۸ مهر: در شهر چه گذشت؟!

در چند ماه اخیر تعداد تاکسی‌‌های ون در شهر به طور چشمگیری افزایش یافته است.
این تاکسی‌ها نه تنها در حمل و نقل درون شهری نقش دارند بلکه توسط بسیاری از بخش‌ها از جمله پایانه‌ها …

در چند ماه اخیر تعداد تاکسی‌‌های ون در شهر به طور چشمگیری افزایش یافته است.

این تاکسی‌ها نه تنها در حمل و نقل درون شهری نقش دارند بلکه توسط بسیاری از بخش‌ها از جمله پایانه‌ها هم به کار گرفته شده‌اند.

این در حالی است که مسافران این پایانه‌ها دست کم هر کدام یک چمدان با خود همراه دارند و در مقابل خودرو‌های ون فاقد صندوق عقب بوده و راننده ناچار است چمدان‌ها را روی باربند بگذارد.

به این ترتیب تعداد زیادی چمدان روی باربند بسته می‌شود و مسافرانی که می‌خواهند سر راه پیاده شوند باید مدت زیادی معطل بمانند تا چمدان آنها از روی باربند پایین بیاید.

البته در بیشتر کشورهای جهان از خودروهای ون برای جابه‌جایی مسافران گروهی (مثلا تورها) که مقصد همه آنها یکسان است استفاده می‌شود.

پس اگر شما هم می‌خواهید در مقصد چند دقیقه منتظر پایین آمدن چمدان خود از باربند نشوید بهتر است از تاکسی‌های معمولی استفاده کنید مگر اینکه چمدان نداشته باشید.

افزایش تابلو‌های راهنما

با افتتاح فرودگاه امام خمینی، بسیاری از پرواز‌های خارجی به این فرودگاه منتقل شده است و مسافران پس از سال‌ها استفاده از فرودگاه مهرآباد، بایدرفت و آمدهای هوایی خود را از این فرودگاه انجام دهند.

این در حالی است که با توجه به جدید بودن این مسیر برای بسیاری از مسافران به ویژه مسافرانی که برای انجام سفر‌های خارجی از شهرستان به تهران می‌آیند، تابلو‌های راهنمای محدودی در مسیرهای منتهی به فرودگاه نصب شده است.

این نکته موجب می‌شود که برخی از مسافران ناآشنا به راه، دچار سردرگمی شده و با یک دور زدن یا گردش اشتباه از مسیر صحیح خارج شوند.

این در حالی است که افزایش تعداد تابلو‌ها که از داخل شهر مسافران را به سمت فرودگاه راهنمایی می‌کند، می‌تواند تا حدود زیادی از سردرگمی آنها جلوگیری کرده و مانع آن شود که مسافران از پرواز خود جا بمانند.

ضربه گیر یا خط عابر

معمولا کسانی که گرسنه‌اند ممکن است عبارت «کتابفروشی‌» را «کبابفروشی» ببینند. اما گویا عابری که در عکس مشاهده می‌کنید نه به علت گرسنگی بلکه به علت عجله زیاد، ضربه گیر را با خط عابر پیاده‌ اشتباه گرفته و می‌خواهد به هر قیمتی شده از روی آن عبور کند.

غافل از اینکه در این محدوده از بزرگراه به هیچ وجه خط عابر پیاده‌ای ترسیم نمی‌شود. زیرا در این صورت باید در کنار آن، یک بیمارستان مجهز نیز ساخته شود تا مصدومان و متوفیان ناشی از برخورد با خودرو‌ها را در آن جای داد.

به هر صورت یادآوری این نکته ضروری است که برخورد خودرو‌ها با عابران پیاده‌ در بزرگراه‌ها در اغلب مواقع به مرگ عابران منتهی می‌شود.

شاید در کنار کسانی که قصد عبور از بزرگراه را دارند مسافربرانی هم که آنها را در این بخش از شهر پیاده یا سوار می‌کنند نیز مقصر باشند.

تمام این بی‌احتیاطی‌ها در محدوده‌هایی صورت می‌گیرد که چند صد‌متر آنطرف‌تر یک پل عابر پیاده وجود دارد و با کمی دور کردن مسیر می‌توان به سلامت از بزرگراه عبور کرد.

برای راننده‌هایی هم که در وسط بزرگراه به یکباره با یک عابر روبه‌رو می‌شوند کنترل خودرو بسیار مشکل است.

خطر برق‌گرفتگی

این جعبه فیوز عریان برق فقط به افراد باسواد‌ هشدار می‌دهد که از نزدیک شدن به آن خودداری کنند.

البته بی‌توجهی به وضع علائمی واضح و گویا برای آگاه‌کردن بی‌سواد‌ها و کودکان از رویداد‌ها و هشدار‌های شهری موردی است که در بسیاری محدوده‌های شهر مشاهده می‌شود.

درمقابل، علائم‌ گویا و استانداردی همچون آنچه در متروی پایتخت نصب می‌شود برای تمام اقشار جامعه و افراد خارجی قابل فهم است.

این علائم به خوبی بیننده‌ را در جریان رویداد‌های محیط قرار داده و مشروط به سن خاص،‌ سواد و یا دیگرویژگی های آنها نمی‌شوند.

در پایان با ید خاطرنشان کرد این جعبه فیوز روز‌ها بدون نوار زردرنگ خودنمایی می‌کرد و این نوار پس از۲هفته دور آن کشیده شد. در حالی که چنین نقائصی باید هر چه سریع‌تر برطرف شوند.