شكوه از دست رفته بوكس سنگین وزن در بحران

سال پس از این كه محمدعلی كلی و جوفریزر معروف در مانیل رو در رو ایستادند, دسته سنگین وزن بوكس در یك بحران به سر می برد

نام آن نبرد را «هیجان در مانیل» گذاشته بودند و خیلی ها معتقدند این یكی از ۱۰ پیكار نخست تاریخ بوكس سنگین وزن بوده است. این سومین مرتبه ای بود كه علی و فریزر مبارزه می كردند. علی برنده شد اما بعداً اعتراف كرد كه این بیشترین حدی بود كه خود را به مرگ نزدیك دیده است. اینكه دسته سنگین وزن نه برای تكرار آن شكوه بلكه فقط برای بقا می جنگد.

لری هولمز و سپس مایك تایسون برای مدتی حاكمیتی را كه محمدعلی بر دسته سنگین وزن داشت، تكرار كردند و استمرار بخشیدند اما از وقتی «مایك آهنین» (لقب تایسون) دچار نزول شد و حاكمیت اش از بین رفت بوكس سنگین وزن نیز رو به نزول رفت. در دهه ۱۹۹۰ ابتدا ایوندر هالی فیلد و سپس لنوكس لوئیس بخشی از اعتبار و توجه به دسته سنگین وزن را احیا و تكرار كردند ولی باز با اعلام بازنشستگی از سوی لوئیس در ژانویه ۲۰۰۴ صحنه به نوعی از بزرگان خالی شد و خلاقیت و نبوغ از آن رخت بربست. فرانك مالونی مدیر سابق برنامه های لنوكس كه كارهای حرفه ای شغلی و فعالیت های بوكس او را تا زمان كناره گیری اش هدایت می كرد، می گوید: «از وقتی لوئیس رفت، هیچكس نبود كه بتواند به عنوان پیشتاز دسته سنگین وزن اداره این وزن را در دست گیرد و با اعتبار خود به این دسته حالتی ویژه را ببخشد. مسئله تعدد سازمان های حاكم بر بوكس نیز مزید بر علت شده است و چون افراد متعددی قهرمان جهان در این وزن شناخته می شوند و هیچیك نیز یك قدرت كاملاً حاكم و برتر نیستند، خلاء شخصیت در این وزن حكم می راند و فقر فعلی و وضعیت كنونی ناشی از همین قضایا است.»

البته در میان قهرمانان پرشمار دسته سنگین وزن اینك ویتالی كلیچكو از بقیه «سر» است و نهایت تلاشش را به كار گرفته تا فقر فوق رنگ ببازد و غنا به جای آن بنشیند. او را سازمان WBC به رسمیت می شناسد. WBA جانی روئیز آمریكایی را قهرمان جهان معرفی كرده و IBF به كریس برد دیگر بوكسور آمریكایی رای داده است. WBO كه اعتبار و نفوذ سه سازمان دیگر را ندارد، نیز لیمون بروستر آمریكایی را در صدر نشانده است. با این كه هر یك از این سه نفر برای كسب عناوین سازمان های فوق مرارت های زیادی را متحمل شده اند، اما به اعتقاد اكثر ناظران كلاس و كیفیت لازم را ندارند و هیچیك از شكوه بزرگان گذشته این وزن بهره نمی برند و آشكارا زیر سایه كلیچكو قرار دارند.

• شكوه یك قهرمان

حتی این مشت زن ۳۴ ساله اوكراینی نیز برای تثبیت و احقاق حق خود مشكل دارد. او كه در آخرین مسابقه لنوكس لوئیس پیش از بازنشستگی او فقط به سبب پاره شدن ابرویش و خون ریزی از آن در راند ششم بازنده شد و سپس با پیروزی بر كوری ساندرز از آفریقای جنوبی عنوان رها و بی صاحب مانده WBC را به دست آورد، نتوانسته است، با انجام دیدارهایی قوی و پرشور و در برابر حریفانی نامدار، خودش را با شكوه یك قهرمان دسته سنگین وزن همسو و برابر و همراه سازد. آخرین رقیب او دنی ویلیامز بریتانیایی بوده است كه هرچند چند ماه پیشتر مایك تایسون معروف را برده بود اما تا همین یك سال پیش كمتر كسی در خارج از كشورش او را می شناخت و حتی برای كسب عنوان قهرمانی سنگین وزن در كشور خودش نیز مشكل داشت. با چنان پشتوانه ای، ویلیامز بسیار قاطع و زود به ویتالی باخت. كلیچكو اینك می گوید: «اگر ستاره هایی از سبك و سیاق گذشته را می جویید، فعلاً در دسته سنگین وزن نمونه های آن را كمتر می یابید، ولی این می تواند شروع درخشش یك نسل تازه باشد و چه ایرادی دارد كه به این نسل فرصت بیشتری داده شود؟» مالونی به این قضیه چنین نگاه نمی كند و تا این حد اطمینان ندارد. «مسئله این است كه هیچیك از این قهرمانان و حتی كلیچكو برتری قاطعی بر یكدیگر ندارند و هركدام در روز خوب شان قادرند دیگری را بزنند. ما كسی را نداریم كه قادر باشد این وزن را قبضه كند و با این كار جذابیت ایجاد نماید و شكوه او به كل این وزن جاذبه ببخشد و این برای بوكس بد است. از دیدگاه آمریكایی ها نیز مسئله به اندازه كافی حساس نیست زیرا به رغم در اختیار داشتن ۳ عنوان از ۴ عنوان سازمان های حاكم بر بوكس، هیچیك نه بسیار جوانند و نه آینده ساز و كسی مثل جوانی های تایسون و هالی فیلد در بین شان دیده نمی شود. همین كه الان در بین سنگین وزن های زمان هنوز تایسون بیشترین جاذبه تجاری و كاری را دارد و بیشتر از بقیه می تواند پولساز باشد و در این زمینه بر جوانان سایه می اندازد، یك عیب و نقصان است. او نشانی از قدرت سابق خود ندارد و یك مرد پیر شكست خورده جلوه می كند اما شكوه تجاری و قوه پولسازی او از دید كارگزاران بوكس نشانه ای روشن از این امر است كه در بوكس سنگین وزن هیچ چیز شكل مساعد و كاملی ندارد. این همان جذابیت و شكوه از دست رفته بوكس است.