طارق عزیز , مردی با دستان خونین

طارق عزیز, دوست داشت وانمود کند مردی فرهنگی و فرهیخته, تحصیلکرده و دیپلمات است او از نظر بسیاری از مردم جهان چهره موجه و مقبول رژیم خون آشام دیکتاتور صدام بود که در سال ۱۹۷۹ معاون نخست وزیر عراق شد وی از آن به بعد عمیقا در تصمیمات خونین رژیم صدام دست داشت

طارق عزیز، دوست داشت وانمود کند مردی فرهنگی و فرهیخته، تحصیلکرده و دیپلمات است. او از نظر بسیاری از مردم جهان چهره موجه و مقبول رژیم خون‌آشام دیکتاتور صدام بود که در سال ۱۹۷۹ معاون نخست‌وزیر عراق شد. وی از آن به بعد عمیقا در تصمیمات خونین رژیم صدام دست داشت.

من (نویسنده مقاله)‌ رئیس سازمان «ایندیکت» هستم که مدارکی درباره جنایاتی که رژیم صدام علیه بشریت مرتکب شد، گردآوری کرده است: ما هزاران مدرک تکان‌دهنده از عراقی‌ها در سراسر جهان به‌دست آوردیم. طارق عزیز هفته گذشته در عراق به پای میز محاکمه کشیده شد (محاکمه او به بهانه‌های مختلف به تاخیر انداخته شد). اجازه بدهید از گواهان ایندیکت برای بررسی سابقه طارق عزیز استفاده کنیم و هنگامی که از اعضای ارشد دولت صدام بود، به کارهایی که کرد و کارهایی که باید می‌کرد و انجام نداد، دقیق شویم.

یکی از نخستین وظایف طارق عزیز برای اربابش، شرکت در کشتار رهبران سطح بالای حزب بعث برای تضمین پایگاه قدرت صدام بود. یک شاهد عینی به ما گفت: «شخصا دیدم که طارق عزیز از یک هفت‌تیر متوسط استفاده می‌کرد. او به قربانیان از فاصله کمتر از یک متر شلیک می‌کرد.» شورای فرماندهی انقلاب در سال ۱۹۸۷ علی شیمیایی (حسن المجید)‌ را مامور کرد مبارزه‌ای وحشیانه را با کردها و سایر اقلیت‌‌ها آغاز کند. من گورهای دسته‌جمعی را دیده و با بازماندگان این جنایات،‌که هنوز از عوارض آن رنج می‌برند، ملاقات کرده‌ام.

شاید کسانی که پیشنهاد می‌کنند طارق عزیز را باید ‌آزاد کرد تا بقیه عمرش را در آرامش بگذراند، باید با بازماندگان حمله شیمیایی به حلبچه صحبت کنند، از جمله با بازمانده‌ای که به ما گفت: در مقابل در خانه پسر کوچکم را دیدم... که مرده بود. به داخل خانه رفتم و در باغچه مادرم را دیدم که او هم کشته شده بود و بعد پدرم و دختر کوچکم را دیدم... آنان هم مرده بودند.» در آن حمله بیش از ۵ هزار کرد کشته شدند. طارق عزیز بخشی از شورای فرماندهی انقلاب عراق بود که دستور حمله شیمیایی به حلبچه را صادر کرد.

رژیم عراق در سال ۱۹۹۰ بیش از هزار خارجی را گروگان گرفت تا از آنان به عنوان سپری انسانی در برابر حمله نیروهای ائتلافی استفاده کند. طارق عزیز اگر با این کار مخالف بود می‌توانست کناره‌گیری کند، اما این کار را نکرد؛ بلکه بر عکس به نمایندگی از رژیم صدام با نمایندگان چند کشور در رابطه با مساله گروگانگیری ملاقات کرد. به نمایندگان سازمان ایندیکت گفته شد: «طارق عزیز به نمایندگان کشورهای فوق نشان داد... که می‌تواند آزادی عده قابل توجهی از گروگان‌‌ها را تضمین کند.» اما چنین نکرد. گروگان‌های فوق در معرض رفتاری خوف‌انگیز قرار گرفتند: تجاوز، تهدید به اعدام، عدم ارائه امکانات بهداشتی یا ارائه کمترین امکانات، تحمیل رنج عدم آگاهی خانواده‌های گروگان‌ها از سرنوشت آنان و برعکس. ماموران ما بعدها با بسیاری از آن گروگان‌ها صحبت کردند. «در یک مرحله گودال بزرگی در محل اسارت ما حفر کردند. پرسیدیم این گودال برای چیست. یکی از نگهبانان بسیار احساساتی شد و گفت: این گور همه شماها است».

پس از نخستین جنگ خلیج فارس، مردم عراق علیه صدام شورش کردند. طارق عزیز هنوز از اعضای موثر شورای فرماندهی انقلاب عراق بود و واکنش این شورا در برابر شورش مردم وحشیانه بود: «نیروهای امنیتی ویژه دستور دادند گودال‌هایی کنده شود. هر کس مجبور بود نفر جلویی خود را زنده در گودال بیندازد که بعد بولدوزرها آنان را زنده به گور کردند».

او شاید مسیحی، اجتماعی و خوش‌رفتار و جذاب بود اما هرگز از رژیم صدام کنار نرفت و در سفرهای متعدد خود به سراسر جهان درصدد پناهندگی و فرار از این رژیم برنیامد. ما دیدن اجرای عدالت و حساب گرفتن از همه افراد، مانند طارق عزیز، را که به ارتکاب جنایات جنگی، جنایات علیه بشریت و نسل‌کشی و قتل‌عام مردم متهم هستند، به قربانیان این گونه افراد بدهکار هستیم.

منبع: گاردین‌

مترجم: علی کسمایی