رویای پرواز برای معلولان ایرانی

اغلب معلولان کشور، مشتری شرکت‌های هواپیمایی نیستند. این در حالی است که رفت و آمدهای هوایی، راحت‌ترین شیوه مسافرت‌های برون‌شهری برای شهروندانی است که دارای معلولیت جسمی هستند.

اغلب معلولان کشور، مشتری شرکت‌های هواپیمایی نیستند. این در حالی است که رفت و آمدهای هوایی، راحت‌ترین شیوه مسافرت‌های برون‌شهری برای شهروندانی است که دارای معلولیت جسمی هستند.

اما به دلیل شرایط اجتماعی، بسیاری از معلولان ایرانی در زمره گروه های آسیب پذیر جامعه جای می گیرند که برای خیلی از آنها، تامین هزینه مسافرت های هوایی امکان پذیر نیست البته حتی برای همان تعداد محدودی از معلولان ایرانی هم که توانایی مالی برای استفاده از هواپیما را دارند، استفاده بی دردسر از این وسیله نقلیه، امکان پذیر نیست.

مثلا کافی است شهروند معلولی با کمک ویلچر جابه جا شود، در چنین شرایطی اصلا نمی تواند در راهروهای تنگ هواپیما حرکت کند و روی صندلی اش بنشیند حتی این مسافر معلول قادر نخواهد بود از سرویس های نامناسب بهداشتی هواپیما استفاده کند و در یک نگاه کلی تر، شاید بتوان با قاطعیت گفت که در هیچ کدام از شرکت های هواپیمایی کشور، امکان استفاده از سرویس های بهداشتی برای معلولان استفاده کننده از ویلچر وجود ندارد.

با وجود آن که شرکت های هواپیمایی، کمبود بودجه را عاملی می دانند که موجب شده است امکانات هواپیماها برای استفاده از معلولان مناسب سازی نشود، اما واقعا مگر تعبیه یک سرویس بهداشتی استاندارد که بتوان با صندلی چرخدار وارد آن شد، چه هزینه گزافی روی دست شرکت های هواپیمایی می گذارد؟ از سوی دیگر، نباید از یاد ببریم که بجز یک شرکت هواپیمایی دولتی، سایر شرکت های هواپیمایی در کشور، قانون نیم بها بودن قیمت بلیت پرواز برای معلولان را اجرا نمی کنند و براحتی از قوانین سرپیچی می کنند.

تازه همان یک شرکت دولتی هم که این قانون مصوب سال ۸۳ را جسته و گریخته اجرا می کند، نیم بها بودن بلیت هواپیما برای معلولان را به سفرهای داخلی محدود کرده است؛ یعنی معلولان ایرانی برای سفر به کشورهای خارجی، باید پول بلیت هواپیما را تمام و کمال پرداخت کنند؛ درحالی که این تبصره گذاشتن غیرقانونی هم در هیچ کجای قانون جامع حمایت از معلولان نیامده است.

امین جلالوند