اندر حکایت ۲ سرخوش

اصولا سرخوش بودن چند حالت دارد بعضی ها واژه سرخوش را به افراد بشاش که دارای روحیه بالایی هستند نسبت می دهند؛ این افراد بیشتر از بقیه به جنب و جوش و فعالیت مشغول هستند و دیدگاه …

اصولا سرخوش بودن چند حالت دارد بعضی ها واژه سرخوش را به افراد بشاش که دارای روحیه بالایی هستند نسبت می دهند؛ این افراد بیشتر از بقیه به جنب و جوش و فعالیت مشغول هستند و دیدگاه مثبتی نسبت به زندگی دارند، از کار و تلاش مستمر خسته نمی شوند و دائم به جان این و آن غر نمی زنند. بعضی ها به افراد بی خیال سرخوش می گویند که خود را درگیر مسائل روزمره نمی کنند و به اصطلاح اگر دنیا را آب ببرد آن ها را خواب می برد. هر قدر پدر و مادر، آن ها را وادار به فعالیت می کنند، هیچ فایده ای ندارد زیرا یک گوش آن ها در و دیگری دروازه است. اما بعضی از سرخوش ها که نه خود را به آن کوچه معروف می زنند و نه جزو دسته اول به شمار می روند افرادی هستند که اصولا حرف در گوششان فرو نمی رود چه برسد به این که بخواهد برای ثانیه ای یا حتی یک هزارم ثانیه در گوششان باقی بماند.حرف زدن با این افراد درست مانند میخ کوفتن در صخره ای سخت است. این دسته از افراد همیشه در کمال خونسردی مطلق(!) هستند و هیچ گونه (دقت کنید) هیچ گونه آثار خشم و ناراحتی یا چین و چروک در صورت آن ها مشاهده نمی شود اصلا هم غمی به دل راه نمی دهند. اگر مسئولیتی به آن ها محول شود ابتدا چنان با خوشرویی از آن استقبال می کنند و قول مساعدت می دهند که در همان لحظه که این همه ذوق و شوق همکاری آن ها را می بینی دوست داری ۲ بال داشته باشی تا پرواز کنی و از داشتن چنین دوستان و همکارانی به خود می بالی اما ...!!اما آن سوی قضیه کاملا عکس است و اگر ۲ بار کارت به این آدم ها بیفتد تازه می فهمی با انسان های ماورای تاریخ طرف هستی!!

چون خیلی راحت عمل می کنند، اگر قرار بود، کاری انجام دهند با آرامش و طمأنینه خاصی که زبانزد خاص و عام است، پاسخ می دهند: «ببخشید، یادم رفت کار را باید امروز تحویل دهم خب حالا اشکالی ندارد چرا خودت را ناراحت می کنی فردا برایت می آورم!» دوباره فردا از راه می رسد و تو هم چنان اندر خم یک کوچه ای چون باید چندین فردا و پس فردا فرا برسد تا آن ها بتوانند تکانی هر چند کوچک به خود بدهند و کار محوله را انجام دهند به قول خودشان اگر زیاد کار کنند تن نحیف آن ها آسیب می بیند بنابراین کار کم و استراحت زیاد همراه با تغذیه خوب را سرلوحه برنامه زندگی خویش کرده اند!این افراد بدون در نظر گرفتن شرایط دوستان و همکاران خود به راحتی زیر قولشان می زنند و راحت از کنار قضایا می گذرند. به قول بزرگی این طور افراد که از هر گونه استرسی به دور هستند و بیش از هر کار و فعالیتی، به فکر استراحت و آرامش و تغذیه مناسب هستند، به طور متوسط بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ سال یا احیانا بالاتر عمر می کنند. به همین دلیل ما هم عاجزانه از آن ها خواهش کرده ایم به دلیل اضطراب و ناراحتی که از جانب انجام ندادن وظایف آن ها به ما تحمیل می شود و باعث مرگ زودرس ما خواهد شد، کارهای ما را در آینده ای طولانی که آن ها زندگی می کنند، انجام دهند! (البته آرزو بر جوانان عیب نیست!!).لازم به ذکر است که برای در امان ماندن از تبعات بعدی این مطلب به ناچار از ت،ش که نمونه عینی این دو سرخوش هستند یاد کنیم.

علوی