فرات

یاللعجب که تشنه آب فرات بود
آن کس که خاک در گهش آب حیات بود
شد تشنه لب شهید میان دو نهر آب
با آنکه مهر مادرش آب فرات بود
قسمت به کائنات کنی کربلای او
افزون بلای او زهمه کائنات بود …

یاللعجب که تشنه آب فرات بود

آن کس که خاک در گهش آب حیات بود

شد تشنه لب شهید میان دو نهر آب

با آنکه مهر مادرش آب فرات بود

قسمت به کائنات کنی کربلای او

افزون بلای او زهمه کائنات بود

آن شه ، چو رخ به عرصه جان باختن نمود

روح‌الامین پیاده در آن عرصه مات بود

با التفات او به سوی بارگاه قرب

برجان و مال کی دگرش التفات بود

گر ذات پاک حق به صفات اندرآمدی

می‌گفتمش که ذات وی آثار ذات بود

غالی اگر نخوانی و کافر ندانی‌ام

گویم که ذات او همه عین صفات بود

آن شاه از آن ثبات که فرمود در بلا

کی کوه را تحمل صبر و ثبات بود

نام حسین چون قلم صنع زد رقم

دندانه‌اش کلید مرد و نجات بود

گفتم طرب هرآنچه، به غیر از رثای او

در پیش طبع اهل سخن، ترهات بود

طرب شیرازی