم، در موسیقی هستی همواره حضور دارند، آنها در قلب ها همواره زنده اند و جاودان.

عباسیه كهن شاعری بود از دیار «شهر من عشق». شهری «به رنگ نیلوفران» و به وسعت بیكران.

در آینه خاطرات، حضور زلال او، آمیزه ای از صمیمیت، صداقت، مهر، تعهد و باغی از دوست داشتنی ترین صفات است، آنگونه كه به خاطر آوردن تمام این ها، حسرتت را برمی انگیزد و برای او نمی توانی كه دلتنگ نشوی.

در ستایش از سید كه معلم بود و بزرگ، و شاعر بود و عزیز چه می توان گفت. او كه در شمار بخشنده ترین مردمان بود و عاشقانه زیست.

در مقابل آن همه سخاوت بی ریای او، و در برابر آنچه كه عمری بی هیچگونه چشمداشتی نثار جامعه ما كرد، اكنون یكسال پس از كوچ ناباورانه او، این پرسش ذهن سوز و توان فرسا مطرح است كه هر یك از ما به سهم خود چه قدمی در تكریم و تجلیل از این آموزگار عشق و دانایی برداشته ایم و در ادای دین نسبت به این هنرمند راستین و بی ادعا، كوشا بوده ایم؟

از خاستگاه او، خبری نشنیده ام. به راستی آیا آنان كه از هركس دیگری به او نزدیكترند، در انتشار آثار باقی مانده او همتی به خرج داده اند؟ آیا چنان كه در خور شخصیت بزرگ اوست، یادمانی در دیار او برپا شده است؟ و آیا... بزرگداشت اصحاب مهر و معرفت، بی گمان بزرگداشت روشنایی و دانایی است و كوتاهی در انجام این مهم شایسته و پذیرفتنی نیست.

آثار ارزنده مرحوم عباسیه كهن درباره دفاع مقدس و عشق و ارادت ملكوتی او به ساحت مقدس اهل بیت(ع)، گنجینه یادگار او برای ما و نسل های آینده است. میراثی كه نباید غبار غفلت بر روی آن بنشیند و مبادا كه چنین رسالتی به آسانی به فراموشی سپرده شود.

شاید اكنون فرصتی فراهم باشد برای كسانی كه در روزهای بیماری و تنهایی، بر بالین شاعر غزل سرای گیلان حاضر نشدند. شاعری كه برای زادگاه خویش آبرو و افتخار به ارمغان آورد.

نخستین سال گشت خاموشی سید ادبیات گیلان، آزمون دیگریست برای متولیان فرهنگی، دوستان اهل قلم و مردمی كه سید به گردن آنان حق همدلی و معلمی دارد. یقیناً پاسداشت مفاخر و خدمتگزاران فرهنگ هنگامه سنجش عیارهاست و امید كه جامعه ما با قدردانی و حق شناسی نسبت به این عزیزان، روسپید و سربلند از این آزمون برآید و در انجام این فریضه مقدس الگوی جهانیان باشد.