جنگ همیشگی مربیان داخلی

چه او به همان اندازه كه خود را مقصر قلمداد می كند با بكارگیری جملاتی كاملاً كلیشه ای زیركانه به دنبال هدف اصلی خود می گردد «تبرئه »

او امروز چاره ای جز پناه بردن به تناقضی آشكار ندارد. امیر قابل دفاع نیست و این قضاوت البته بیرحمانه نیست. چه او به همان اندازه كه خود را مقصر قلمداد می كند با بكارگیری جملاتی كاملاً كلیشه ای زیركانه به دنبال هدف اصلی خود می گردد؛ «تبرئه.»

قلعه نویی در حالی می گوید: «مقصر اصلی ناكامی تیم ملی در جام ملت های آسیا من هستم.» كه همكاران او گویا به اعتراف های جدی تر از این هم رضایت نخواهند داد. با این حساب امیر جوان حالا یكی از ركوردداران مربیان محبوب ملی هم هست و از این حیث احتمالاً می تواند تنه به تنه برانكو ایوانكوویچ بزند. قلعه نویی امروز در اوج ناكامی سیلی همان طرز تفكری را می خورد كه خود یكی از طلایه داران آن به حساب می آید. آنجا كه به راحتی مجوز موضع گیری و اظهارنظر درباره سرمربی تركیه ای پرسپولیس را به خود داد و هر چند غیرمستقیم اما در نهایت دنیزلی و عملكردش را در یك برنامه تلویزیونی به چالش كشید.

برهه پر سر و صدایی بود. درست در همان روزهایی كه حمید استیلی به خود اجازه می داد تندترین واكنش ها را نسبت به تصمیم استاد تركیه ای خودش اتخاذ كند قلعه نویی سكان دار حركتی شد كه در آن «انصاف» به پست ترین مقام خود رسیده بود.

آقای دستیار اخراج شده بود. دنیزلی دیگر او را نمی پسندید. تنها به همین دلیل بود كه مربی اخراج شده در فضای خاص آن روزها كه داخلی ها فعالیت خارجی ها را شدیداً به چالش می كشیدند، به خوبی توانسته بود دنیزلی را تحت فشار رسانه ای قرار دهد. درست در همان شرایط امیر قلعه نویی بی توجه به قامت ملی خود خیلی راحت به خودش اجازه داد تا نه عملكرد دنیزلی بلكه فعالیت اكثر مربیان خارجی در فوتبال ایران را زیر سؤال ببرد و شاید استیلی هرگز ندانست كه این همه حمایت و لفظ از باب دوستی و دلسوزی نیست.

قلعه نویی احتمالاً به یاد دارد كه با چه ادبیاتی تلویحاً همتای خارجی خودش در پرسپولیس را به چالش كشید و تسویه حساب دیرینه اش با پیرمرد تركیه ای را در پشت واژه های خیرخواهانه برای مربیان داخلی پنهان كرد.

واكنش مصطفی دنیزلی اما در نوع خود جالب توجه بود.او هرگز در مقام پاسخگویی برنیامد. در عباراتی كوتاه تأیید كرد: «استیلی بهتر است به كلاس مربیگری برود.» و باز در پی همین جمله بود كه خیلی ها اعتقاد داشتند دنیزلی قصد داشته با این جمله اخراج استیلی را زهرآگین كند اما پس از یك سال واكنش سرمربی سابق پرسپولیس نسبت به روی كارآمدن حمید استیلی در نوع خود بی نظیر است. او باخت و رفت اما پس از مواجه شدن با این خبر كه استیلی قرار است جایگزین او در پرسپولیس شود، تأكید می كند: «باید این شانس را در اختیار او قرار دهید. برای استیلی آرزوی موفقیت می كنم.»

● قلعه نویی در بحران

فوتبال ما بی نظیر است. چه در هیچ یك از كشورهای صاحب سبك فوتبال مربیان تا این اندازه به راحتی برای تفسیر یا انتقاد از یكدیگر مجوز صادر نمی كنند اما مربیان داخلی گویا به دنبال كوچكترین لغزش عرصه را بر آقای مورد هدف تنگ می كنند تا جایی كه دیگر حتی نتواند در فضایی توأم با آرامش به تحلیل یا اعتراف بپردازد. قلعه نویی امروز هرگز در این مورد به خصوص قابل دفاع نیست. چه خود او مرتكب چنین اشتباهی شده اما نقدها و گفت گوهای برخی از مربیان داخلی هم آنچنان كه باید بوی مصلحت اندیشی و انصاف نمی دهد.

محمد مایلی كهن در چنین هیاهویی با اینكه قبل از شروع جام چهاردهم به شدت مورد بی اعتنایی و حتی بی احترامی توسط امیر قلعه نویی قرار گرفته بود، قصد تسویه حساب با این مربی جوان را ندارد. حتی اگر این مربی جسور در فرودگاه مهرآباد با آن حرف های عجیب و غریب برد تیم ملی ایران در سال ۹۶ مقابل كره جنوبی را زیر سؤال ببرد. مایلی كهن می گوید: «در مرام من نیست كه یك مربی ناكام را تخریب كنم.» حتی سفارش می كند كه این جمله طوری تیتر نشود كه بار منفی به خود بگیرد. از سویی امیرحاج رضایی چندان با نام ها كار ندارد. او مدام می گوید: «ارتقای سطح فنی به جز ارتقا در سطح فرهنگی فوتبال چاره دیگری ندارد.» و این عبارات در میدان تسویه حساب های شخصی چه زود به كلیشه تبدیل می شود كه گویی در چنین وضعیتی هیچ كس به فوتبال فكر نمی كند.

قلعه نویی امروز برخی واژه ها را اشتباه به زبان می آورد. او سرمربی تیم ملی ایران است. باید بیاموزد كه درست سخن بگوید اما آیا به استهزا گرفتن ادبیات او همان چاره ای است كه فوتبال ما را بعد از چند دهه ناكامی به مقصد می رساند؟

جنگ داخلی ها امروز به اوج رسیده است. قلعه نویی و برخی از مخالفان این مربی درست مصداق بارز این جمله شده اند؛ «تو همان قدر كه مرگباری، مرده ای.»

در همین حال سفر كرده سرخپوشان پایتخت كه البته با از دست دادن چند جام قهرمانی مجبور به ترك پرسپولیس شد، دو روز پیش در مصاحبه ای هرگز در مورد امیر قلعه نویی و ناكامی او سخنی نگفت و تصمیم گرفت سؤال عجیبی را برای ما طرح كند؛ «چرا قهرمان نشدید؟»

به راستی چرا قهرمان نشدیم؟ آیا این بهترین تیم تاریخ فوتبال ایران نبود؟ آیا افكار عمومی پس از ناكامی تیم ملی در جام جهانی، حذف استقلال از آسیا و عدم راهیابی تیم ملی امید به مسابقات المپیك پكن تشنه شادكامی نبود و آیا امیر قلعه نویی كه امروز توقع حمایت از همكاران داخلی خود را دارد پیش از این در مواجهه با ناكامی هایشان صبر و سكوت پیشه كرده؟

طرز تفكر غیر حرفه ای امیر امروز در قواعد قابل پیش بینی فوتبال او را بی رحمانه بلعیده و او در میانه انتقادات ریز و درشت هضم خواهد شد.

مربیان داخلی چقدر راحت به خودشان اجازه اظهار نظر درباره عملكرد امیر قلعه نویی را می دهند. موضوعی غیر حرفه ای كه در هیچ كجای دنیا مرسوم نیست اگرچه یكی از معماران این بنای وحشتناك خود امیر بود.

مهدی مهاجر