سوریان با طلای المپیک خداحافظی می کنم

خواست خدا بودکه ۴ سال دیگرکشتی بگیرم

بعد از المپیک همه منتظر بودند حمید سوریان از دلایل شکست‌اش و اتفاقاتی که در پکن افتاد صحبت کند، اما این اتفاق نیفتاد و سکوت رسانه‌ای سوریان ادامه پیدا ‌کرد تا این که طلای جهانی دانمارک این سکوت را شکست اما باز هم صحبتی از المپیک نشد.

نه دلیل شکست را می‌گفت و نه این که اتفاقات پکن را به زبان می‌آورد. چرا که خیلی تلخ بود حتی صحبت کردن در مورد آن. اما حالا سوریان، قهرمان ۴ مداله جهان آن شکست تلخ را تمدید افتخارآفرینی‌هایش برای ایران می‌داند.

▪ بعد از المپیک، خیلی‌ها منتظر بودند حمید سوریان از اتفاقاتی که در پکن افتاد و منجر به آن شکست تلخ شد صحبت کند اما هیچ وقت این اتفاق نیفتاد و سکوت کردی. فکر نمی‌کنی وقت آن رسیده که ناگفته‌هایت را بگویی؟

ـ شکست تلخی بود، هم برای خودم و هم برای جامعه ورزش. چون این توقع و انتظار می‌رفت بعد از ۳ طلای جهان، در المپیک نتیجه خوبی بگیرم اما نشد. دلایل آن هم کاملاً مشخص بود. از شخص رئیس فدراسیون گرفته تا کادر فنی و دیگر اشخاصی که کار می‌کردند یک سری ناراحتی به وجود آورده بودند. پس آن شرایطی که باید برای المپیک ایجاد می‌شد، نشد. در هر صورت خیلی عوامل دست به دست هم داد، مقصر هم خودم بودم. شاید باید شرایطی را ایجاد می‌کردم که نکردم و نهایتاً منجر به آن شکست تلخ شد. بهتر است بیشتر از این در مورد اتفاقات المپیک صحبت نکنیم. چون بازگو نشدنش بهتر است.

▪ اما قبل از المپیک هم خیلی از کشتی‌گیران از وضعیت اردو گلایه می‌کردند ولی شما این کار را نکردید، چرا نمی‌خواهید مردم بدانند آن زمان چه اتفاقی برای کشتی افتاد؟

ـ من احساس می‌کردم آن زمان باید شرایط را به گونه‌ای کنم که حداقل استرس را از خودم و دیگر کشتی‌گیران دور کنم. خیلی سعی می‌کردم صحبت نکنم اما آن زمان یادم می‌آید یک دوربین برای گرفتن مستندی درباره المپیک به اردو آمده بود و از من خواست صحبت کنم. من هم وقتی شنیدم این برنامه بعد از المپیک پخش می‌شود همه چیز را کامل توضیح دادم و گفتم که این مسیر جز شکست چیزی ندارد. بعد از این که تیم ملی شکست خورد، این مستند پخش شد.

▪ شکست را چطور پیش‌بینی کرده بودی؟ چه مشکلاتی در اردو وجود داشت؟

ـ گفتم که، فضای المپیکی که باید ایجاد می‌شد و همچنین اتحاد و همدلی که الان داریم می‌بینیم، آن زمان وجود نداشت. حتی آن دلسوزی که نسبت به بچه‌ها باید وجود می‌داشت و بچه‌ها به آن عادت کرده بودند، دیده نمی‌شد.

برنامه‌ای که برای تمرینات تدارک دیده شد، در سطح المپیک نبود. در کل هدف، موفقیت در المپیک نبود و متأسفانه کاروان ایران شکست خورده برگشت و این مسابقات مهم را از دست دادیم.

▪ آن زمان ظاهراً بین شما و کادر فنی هم اختلاف وجود داشت، اختلافی که حتی گفته می شد به زد و خورد هم کشیده شد.

ـ من همیشه رابطه استاد و شاگردی را حفظ کردم، چه آقای سیم‌خواه چه آقای بنا و چه آقای بابک که در گذشته یک سال با ایشان کار کردم، استاد بنده بوده و هستند همیشه عناوینم را مدیون این عزیزان می‌دانم اما اختلافاتی که آن موقع وجود داشت، یک سری اختلاف سلیقه‌ای و مشکلات بود که در نوع تمرینات وجود داشت. چون من احساس می‌کردم که برای المپیک باید زمان بیشتری به تمرین بپردازیم که متأسفانه برنامه‌ریزمان آن زمان شخص دیگری بود و آقای سیم خواه به عنوان سرمربی این برنامه‌ها را انجام می‌داد. در هر صورت تمرینات برای مسابقات المپیک خیلی سبک بود و بعد از مسابقات المپیک آماری که گرفتند ما نزدیک به ۲۵۰ ساعت تمرین کرده بودیم در صورتی که کشورهای دیگر ۷۵۰ ساعت تمرین کرده بودند. خب، همین اختلاف ۵۰۰ ساعتی باعث شد شاید عنوان اولی من به پنجمی سقوط پیدا کند. دیگر بچه‌ها هم به همین صورت بودند. اگر آن زمان، شرایط فعلی اردو و این تمرینات وجود داشت ما قطعاً در المپیک صاحب چند مدال می‌شدیم.

▪ درواقع می‌خواهید بگویید اگر آن زمان محمد بنا سرمربی تیم ملی بود، کشتی فرنگی ایران شکست خورده برنمی‌گشت.

ـ قطعاً اگر محمدبنا بود بهتر می‌توانستیم نتیجه بگیریم. البته سیم‌خواه هم خیلی زحمت کشید اما آن مسیری که مشخص می‌شود و آن شخصی که کار را برعهده می‌گیرد باید دارای توانایی‌های باشد که من احساس می‌کنم برای المپیک اگر آقای بنا یا کادر دیگری بود خیلی موفق‌تر می‌توانست عمل کند اما با این که آقای سیم‌خواه خیلی زحمت کشید من احساس می‌کردم مسیر اشتباهی را می‌رویم که متأسفانه نتیجه آن هم شکست تلخ بود.

▪ البته آن شکست را باید به فال نیک بگیریم و باید خوشحال باشیم. همان طور که یک از مربیان‌تان به خاطر شکست‌تان در المپیک خوشحالی‌اش را به راحتی بیان کرد.

ـ به چه دلیل؟!

▪ چون گفته می‌شد حمید سوریان قصد دارد با مدال المپیک از کشتی خداحافظی کند ...

ـ لطف ایشان بوده که خوشحال شده. اما شاید هر روز و هرروز این ۵/۱ سال که گذشت افسوس آن روز را می‌خورم که چرا نشد. چون واقعیت قضیه این است که هر کسی نداند، خودم خوب می‌دانم که توانایی‌ این را داشتم که در المپیک صاحب مدال المپیک شوم. شاید یک عمر افسوس آن را بخورم اما نهایتاً خواست خدا بود.

وقتی فکر می‌کنم اگر آن مدال المپیک را می‌گرفتم، شاید دیگر دلیلی برای ورزش کردن وجود نداشت و این امکان به وجود می‌آمد که حتی دیگر ورزش نکنم. بعضی اوقات خودم را این جور توجیه می‌کنم که قرار براین بوده که این ۴ سال را هم کشتی بگیرم که ان‌شاءالله در المپیک لندن نتیجه بگیرم الان احساس می‌کنم. خیلی‌ کامل‌تر از المپیک‌ قبل هستم و شرایط را بهتر می‌بینم و اگر خدا بخواهد در المپیک لندن حضور داشته باشم و مدال بگیرم. مطمئناً بعد از آن هم ورزش می‌کنم، تا جایی که توانایی داشته باشم.

▪ بر چه اساسی آن موقع چنین تصمیمی گرفته بودی؟

ـ فکر می‌کردم بعد از مدال المپیک شاید بهتر باشد کنار بروم.

▪ اما شما آن زمان ۲۳ سال داشتید. فکر نمی‌کنید خیلی زود بود که کنار بروید؟

ـ به دلیل حواشی که متأسفانه در ورزش وجود دارد. چنین تصمیمی گرفتم من احساس می‌کنم اصلاً به صورت حرفه‌ای ورزش، در کشور ما دنبال نمی‌شود و این قدر مشکلات و مسائل سد راه ورزشکار می‌شود که بالطبع مجبور می‌شود مسیر خودش را عوض کند.

▪ چه مشکلاتی باعث می‌شود این اتفاق بیفتد؟ مشکلات مالی ؟!

ـ متأسفانه فضای ورزشی کشور ما به گونه‌ای است که آن توجهی که بعد از کسب نتیجه باید به ورزشکار شود وجود ندارد و این باعث می‌شود که ورزشکار تصمیمات متفاوتی بگیرند.

▪ در سال‌های اخیر به وفور دیده شد که اکثر ورزشکاران کشورمان که صاحب مدال‌های ارزشمندی شدند، دیگر به مسابقات داخلی اهمیت چندانی نمی‌دهند. چرا مردم کشورمان نمی‌توانند مسابقات شما را در ایران ببینند؟

ـ من فکر نمی‌کنم این طور باشد. مثلاً خود من خیلی دوست داشتم در لیگ امسال شرکت کنم...

▪ لیگ را کنار بگذاریم، مثلاً مسابقات کشوری، انتخابی، جام یادگار...

ـ دلیل اصلی آن، زمان مسابقات است که اصلاً مناسب نیست. زمان برگزاری مسابقات مثلاً جام یادگار امام، زمانی است که آمادگی لازم که ورزشکار باید داشته باشد، ندارد و شرکت کردن در آن مسابقات به منزله ملی‌پوش شدن در مسابقات آسیایی است که من به دلیل اضافه‌وزن که برای حضور در وزن اول دارم مجبورم برای مسابقاتی مثل المپیک و جهانی آماده شوم. اگر مسابقات انتخابی خرداد یا تیر که قبل از جهانی و المپیک برگزار شود، شخص خود من حتماً شرکت می‌کنم.

▪ اما خیلی‌ها تصور می‌کنند حمید سوریان از رویارویی با حریفان داخلی واهمه دارد. دلیل آن هم شاید باختی بود که مقابل یاسین بهرامی پور به دست آورد...

ـ اصلاً چنین چیزی نیست. آن مسابقات لیگ که من شرکت کردم در فصلی بود که من اولین مدال جهانی را کسب کردم و تجربه آن چنانی نداشتم. بعد از جهانی هم کلاً تمریناتم تعطیل شد و در فضایی بودم که شرایط جسمانی خوبی نداشتم. در کل درس خوبی بود اما اصلاً بحث ترس نیست و هیچ استرسی برای مبارزه با حریفان داخلی ندارم، اگر احساس کنم که جلوی حریفان داخلی‌ام نمی‌توانم نتیجه بگیرم قطعاً در مسابقات برون‌مرزی هم شرکت نمی‌کنم.

▪ اما یک‌سری کشتی‌گیر هستند که در مبارزه با حریفان داخلی چندان موفق نیستند اما در مسابقات برون‌مرزی بهترین نتایج را می‌گیرند...

ـ اصلاً به چنین چیزی اعتقاد ندارم. البته به شیوه مبارزه کشتی‌گیر هم برمی‌گردد اما این که بگوییم داخل همیشه بدکشتی می‌گیرد و خارج خوب است، نیست. من فکر می‌کنم اگر ورزشکاری شرایط آمادگی خوبی داشته باشد و واقعاً یک کشتی‌گیر خوب باشد برایش فرق نمی‌کند حریفش داخلی یا خارجی باشد، چون همیشه این برتری وجود دارد.

▪ قصد نداری تغییر وزن بدهی؟

ـ نه، فعلاً هیچ تصمیمی نگرفته‌ام. فکر می‌کنم کادر فنی تیم ملی باید مشخص کند کی تغییر وزن بدهم.

▪ ظاهراً محمد بنا بعد از تقدیری که سازمان تربیت بدنی از تیم‌های کشتی انجام داد تصمیم گرفت استعفا بدهد اما به اصرار اعضای تیم نظرش تغییر کرد.

ـ بله، یکی از اشخاصی که خیلی از ایشان خواهش کرد که بماند خود من بودم. چون من می‌دانم که آقای بنا عاشقانه کار می‌کند. به همین دلیل خواستم بماند و مقاومت کند تا بازهم شاهد نتایج خوبی باشیم. البته دلایلش قانع‌کننده بود. چون بعد از این که تیم ایران در مسابقات جهانی برای اولین بار نایب‌قهرمان شده، سازمان ورزش توجهی نسبت به این ورزش ندارد. با این حال ایشان ماندند و با قدرت کارشان را ادامه دادند که باز هم شاهد یک رکورد دیگر بودیم و کشتی فرنگی کشورمان برای اولین بار قهرمان جام جهانی شد اما بازهم خیلی کم‌رنگ جلوه داده شد با این حال امیدوارم از این به بعد مسئولان ورزش توجه بیشتری نسبت به این رشته داشته باشند تا ما کشتی‌گیران و کادر فنی دلسرد نشویم. چون همه به خوبی می‌دانیم که بنا از زندگی و خانواده‌اش دور ماند تا به کشتی خدمت کند.