کار به‌مثابه درمان

حتما این شعر را شنیده‌اید که «برو کار می‌کن مگو چیست کار / که سرمایه جاودانی است کار»؛ حتما در آموزه‌های دینی خوانده‌اید که انسان هیچ چیزی ندارد مگر در نتیجه سعی و تلاشی که انجام …

حتما این شعر را شنیده‌اید که «برو کار می‌کن مگو چیست کار / که سرمایه جاودانی است کار»؛ حتما در آموزه‌های دینی خوانده‌اید که انسان هیچ چیزی ندارد مگر در نتیجه سعی و تلاشی که انجام می‌دهد: «لیس للانسان الا ما سعی»؛ ولی آیا می‌دانید صاحب‌نظران چه باوری در این خصوص دارند؟ آنها می‌گویند پرهیز از سستی و تنبلی و مشغول شدن به کار مورد علاقه بهترین درمان برای بیماری‌های عصبی و روانی است...

به قول جان کوپرپویز در کتاب «فن فراموش کردن ناملایمات»، هنگامی که در کار غرق می‌شوید، نوعی آرامش درونی و نشاط اعصاب شما را تسکین می‌دهد. سختکوشان اصولا فرصتی برای نگرانی و اندوهگین شدن ندارند زیرا خودشان را در کار به فراموشی سپرده‌اند. دیل کارنگی می‌گوید: «به کار مشغول شوید و خودتان را سرگرم کنید زیرا ارزان‌ترین و در عین حال موثرترین دارویی است که برای برطرف کردن نگرانی‌ها شناخته شده است.» همه اینها را گفتیم تا به یک پرسش مهم برسیم و آن تعادل و موازنه میان کار و زندگی است.

امروزه آسیب‌شناسان مسایل خانوادگی از تعادل میان این دو بحث می‌کنند و می‌گویند برای خوب زندگی کردن و موفق بودن باید موازنه‌ای مثبت و سازنده میان کار و زندگی ایجاد نماییم. بدون تردید اگر میان مطالبات و شرایط فشارآور کار و زندگی گرفتار شویم، احساس درماندگی کرده و موازنه میان کار و زندگی را از دست خواهیم داد. افرادی که دچار فقدان تعادل و کشمکش میان کار و زندگی هستند، به‌طور طبیعی فشارهای روانی و فکری بیشتری را متحمل شده و سطح رضایتمندی کمتری را احساس می‌کنند. نکته مهمی که نباید در برقراری این تعادل از یاد برد آن است که به خود یادآوری کنیم همه عوامل مشکل‌آفرین که خواسته یا ناخواسته‌ چالش‌هایی را بر ما تحمیل می‌کنند و تلاش ما را برای ایجاد تعادل مناسب بین کار و زندگی ناکام می‌گذارند، خارج از حوزه توانایی و کنترل ما نیستند بلکه نتیجه انتخاب‌هایمان هستند. پس درست انتخاب کنیم و در کنار کار، سهم خانواده، همسر و تربیت بچه‌ها و صد البته علاقه‌مندی‌های خودمان را محفوظ نگه داریم

دکتر سیدحسن علم‌الهدایی/ عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد