به دنبال سوخت‌های جایگزین برای بنزین

به نظر می‌رسد به جای تمرکز بیش از حد روی خودروهای الکتریکی با تمام مشکلات ذاتی که و خاص مربوط به این نوع خودروها (نظیر شارژ کردن آنها) که به منظور کاهش مصرف بنزین و هزینه‌های سرسام‌آور …

به نظر می‌رسد به جای تمرکز بیش از حد روی خودروهای الکتریکی با تمام مشکلات ذاتی که و خاص مربوط به این نوع خودروها (نظیر شارژ کردن آنها) که به منظور کاهش مصرف بنزین و هزینه‌های سرسام‌آور مربوط به تولید آن صورت می‌گیرد، راه‌های ساده‌تری هم وجود داشته باشد.

یکی از این راه‌ها یافتن سوختی است که بتوان از آن در موتورهای درونسوز با کمی تغییر در طراحی استفاده کرد.

متاسفانه دلایل محکمی وجود دارد که نشان می‌دهد چرا سوخت‌های جایگزین تاکنون در زمان مناسب ارائه نشده‌اند. البته نباید به دلایلی که بعضی نظریه‌پردازان در مورد شرکت‌های نفتی و فساد مقامات اداره‌کننده به شما ارائه می‌کنند، توجهی خاص داشت.

حال نگاهی به وضعیت فعلی و چشم‌انداز کوتاه‌مدت سوخت‌های جایگزین بنزین می‌اندازیم.

گازوئیل پاک:

به نظر می‌رسد این سوخت برای موتورهای توربودیزل جدید مناسب بوده و نسبت به همتایان بنزین‌سوز خود ۳۰ درصد بیشتر صرفه اقتصادی به همراه داشته باشد. این کارایی مناسبی در خودروهای اتوماتیک و یدک‌کش دارد و می‌تواند جایگزین بسیار مناسبی در خودروهای ایالات متحده به شمار آید. اما متاسفانه آلودگی ناشی از سوخت دیزل بسیار بیشتر از سوخت‌های گازی بوده و هزینه برطرف کردن آلودگی ناشی از آن بسیار بالاست. مالیات سوخت‌های دیزل بیش از سوخت گاز بوده و ثابت نگه داشتن قیمت این نوع سوخت‌ها کار آسانی نیست.

زیست‌دیزل:

یکی از راهکارها تبدیل چربی حیوانی یا روغن گیاهی به وسیله فرآیند تبدیل استری به سوختی است که زیست‌دیزل نامیده می‌شود. بسیاری از تولیدکنندگان توصیه می‌کنند که این سوخت را باید با نسبت ۵ به ۲۰ با نفت دیزل ترکیب کرد. زیست‌ دیزل ۹ درصد انرژی کمتر در مقایسه با نفت‌دیزل دارد؛ اما نرخ ستان (شاخصی برای سنجش میزان بهسوزی موتورهای دیزل)‌ و خواص روغن‌کاری آن بهتر است. مشکل اینجاست که برای تولید سوخت زیست‌دیزل کافی باید تمامی زمین‌های قابل کشت آمریکا را با دانه‌های سویا بارور کرد. از طرفی راه‌های جدید تولید زیست‌دیزل از جلبک‌ها نیازمند دهه‌ها تحقیق است.

دیزل مصنوعی:

روش دیگر تولید سوخت گازوئیل مصنوعی با استفاده از انواع فرآیندهای تبدیل شیمیایی است که گاز طبیعی، متانول و ذغال‌سنگ را به گازوئیل تبدیل می‌کند. سوخت حاصل از این فرآیند محتوای انرژی بالاتری داشته و بدون گوگرد است. هزینه تولید این سوخت منطقی است، اگرچه مزایای زیست‌محیطی و دیگر موارد لازم چندان زیاد نیست.

E۸۵:

این سوخت ترکیبی از ۸۵ درصد اتانول استخراج شده از ذرت و ۱۵ درصد گازوئیل است. برزیل کشوری است که با استفاده از اتانول و سوخت تولیدی از نیشکر به استقلال انرژی رسیده است؛ اما استخراج اتانول از ذرت بسیار پیچیده‌تر و انرژی‌بر است. اگر بتوان اتانول را از راه‌های ساده‌تری به دست آورد، این راه می‌تواند جایگزین مناسبی باشد.

CNG:

سهل‌الوصول‌ترین سوخت گاز طبیعی فشرده‌شده است که آمریکا مقدار زیادی از آن را در اختیار دارد. این سوخت کربن کمتری در مقایسه با گازوئیل دارد. کارخانجات سازنده اتومبیل هنوز میلی به استفاده از CNG ندارند، چون در مقایسه با خودروهای هیدروژنی و الکتریکی، آلایندگی بیشتری دارد. همچنین فشرده کردن آن در یک حجم قابل قبول، هزینه‌برتر و سخت‌تر از گاز مایع است.

هیدروژن:

این سوخت هدف نهایی سوخت‌های ترکیبی جایگزین است. هیدروژن در شکل مایع و گازی خود براحتی قابل حمل و ذخیره شدن نیست. شبکه‌های انتقال هیدروژن به شکل گاز هم آنقدر قوی نیست که بتواند مانع فرار مولکول‌های بسیار ریز هیدروژن شود.

در اتومبیل‌ها باید از سیلندرهای بسیار قوی برای ذخیره کردن هیدروژن استفاده کرد و به اندازه ۵۰۰۰ تا PSI ۱۰۰۰۰ فشرده کرد. تولید هیدروژن با استفاده از انرژی خورشیدی، هیدروالکتریکی یا نیروی باد روش‌های عاری از آلودگی هستند اما تولید ارزان با حجم قابل توجه هیدروژن توسط این روش‌ها چیزی است که نیازمند گذشت زمان و پیشرفت‌های بعدی است.

منبع: Carand driver

مترجم: آتنا حسن‌آبادی