کاش همه از احمد توکلی یاد می گرفتیم

آقای احمد توکلی نماینده فعلی مجلس و چهره مشهور سیاسی سه دهه اخیر کشور در بیانیه ای رسمی از آقای موسویان که متهم به جاسوسی و عناوین دیگری شده بود, با ذکر دلایل اشتباه های خود, حلالیت طلبید

آقای احمد توکلی نماینده فعلی مجلس و چهره مشهور سیاسی سه دهه اخیر کشور در بیانیه‌ای رسمی از آقای موسویان که متهم به جاسوسی و عناوین دیگری شده بود، با ذکر دلایل اشتباه‌های خود، حلالیت طلبید. این کار اگر چه در ظاهر شاید کار عادی و کم‌اهمیتی باشد ولی در وضعیتی که کشور و خصوصا حوزه سیاست در آن قرار دارد، یک کار پراهمیت و تاریخی بود.اینکه آقای توکلی یا آقای موسویان دارای چه خط مشی سیاسی هستند یا اینکه در پرونده آقای موسویان چه بوده و چرا و با چه هدفی این پرونده درست شده یا اینکه انگیزه آقای توکلی چه بوده و مواردی از این قبیل یا اینکه تا کنون آقای توکلی از مخالفان سیاسی و افرادی که همفکر سیاسی ایشان نیستند، مورد بی‌مهری‌ها و بداخلاقی‌هایی قرار گرفته‌اند و یک عذرخواهی هم صورت نگرفته، مسائل فرعی هستند.

اینکه در حوزه سیاست کسی که فکر می‌کند به دیگری اتهام زده و آبروی دیگری را برده است به صورت علنی و با شجاعت و با ذکر دلایل حلالیت می‌طلبد و در حقیقت آب رفته آبروی دیگری را تلاش می‌کند به جوی برگرداند، اتفاق مهمی در شرایط فعلی سیاسی کشور است.

شاید اگر آرمان‌های اولیه اخلاقی و اسلامی مورد توقع مردم از انقلاب اسلامی شکل گرفته بود و سیاستی دین‌مدار و اخلاق‌مدار حاکم بود، این کار یک رفتار عادی و طبیعی تلقی می‌شد اما واقعیت تلخ این است که در عرصه سیاسی اصول اخلاقی که همان اصول دینی است بسیار کمرنگ و کم‌اهمیت شده است. دروغ، تهمت، پرخاشگری، افشاگری، توهین و بی‌ادبی در بسیاری از موارد اصل اولیه سیاستمداران و تاثیرگذاران شده است و در مواردی به آن افتخار می‌کنند.

در درجه‌بندی گناهان باور اجتماعی از سیاستمداران این است که دروغ و تهمت و آبروی دیگران را بردن،در ذهن آنان یا خارج از جدول رده‌بندی گناهان است و یا در بهترین شکل در آخر جدول قرار دارد. دروغ و تهمت و افترا و توهین در رسانه‌ها نسبت به مخالفان سیاسی از هر جناحی که باشند تقریبا تبدیل به عرف مقبول شده است.

این در کشوری که به نام امام علی (ع) مفتخر است واو در همین شب‌ها وقتی توسط اشقی‌الاشقیا مغزش شکافته می‌شود، به فرزندانش توصیه عفو قاتل یا فقط زدن یک ضربه به او را دارد، خیلی فاجعه‌بار است که اگر کسی یا جریانی با کس و یا جریان دیگرمخالف است، به خود حق بدهد آن مخالف را با ابزار دروغ و تهمت و توهین و مورد تهاجم قرار دهد.

فاجعه‌بارتر اینکه در بسیاری موارد همین کار را به نام دفاع از اسلام و ارزش‌های اسلامی و انقلابی انجام دهند. دروغ و افترا و آبروی دیگران را بردن - حتی اگر آنان آدم‌های خوبی هم نباشند- جزو گناهان درجه اول در آموزه‌های دینی هستند.

وقتی کسانی صدای بلندتری دارند وگناه بزرگ دروغ و توهین و تهمت را عادی می‌شمارند و صدای این گناه به گوش جامعه می‌رسد، تاثیری عمیق و منفی بر دل و روان جامعه می‌گذارد و باورهای آنان را به بد بودن این گناهان از بین می‌برد.

<الناس علی دین ملوکهم> که در اعتقادات مذهبی ما است به این معنا است که اگر بی‌اخلاقی در سطوح عالی سیاسی رواج پیدا کرد، حتما در جامعه به شکل گسترده‌تری عرف می‌شود و گناه این بی‌اخلاق کردن جامعه هم گناه مضاعفی است که مسوولش ملوک هستند.

اینکه رسانه‌ای به کسی یا کسانی که مخالف سیاسی تفکر حاکم بر آن رسانه‌اند، رسما دروغ نسبت می‌دهد یا به بدترین شکل و با استفاده از بدترین الفاظ توهین می‌کند و یا با آنکه می‌‌داند مفهوم سخنان گوینده چیز دیگری است و برای زدن او مفهوم را به مخاطب جور دیگری القا می‌کند، همه نشانه رواج بی‌اخلاقی است. رشد اخلاق در درون هر جامعه‌ای با دستور و نصیحت شکل نمی‌گیرد.

این رفتار متولیان و مسوولان جامعه و به‌خصوص جامعه دینی است که می‌تواند اخلاق یا بی‌اخلاقی را رواج دهد. سوق یافتن نسلی که در انقلاب بزرگ شده به سمت مکاتب انحرافی و خرافی با ادعای معنویت و دین‌های نفرت‌آور جدید، عکس‌العمل طبیعی نسلی است که هم به معنویت نیازمند است و هم در رفتار مسوولان دینی یا سیاسی خود که نباید دنی باشند اخلاق نمی‌بیند.

در این بازار مکاره، حتی اگر از نگاه دینی به حوزه سیاست نیز نگاه نکنیم، تهمت، افترا، توهین ودروغ بی‌اخلاقی است، همه اقطاب سیاسی که هر کدامشان می‌توانستند با وجود اختلاف‌نظر برای بخشی از جامعه مرجعیت سیاسی داشته باشند، از سوی رقیبان مورد تهمت و افترا قرار گرفته‌اند و هیچکدام‌شان در شرایط سخت نمی‌توانند نقش مرجعیت خود را اعمال کنند. خوشحالی خراب کردن رقیب با اتهام و دروغ بسیار کوتاه‌مدت است.

ولی تاثیرات منفی دروغ و تهمت و بداخلاقی نهاد اعتقادی جامعه را از هم می‌پاشد و در نهایت حتی برای اهداف کمی درازمدت‌تر همان جریان سیاسی نیز مضر است.

برای این است که معتقدم شجاعت اخلاقی آقای احمد توکلی ستودنی و تاریخی است.

من و بسیاری دیگر حتما با مواضع سیاسی آقای توکلی موافق نیستیم . همچنان که ایشان نیز با بسیاری از رفتار‌ها و مواضع ما مخالف است و با شجاعت هم مخالفانش را نقد کرده است ولی اینکه توکلی چنین رفتاری را انجام داد، نشانه اخلاق‌مداری او است که نیاز جامعه امروز ما است و باید آن را همه یاد بگیریم و آرزو کنیم که به یک روش و عرف تبدیل شود.

حلال کردن ایشان توسط آقای موسویان نیز کاری اخلاقی بود. ‌

محمدعلی ابطحی