معلم قصه گو

اگر از آن معلم هایی هستید که فکر می کنند کلاس, جایی است که بچه ها باید در آن با لذت کار کنند, قصه گفتن در کلاس را می پسندید امتحان اش کنید لذت بخش خواهد بود هم برای شما و هم برای بچه ها اما اگر فکر می کنید شادی برای بچه ها آب و نان نمی شود, خوب است بدانید که هواردگاردنر که خیلی روان شناسی آموزشی بلد است می گوید یکی از راه های ایجاد توانایی راه بری در بچه ها, این است که مجبورشان کنیم با صدای بلند یک قصه تعریف کنند

● چرا قصه می‌گویی؟

اگر از آن معلم هایی هستید که فکر می‌کنند کلاس، جایی است که بچه‌ها باید در آن با لذت کار کنند، قصه گفتن در کلاس را می‌پسندید. امتحان اش کنید. لذت بخش خواهد بود؛ هم برای شما و هم برای بچه ها.

اما اگر فکر می‌کنید شادی برای بچه‌ها آب و نان نمی شود، خوب است بدانید که هواردگاردنر که خیلی روان شناسی آموزشی بلد است می‌گوید: " یکی از راه های ایجاد توانایی راه بری در بچه ها، این است که مجبورشان کنیم با صدای بلند یک قصه تعریف کنند. به این ترتیب، آن‌ها افق دیدشان را گسترش می‌دهند، تخیل شان را تقویت می‌کنند، و خودشان را برای زندگی پیش رویشان آماده می‌کنند.

آموزه های دینی هم، از داستان های استعاری استفاده می‌کنند تا مجموعه ی امکانات و محدودیت های یک ذهن هوش مند را هم آهنگ کنند.

داستان ها، تنها وسیله ی سرگرمی نیستند. آن‌ها می‌توانند تجربه های ما را اصلاح کنند و به تغییر و رشد ما کمک کنند.

● چطور در کلاس مان قصه های جذاب تعریف کنیم.

هر معلمی شیوه هایی شخصی برای قصه گویی دارد. بعضی از معلم‌ها دوست دارند با حرکات سر و دست داستان تعریف کنند. عالی است. اما اگر داستان‌ها را سر راست و بی ادا، اصول هم تعریف کنیم می‌توانند همان قدر جذاب و مؤثر باشند. اجازه ندهید " ترس از نمایش بازی کردن " جلوی کارتان را بگیرد. نگران نباشید که شاید بچه‌ها به شما بی توجهی کنند یا بی نزاکت شوند. اگر شما آرام و آسوده باشید و از کارتان لذت ببرید، بچه‌ها هم به شور و اشتیاق شما پاسخ خواهند گفت و به آن‌ها هم خوش خواهد گذشت.

● چند ایده برای امتحان کردن:

۱) یک داستان ساده را انتخاب کنید، داستانی که دوست اش دارید و خوب بلدید.

برای بیش تر معلم ها،داستان های واقعی دوران کودکی شان، راحت ترین و دوست داشتنی ترین داستان هایی هستند که می‌شود تعریف کرد. بچه‌ها خیلی دوست دارند داستان هایی درباره ی وقتی که معلم شان کوچک بود بشنوند. می‌توانید داستان خود را با چنین عبارت هایی شروع کنید: " یه بار وقتی که " یا " وقتی من کوچیک بودم " یا مثلاً " تا حالا درباره عروسکم چیزی براتون تعریف کرده ام؟ "

۲) تلاش های اول تان را در حد سه تا پنج دقیقه، کوتاه و مختصر کنید. اگر گروه تان ظرفیت توجه بیش تر و طولانی تری داشت، همیشه بعداً می‌توانید جزئیات بیش تری اضافه کنید.

۳) داستان هایی بر مبنای کتاب های مصور و محبوب بچه‌ها برایشان تعریف کنید. یک کتاب انتخاب کنید که هر سال برای کلاس بخوانید. جزئیات طرح داستانی و سرعت تعریف کردن داستان را از پیش مرور کنید. به این ترتیب، وقتی قصه می‌گویید، به بچه‌ها می‌فهمانید که شما می‌خواهید برایشان قصه ای تعریف کنید نه این که یک داستان را از رو بخوانید. بعضی از بچه‌ها تعجب خواهند کرد که شما کتاب تان را کجا پنهان کرده اید، و وقتی شما داستان را از حفظ می‌گویید آنها شیفته ی این کار خواهند شد. گروه را ترغیب کنید که به شما بپیوندند. بیش تر مواقع این کار موفقیت تان را تضمین می‌کند.

۴) خودتان را به وقت قصه گویی محدود نکنید. در طول روز فرصت های زیادی برای شما و بچه هاتان هست که در زمان گروهی، در گوشه ی آپارتمان، یا در یک مکان اجراهای نمایشی قصه بگویید.

۵) شما هم شکوفا شوید!

هر چه احساس راحتی بیش تری کنید، آزادتر خواهید بود تا قصه گویی تان را بهتر و طولانی تر کنید. می‌توانید صدایتان را عوض کنید و شخصیت‌ها و حالت های مختلف را اجرا کنید؛ یا از صحنه سازی کمک بگیرید. مثلاً یک تکه پارچه را موج دار تکان بدهید تا توفان را نشان بدهید؛ و صداهای خاصی از خودتان در بیاورید که حوادث را در داستان به هم ربط بدهید. بچه‌ها را تشویق کنید که در همه ی کارها مشارکت کنند.

ترجمه: فاطمه مصلح زاده