مامان این دفعه تو اشتباه کردی

بزرگ کردن کودک درکل کار سختی است تربیت کودک در هر سنی شرایط مخصوص به خود را دارد

بزرگ‌کردن کودک درکل کار سختی است. تربیت کودک در هر سنی شرایط مخصوص به‌خود را دارد. تا زمان خردسالی و قبل از رفتن به دبستان معمولا تربیت او برای پدر و مادر ساده‌تر است چون هنوز کودک وارد اجتماع نشده است و با همسالانش ارتباط چندانی ندارد اما زمانی که کودک بزرگ‌تر شده و به مدرسه می‌رود مسائلش هم تغییر می‌کند. در این دوره اغلب هنوز کودک کاملا تحت‌تاثیر والدینش است. این نکته در کنار فواید و نکات مثبتی که دارد می‌تواند‌ گاه باعث مشکل هم بشود. اشتباهات والدین در این سن می‌تواند روی تربیت کودک کاملا تاثیرگذار باشد.

● انکارکردن اضافه وزن کودکان

به غیراز پدر و مادر‌هایی که چاق بودن فرزندشان را دوست دارند و تپل بودنش برای‌شان دوست‌داشتنی است خیلی از والدین وقتی با چاق بودن فرزندشان مواجه می‌شوند سعی می‌کنند آن را انکار کرده و طبیعی قلمدادش کنند. بعضی‌ها هم فکر می‌کنند فرزندشان بزرگ‌تر که بشود از شر این چاقی‌‌ رها خواهد شد. بعضی هم با گفتن جملاتی شبیه این‌که فرزندم استخوان‌بندی‌اش درشت است یا مدل بدنش این‌طور است، سعی می‌کنند این چاقی را توجیه کنند؛ رفتاری که به گفته کار‌شناسان کاملا اشتباه است. بسیاری از تغییرات فیزیکی در بدن در‌‌ همان سن دبستان اتفاق می‌افتد و می‌تواند تحت‌تاثیر این چاقی قرار بگیرد. بهتر است از همین سن به فرزندتان ورزش کردن و تغذیه سالم را آموزش دهید. به خاطر بالا رفتن میزان چاقی دوران کودکی امروزه بسیاری از بیماری‌ها مانند فشارخون، دیابت نوع ۲ و بالا بودن چربی خون شیوع بیشتری پیدا کرده‌ و حتی در کودکان هم دیده می‌شوند. اگرچه آگاهی بیشتری در مورد چاقی کودکان وجود دارد اما همچنان والدین متوجه این مشکلات و عوارض چاقی کودکان نیستند و سعی در انکار آن دارند. اگر فرزندتان اضافه وزن دارد سعی کنید مراقب سایزش باشید اما به هیچ وجه او را مواخذه نکنید، مهم‌ترین نکته برای کودک سلامتش است و سلامت روانی هم باید مورد توجه والدین باشد. ممکن است برخورد اشتباه والدین با چاقی باعث ایجاد اختلالات تغذیه‌ای در کودک و بیماری‌هایی مانند بولمیا یا آنورکسی شود. توجه داشته‌باشید به هیچ وجه کودک را تنها مخاطب قرار ندهید و سعی کنید هر برنامه‌ای که برای مقابله با چاقی دارید برای همه خانواده درنظر بگیرید تا کودک احساس تنهایی نکند و سبک زندگی خانواده هم یکدست و سالم باشد.

● مراقب گفتار خود نیستند

خیلی از والدین نه حواس‌شان به چیزهایی که می‌گویند هست و نه نحوه گفتن آن را به خاطر دارند، درحالی‌که کودک همه این حرف‌ها را می‌شنود و به خاطر می‌سپارد. خیلی از اوقات والدین فکر می‌کنند درحال کمک کردن به کودک و آموزش او هستند اما در واقع بیشتر دارند به او انتقاد می‌کنند یا به رفتار‌هایش نق می‌زنند. کاملا مراقب باشید که چه چیزی را باید و چطور به کودک بگویید. در مواقع لزوم در کنار امر و نهی‌ها و گوشزد کردن انتقادات، حتما در زمان انجام کارهای مثبت کودک، او را تشویق کنید و علت این تشویق را به او بگویید تا کودک متوجه شود شما به چه علت از او راضی هستید. فقط زمانی کودک را تشویق کنید که واقعا به کاری که او انجام داده است اعتقادی ندارید. کودک تصنعی بودن آن را می‌فهمد و ارزش تشویق برایش از بین می‌رود. حواس‌تان باشد که کودک را بیش از حد هم تشویق نکنید. ممکن است کودک فکر کند این تشویق‌ها خالصانه و واقعی نیست.

● خودشان به حرف‌شان عمل نمی‌کنند

بهترین روش برای این‌که فرزندتان دیگر به حرف‌های‌تان گوش نکند این است که خودتان به چیزهایی که می‌گویید عمل نکنید.

ممکن است چند سال دیگر و با بزرگ شدن فرزندتان او شروع به انتقاد از شما کند و کار‌های‌تان را قبول نداشته باشد اما در این سن شما الگوی فرزندتان هستید. فرقی نمی‌کند که حرف‌های‌تان در مورد سیگار کشیدن باشد یا ورزش کردن یا حتی آرام بودن و استرس نداشتن، تا وقتی خودتان برخلاف توصیه‌تان رفتار می‌کنید نصیحت کردن هیچ فایده‌ای ندارد و حتی می‌تواند تاثیر معکوس نیز داشته باشد و باعث شود تا فرزندتان دیگر بقیه حرف‌های‌تان را هم جدی نگیرد.

● بیش‌ازحد برایش برنامه‌ریزی می‌کنند

والدین گاهی فراموش می‌کنند فرزندشان چقدر توان و انرژی دارد. ممکن است او را با خودشان مقایسه کنند یا حتی بخواهند کارهایی که خودشان دوست دارند یا آرزو داشتند در کودکی آن‌را انجام می‌دادند را فرزندشان انجام دهد. به همین دلیل پیش می‌‌آید بچه‌هایی را ببینیم که مدام از این کلاس درس به آن کلاس موسیقی و از این باشگاه ورزشی به کلاس ورزشی دیگری در رفت‌وآمدند، علاوه‌بر این‌ها والدین کودک را مجبور می‌کنند بعد از همه این کلاس‌ها، درس‌های مدرسه را هم با دقت بیشتری بخواند. انجام این کار‌ها ممکن است باعث زده شدن کودک شود و بی‌علاقگی او را به این فعالیت‌ها به‌دنبال داشته باشد. در سال‌های تحصیلی ابتدایی کودک هنوز علاقه‌مندی‌هایش را نشناخته است و استعدادیابی کودک کار خوبی است اما به هیچ‌وجه نباید این‌کار را با برنامه‌ریزی بیش از حد و درگیر کردن کودک بیش‌ازاندازه توانش انجام داد. به خاطر داشته باشید بچه‌های مختلف استعداد‌های متفاوت دارند و قرار نیست کودک در همه رشته‌ها تبحر داشته باشد یا در همه کلاس‌هایی که کودکان دیگر شرکت می‌کنند، شرکت کند. تعادل را در مشغول نگه داشتن کودک همواره درنظر بگیرید و اجازه بدهید تا کودک خودش هم در این تصمیم‌گیری‌ها شرکت و در برنامه‌ریزی به شما کمک کند.

● نگران مورد آزار قرار گرفتن فرزندشان نیستند‌

این‌که کودک در مدرسه توسط هم‌سالانش مورد اذیت واقع شود ‌گاه ممکن است از چشم والدین مخفی بماند. در بسیاری از موارد هم والدین این مسئله را یک مشکل کودکانه می‌دانند که بهتر است بین خود آن‌ها حل شود و نیازی به دخالت بزرگ‌تر‌ها ندارد، درحالی‌که اینطور نیست. اذیت کردن در بین بچه‌های دبستانی بسیار شایع است و این مشکل می‌تواند عوارضی را برای کودکی که مورد ظلم یا اذیت واقع شده است، به‌دنبال داشته باشد. دردهای عجیب و استرس و همچنین ترس از حضور در مدرسه و بی‌علاقگی به مدرسه شایع‌ترین عوارض این مشکل هستند. اگر فرزندتان از این رفتار‌ها شکایت داشت یا خودتان حس کردید که ممکن است در مدرسه توسط بقیه همکلاسی‌هایش اذیت شده باشد اصلا از این موضوع ساده نگذرید. سعی کنید حتما با مسئولان مدرسه تماس بگیرید و آن‌ها را در جریان این مشکل قرار دهید. سعی کنید بدون آن‌که کودک‌تان حس کند وارد حریم خصوصی‌اش شده‌اید، روابط او را تحت‌نظر داشته باشید و مراقب آسیب‌هایی که به او وارد می‌شود، باشید.

● برای حرف زدن درمورد بلوغ رودربایستی دارند

خوش‌تان بیاید یا نه، فرزندتان در حال بزرگ شدن است و به‌زودی به دوران بلوغ خواهد رسید. دوران بلوغ آغاز تغییرات روحی و بدنی زیادی برای فرزندتان است که این تغییرات و ‌آگاهی نداشتن فرزندتان در مورد آن‌ها می‌تواند باعث اضطراب، خجالت یا مشکلات دیگری شود. بهتر است به موقع در مورد این تغییرات با او حرف بزنید و راهنمایی‌اش کنید. ۱۰ تا ۱۱ سالگی بهترین سن برای حرف زدن درباره بلوغ است. بهتر است این حرف زدن را به تاخیر نیندازید و به‌تدریج و با بزرگ شدن فرزندتان با او در مورد بزرگ شدن و اتفاقات آن حرف بزنید.

● چک‌آپ تنها مخصوص بزرگسالان است

بسیاری از والدین تا زمانی که فرزندشان علائم بیماری را نشان ندهد او را برای بررسی پیش پزشک نخواهند برد. بعد از دوران خردسالی و نوپایی که واکسیناسیون‌ها باعث معاینات منظم کودک می‌شود در سنین دبستان اغلب والدین فکر می‌کنند، فرزندشان به معاینه توسط پزشک احتیاجی ندارد. درحالی‌که در این سنین ممکن است بیماری‌هایی به‌وجود بیاید که با مراجعه سالانه و منظم به پزشک می‌توان به موقع آن‌ها را تشخیص داد و از پیشرفت‌شان پیشگیری کرد. رشد فرزندتان تا دوران بلوغ باید توسط متخصص اطفال سالانه بررسی شود. تغذیه مناسب، توصیه‌های سلامت و بررسی بیماری‌های مادرزادی که در سنین بالاترخود را نشان می‌دهند همه از نکاتی هستند که در این معاینات سالانه به آن‌ها پرداخته می‌شود. نکته‌ای که اغلب توسط والدین مورد غفلت قرار می‌گیرد.