بدعت و تحریف در دین

در وحی قرآنی لفظ و معنا از خدا است ولی وحی بیانی بر قلب پیامبر نازل می شود و بیان از پیامبر صلی الله علیه و آله است

آنچه پیش رو دارید گزیده ای است ازسخنان محقق دانشمند علامه سید مرتضی عسگری در جمع دانشجویان رشته الهیات دانشگاه امام صادق علیه السلام، که در مراسم آشنایی با شخصیت های علمی و فرهنگی جامعه ایراد شد.

»الحمدلله رب العالمین و الصلوهٔ و السلام علی خاتم الانبیاء و علی آله المرسلین«

»فاقم وجهک للدین حنیفاً فطرت الله التی فطر الناس علیها لا تبدیل لخلق الله ذلک دین القیم و لکن اکثر الناس لا یعقلون«

رو به سوی دین استوار کن. حنف در مقابل جنف است. حنف از باطل به حق آمدن است و جنف از حق به باطل رفتن است. رو به سوی دین کن؛ یعنی از باطل به حق بیا. »فطرت الله التی فطر الناس علیها« به این معنی است که دین اسلام با فطرت تناسب دارد. دین در قرآن، »ان الدین عندالله الاسلام« است. آنکه گفته می شود یهودی، نصرانی و عیسوی، تحریف اسم اسلام است. همچنین که دین را تحریف کرده اند، اسم دین را هم تحریف کرده اند. »فاقم وجهک للدین حنیفاً« به معنای عمل کردن انسان به دین اسلام است که تناسب با فطرت دارد. شریعت اسلام از زمان حضرت آدم (سلام الله علیه) تا حضرت خاتم (سلام الله علیه) اختلافی نداشته است و فقط تکامل پیدا کرده است. در زمان حضرت آدم علیه السلام نیاز به شریعت به اندازه حاجت یک خانواده بوده است؛ مثل پدر، مادر، فرزند، حقوق والدین، تربیت فرزند، عبادات، نماز، روزه و…. حاجتی به بیش از این نبوده است. در زمان حضرت ادریس (سلام الله علیه)، آبگیرهایی بود که دور آن زندگی می کردند. آنها دیگر احکام راجع به معاملات ربوی نداشته اند؛ حاکم و محکوم نداشته اند، در صحف ادریس علیه السلام به اندازه حاجت یک جامعه، که دارای چند خانواده بوده آمده است.

در زمان حضرت نوح، بشر شهرنشین شد. شهر زورمند و ضعیف دارد، پس حکومت لازم دارد. در زمان حضرت نوح از شریعت اسلام به اندازه حاجت یک شهروند آمده است. بعد می فرماید: »و شرع لکم من الدین ما وصی به نوحاً«: برای شما از دین اسلام شریعتی فرستادیم، همان شریعتی که به نوح وصیت کرده اند. وصیت خدا در قرآن شرع است. بعد از چند آیه هم می فرماید: »و ان من شیعته لابراهیم«: شیعه و پیرو حضرت نوح، ابراهیم است.

به ما می فرماید: »واتبع ملهٔ ابراهیم حنیفاً«. به پیامبر صلی الله علیه و آله هم می فرماید: »ثم اوحینا ان اتبع ملهٔ ابراهیم حنیفاً«. بر حضرت ابراهیم علیه السلام حج واجب گردیده که قبلا نبوده است؛ یعنی دین تکامل پیدا می کند تا روزی که پیامبر صلی الله علیه و آله حضرت علی علیه اسلام را تعیین کرد؛ آیه نازل شد که »الیوم اکملت لکم دینکم«. من تشبیه می کنم شریعت را به علم ریاضیات؛ ریاضیات کلاس اول دبستان، با ششم تنافی با هم ندارد؛ ریاضیات دبستانی با دبیرستانی و... متفاوت نیست.

چیزی که هست برای هر پیامبر صاحب شریعت، وصی برای آن پیامبر بوده است. وصی حضرت آدم علیه السلام »هبهٔ الله« علیه السلام بوده است. وصی حضرت موسی علیه السلام »الیسع« علیه السلام یا »الیشوع« بوده است. وصی حضرت عیسی علیه السلام »شمعون« علیه السلام بوده است. تا وصی در قید حیات بوده است، آن شریعت و آن کتاب آسمانی ـ که صحف می نامیدند ـ در نزد آن وصی باقی بوده است. بعد از وفات هر وصی، بر حسب آنچه در قرآن آمده است دو کار از امت آن پیامبر بر می آمده است:

ا۱ـ »یکتمون«: پنهان می کردند از شریعت آنچه را مخالف هوای نفسشان بوده است.

ا۲ـ »یبتدعون«: بدعت می گذاشتند.

کتمان از آن حکومتها است ولی بدعت کار امت است. »و رهبانیهٔ ابتدعوها«. حضرت عیسی بن مریم علیه السلام نفرمود که: بزرگی و بزرگواری در اینست که مرد راهب شود و زن راهبه و ازدواج نکنند. دیگر اینکه در دین غلو می کردند. قرآن می فرماید: »لا تغلو فی دینکم«.

گفتند: عیسی علیه السلام، ابن الله است. این را حضرت عیسی نفرمود، وصی او هم نفرمود. اینها بعد از وفات آن پیامبر نشأت گرفت.

شریعت آن قدر دگرگون می شود (در تورات تحریف شده است و من جایی آن تحریفها را چاپ کرده ام و نشان داده ام)، کتمان می شود و بدعت گذاشته می شود که دیگر آن شریعت رفع نیازمندی نمی کند بلکه گمراهی دارد. پس باید پیامبر جدید بیاید. بعد از وفات پیامبر قبلی، بر مبنای حکمت خدا مقتضی شد که شریعت خاتم محفوظ بماند.

در مورد حفظ این شریعت یک مسأله بسیار مهم است. اگر تورات را بخوانید می بینید که جزئیات شریعت که در تورات است تحریف شده است و بنابر این در دین اسلام، شریعت با دو وحی آمده است:

الف) وحی قرآنی که اصول اسلام در آن است؛

ب) وحی بیانی: »وانزلنا الیک الذکر لتبین للناس ما نزّل الیهم« پیامبر! قرآن را بر شما نازل کردیم که شما برای مردم بیان کنید آنچه را که در قرآن برای آنها آمده است.

در قرآن خطابه هایی مخصوص پیامبر صلی الله علیه و آله آمده است؛ مثل طه، کهیعص. این بیانش بین خدا و پیغمبر است. ولی آنچه در قرآن برای ما آمده است باید پیامبر بیان کند.

یک نفر به امام جعفر صادق علیه السلام اعتراض کرد که اسم شما در قرآن نیامده است. حضرت فرمود: عدد رکعات نماز در قرآن آمده است که همه مسلمانها صبح دو رکعت نماز بخوانند و... . این کجا نوشته شده است؟

احادیث زیادی هست از پیامبر صلی الله علیه و آله که ایشان می فرمایند برمن بیش از قرآن وحی شده است. این، هم در روایات مکتب خلفا آمده است و هم در روایات مکتب اهل بیت علیهم السلام. پیامبر صلی الله علیه و آله می فرمایند: کسی نباشد که بر مطلب خودش تکیه کند (علامت خودخواهی) و اگر حدیثی از من برای او بگویند، بگوید که فقط از کتاب خدا بر من بگویید. بیش از قرآن بر من وحی شده است. این به دو علت است. چرا؟

الف: وسایل الشیعه را نگاه کنید: یک دورهٔ فقه است؛ سرتاسر فقه است. اگر بنا بود همه این در قرآن باشد که قرآن قابل حفظ کردن نبود. روایات خارج از قرآن آمده است برای اینکه قرآن حفظ شود. در زمان پیامبر صلی الله علیه و آله هزاران حافظ قرآن بوده اند که کار دیگری نداشته اند. مثل شما که حالا در دبیرستان و دانشگاه فقه دارید، آن وقت فرهنگشان قرآن بوده است و قرآن حفظ می کردند. اگر بنا بود در قرآن همه احکام باشد که قابل حفظ کردن نبود. این را من ثابت کرده ام.

ب: در قرآن عبارت »شجرهٔ ملعونهٔ« آمده است که تفسیر می کنند به بنی امیه. یعنی در وحی بیانی آمده است که منظور بنی امیه است. اگر در قرآن آمده بود »شجرهٔ ملعونهٔ یعنی بنی امیه« که یزید آن را تحریف می کرد. یزید ۳ سال حکومت کرد. در سال اول فرزندان پیامبر را کشت و دختران پیامبر را اسیر کرد و آن کارها... . در سال دوم اهل مدینه شورش کردند؛ یزید در واقعه حره، اهل مدینه را قتل عام کرد و خون صحابه را در مسجد پیامبر صلی الله علیه و آله ریخت؛ مدینه را سه روز بر لشکرش مباح کرد که هر کاری می خواهند بکنند. بعد از این واقعه نوشته اند که هزار دختر بی شوهر زاییدند. سال سوم »عبیدالله بن زبیر« در مکه ادعای خلافت کرد و پناه به کعبه برد. از شام ارتشی فرستادند و عبیدالله بن زبیر را در خانه کعبه محاصره کردند. این لشکر یزید روزی پنج بار رو به کعبه می کردند و نماز می خواندند و بعد از نماز کعبه ای را که به آن رو می کردند به توپ می بستند. همین مسلمانان که رو به قبله ایستاده بودند. توپشان چه بود؟ سنگ و کهنه و روغن سیاه که گلوله می کردند و می زدند.

---