فرش قرمز در سینمای ایران؛ یک شوخی بزرگ!

● در حاشیه مراسم فرش قرمز "سن پطرزبورگ"
آنها فرش قرمز را پهن می‌کنند، تا بازیگران، ستاره‌ها و عکاسان بیایند و به نوعی فیلم را ارائه و تبلیغ کنند. اما این اتفاق در سینمای ایران …

در حاشیه مراسم فرش قرمز "سن پطرزبورگ"

آنها فرش قرمز را پهن می‌کنند، تا بازیگران، ستاره‌ها و عکاسان بیایند و به نوعی فیلم را ارائه و تبلیغ کنند. اما این اتفاق در سینمای ایران نمی‌افتد. چون اصولا مدیران سینمایی ما در برخی نکات آن‌قدر جو زده عمل می‌کنند که از قرمزی فرش کاسته شده و بر زردی آن افزوده می‌شود.

شب بیستم مهرماه برای فیلم "سن‌پطرزبورگ" به کارگردانی بهروز افخمی و تهیه کنندگی حمید اعتباریان فرش قرمز پهن شد ولی چه فرشی که از کاستی هایش نمی‌توان نگفت و ننوشت. تاخیر در اجرای برنامه به قدری زیاد بود که برخی نیز که در ابتدای مراسم حضور داشتند از سالن خارج شدند.

از دعوای جلوی در سالن تالار حرکت که بگذریم به خیل عظیم مهمانان خوش‌ظاهری می‌رسیم که جایی برای عوامل فیلم نگذاشته بودند. تاخیر را که کنار بگذاریم به بی‌اعتباری بلیت‌های اهدایی یا فروخته شده می‌رسیم. قدیمی‌ترین تاریخچه مکتوب در مورد فرش قرمز، به نمایش "آگاممنون" بازمی‌گردد. همانطور که در سایت "هالیوود ریپورتر" به این مسئله اشاره شده است، در واقع نخستین فرش قرمز هنری برای یک نمایش پهن شد. نه آن گونه که ما تصور می‌کنیم در سینما و برای نمایش فیلم رواج پیدا کرده است. حالا دیگر فقط برای فیلم‌های ‌هالیوودی و جشنواره کن، فرش قرمز پهن نمی‌کنند. از سال گذشته، مراسم فرش قرمز برای نخستین نمایش فیلم‌های ایرانی مرسوم شده است. هرچند هنوز تعداد فیلم‌هایی که باعث گسترده شدن فرش قرمز شده اند، از تعداد انگشت‌های یک دست هم فراتر نرفته است اما گویا تهیه کنندگان و کارگردانان، علاقه‌مند به برگزاری چنین مراسمی ‌هستند و مسعود کیمیایی با فیلم "محاکمه در خیابان"، پیشتاز این اقدام بوده است. بعد از آن مراسم فرش قرمز برای فیلم "بی پولی" (حمید نعمت الله) برگزار شد و سپس برای فیلم "آل" به کارگردانی بهرام بهرامیان. پس از آن "دموکراسی تو روز روشن" به کارگردانی علی عطشانی با مراسم فرش قرمز، اکران خود را آغاز کرد. مراسم فرش قرمز فیلم "هفت دقیقه تا پاییز" (علیرضا امینی) نیز قرار است برگزار شود. اما مراسم فرش قرمز با آن چه در ‌هالیوود برگزار می‌شود، تفاوت‌های بسیاری دارد. در ایران چنین مراسمی‌ برای فیلم‌ها چندان مرسوم نیست. مراسم فرش قرمز هم که برای چند فیلم تاکنون برگزار شد، جز راه بندان، ترافیک و شلوغی منطقه پیامد دیگری به همراه نداشته است. در کشورهای دیگر، کاخ جشنواره دارند و این مرکز خارج از فضای شهری است و برایش برنامه‌ریزی می‌کنند.

ولی ما اگر برای هر فیلم مراسم فرش قرمز داشته باشیم، با مشکلات بسیاری مواجه می‌شویم. البته ما در گذشته هم این کار را در سینما انجام می‌دادیم. عده‌ای دعوت می‌شدند و فیلم را می‌دیدند، اما نام آن افتتاحیه بود نه فرش قرمز. حالا برخی می‌خواهند، یک مقدار شبیه‌ هالیوود و اروپا این مراسم را برپا کنند. از طرفی برخی از کارگردانان و تهیه کنندگان هم علاقه‌مند به برگزاری مراسم فرش قرمز هستند. در کشورهای غربی از ابتدا مراسم فرش قرمز بوده و جا افتاده است و از آن استفاده تبلیغاتی می‌شود. ولی در ایران این کار فعلا در حد آزمون و خطاست. برگزاری مراسم افتتاحیه برای اکران فیلم‌های سینمایی، خبر می‌دهد که حرکتی شروع شده است. این موضوع از این منظر، جذاب، جالب و خوب است چون باعث ایجاد تعامل می‌شود. ولی این که این مراسم به چه شکلی اجرا شود، مهم است. باید برای این کار هم برنامه‌ریزی شود. برگزاری چنین مراسم‌هایی در چنین سینمای بی‌رمقی، البته یک اتفاق خجسته و مهم به شمار می‌رود؛ و نوعی تزریق خون به پیکره این سینماست و شاید نوعی نفس مصنوعی و هر چیز دیگری. در اصل برگزاری چنین مراسم‌هایی، هیچ شک و تردیدی وجود ندارد. پس مشکل و مسئله اصلی کجاست؟ شاید باید آن را در مدیریت برگزاری این مراسم‌ها جست‌وجو کرد؟

مجید احمدی

منبع: تهران امروز