گوینتیلیان (۳۵-۱۰۰ م)

مارکوس فبیوس کوینتیلیانوس Quintilianus استاد طراز اول معانی بیان در (۳۵) میلادی به دنیا آمد، تاسیت، پلینی صغیر از شاگردانش بودند کتابی تحت عنوان فن خطابه در سال ۹۶ نگاشت زن و دو پسرش را …

مارکوس فبیوس کوینتیلیانوس Quintilianus استاد طراز اول معانی بیان در (۳۵) میلادی به دنیا آمد، تاسیت، پلینی صغیر از شاگردانش بودند کتابی تحت عنوان فن خطابه در سال ۹۶ نگاشت زن و دو پسرش را یکی پس از دیگری از دست داد و از دست دادن این عزیزان برایش بسی دردناک بود در تعریف معانی و بین و خطابه چنین گفته بود: «معانی و بیان علم خوب صحبت کردن است. تعلیم خطیب باید پیش از تولد او آغاز شود. مطلوب آنست که از پدر و مادر تحصیل کرده بوجود آید بطوریکه بتواند از همان هوا که تنفس می‌کند، تکلم صحیح و آداب نیکو را فراگیرد. تحصیل کرده وبزرگمنس شدن در یک نسل امکان‌پذیر نیست، آنکه می‌خواهد خطیب شود باید موسیقی بخواند، تا گوشش به هماهنگی آشنا شود.

باید رقص بیاموزد، تا وزن و لطف فرا گیرد، فن نمایش یاد بگیرد تا فصاحت خود را را اطوار و حرکات جاندار سازد، ورزش کند تا سالم و نیرومند بماند، ادبیات بخواند تا سبکی را مخصوص خود کند، حافظه خود را تعلیم بدهد و گنجینه‌ای از افکار بلند در اختیار آن بگذارد، علم تحصیل کند تا مقداری با طبیعت آشنا شود و فلسفه فرا گیرد تا شخصیت خود را طبق تقریرات منطق و فرضیات خردمندان قالب بریزد، و …» نقل از تاریخ تمدن ویل دورانت جلد هشتم ترجمه پرویز داریوش برای خطا به پنج مرحله تصور کرده بود: تصور، ترتیب، سبک، حافظه و بیان.

برای خطابه وضح را اولین شرط می‌دانست، آنگاه اختصار، زیبائی می‌باشد و آنچه نوشته شده مکرر تصحیح و اصلاح گردد.

«بیان باید مانن انشاء احساسات را برانگیزد، اما از حرکات و اطوار زیاد باید اجتناب کرد «احساس و نیروی تصور است که ما را فصیح می‌سازد.» اما با دست‌های برافراشته فریاد بزن، نعره بکش، نفس نفس بزن، سرت را بجنبان، دستهایت را بهم بکوب، برانت بزن، به سینه‌ات و پیشانیت بکوب، تا یکراست در قلب تیره روترین افراد شنونده راه‌ یابی.» نقل از تاریخ تمدن ویل دورانت جلد هشتم ترجمه پرویز داریوش.

این نویسنده سبکی قوی و در بیان تعریفات مدرسی و طبقه‌بندی‌ها و تمایزات قدرتی فراوان و علاوه بر این نوشته‌هایش ازم وازین اخلاقی بهره بسیار داشت.

پوبلیوس پاینیوس ستاتیوس Publius Papinius Statius از مردم ناپل بود در بدیهه سرائی مهارتی داشت که مایه شگفتی بود حماسه‌ای به نام Thebid در باره جنگ هفت شهر تبس تألیف کرد که در زمان خودش معروفیت و مقبولیت فراوان داشت و جایزه اول مسابقه‌ شعر را به او دادند. اما این اشعار امروزه بواسطه فراوانی اسامی اساطیری برای خوانندگان زبان لاتین خیلی دشوار است.

مجموعه اشعاری تحت عنوان Silvae که در وصف طبیعت و قصایدی در مدح عده‌ای سرود از کارهای با ارزش و جالبش بود.

آشیل نامه‌ای در ناپل سرود، اشعارش از مطالب اخلاقی مایه دارد. در سال ۹۶ میلادی در ۳۵ سالگی مرد.