شهر نشینی و تجمل گرائی

گرایش به جنبه‌های خیره كننده زندگی مادی ـ تجملات،‌و كوشش برای تجمع سرمایه‌های مادی، اساس و پایه زندگی مردم در جوامع شهری است.
ارزش انسان در جامعه شهری از روی میزان دارائی …

گرایش به جنبه‌های خیره كننده زندگی مادی ـ تجملات،‌و كوشش برای تجمع سرمایه‌های مادی، اساس و پایه زندگی مردم در جوامع شهری است.

ارزش انسان در جامعه شهری از روی میزان دارائی و ارزشهای مادی سنجیده می‌شود وبه هیچ وجه ارزشهای معنوی و اخلاقی ملاكی برای ارزشیابی نیست یعنی ارزش انسان به تفكر او بستگی ندارد بلكه به میزان ثروتش بستگی دارد چون مقدار ثروت افراد عامل قضاوت در مورد آنهاست هر كس ثروتش بیشتر باشد و بتواند آن را بهتر بنمایاند، ارزش بیشتری در جامعه كسب می‌كند. همه سعی در نمایاندن ظواهر فریبنده زندگی مادی دارند تظاهر و تفاخر به مال و ثروت تا به جائی رسیده است كه مردم جوامع شهری به مصرف كالاهای تجملی گرایش حاصل كرده‌اند. معیارهائی كه در جامعه شهری برای ارزشیابی فرد بكار می‌رود و بدان وسیله موقعیت و یا عدم موقعیت او سنجیده می‌شود عبارتند از:

۱. نوع لباس كه فرد به تن می‌كند،‌و مدل ماشینی كه به او تعلق دارد.

۲. بهای خانه، قیمت اثاثیه و لوكس بودن لوازم منزل او.

۳. انجمن یا باشگاهی كه فرد بدان تعلق دارد و یا مؤسسه‌ای كه در آن كار می‌كند.

۴. میزان حقوق و دارائیهای مادی فرد.

بنابر این فقط ملاكهای ظاهری است كه پایگاه فرد را در جامعه مشخص می‌كند نه چیز دیگری پس تنها ملاكی كه افراد جوامع شهری بدان وسیله ارزیابی می شوند ماهیت پایگاه آنانست و تلاش برای بدست آوردن بهترین پایگاه و موقعیت اساس كوششهای او را در جوامع شهری تشكیل می‌دهد.

جنایات و بزهكاریهائی كه در شهرها رخ می‌دهد به دلیل زن است كه افراد تلاش می‌كنند كه كالاهای مادی و پول مورد نیاز را برای حصول به بهترین پایگاه اجتماعی فراهم سازند و چون درآمد مشروع برای تامین زندگی مرفه كافی نیست به ناچار از طریق نادرست وارد می‌شود و یا به عبارت دیگر به كجروی گرایش می‌یابد.

شهرنشینان در روابط اجتماعی خود به تنها چیزی كه می‌اندیشند منافع شخصی است. و به نحوه شناخت نظرات، عقاید و اعتقادات دیگران وقعی نمی‌نهند.

بنابراین خود پرستی ( خود ستائی و خود برتربینی) در جوامع شهری رواج یافته در عوض حس همكاری، كمك، و مساعدت از میان می‌رود. مردم فقط منافع شخصی خود را دنبال می‌كنند و تمام تلاش خود را برای دستیابی به بهترین پایگاه اقتصادی و اجتماعی ممكن مصروف می‌دارند.

اصل دست یافتن به خوشبختی شخصی،‌كوشش در راه بهره‌مند شدن از لذایذ مادی و دنیوی اساس زندگی فرد شهرنشین را تشكیل می‌دهد.

فردگرائی و فردپرستی در جامعه شهری افزایش یافته و رقابت جوئی توأم با ستیزه‌های اجتماعی به منتها درجه شدت خود می‌رسد. در جامعه شهری همواره فرد خود را در حال رقابت، ستیزه و جدال پایدار و همیشگی با همه اعضاء جامعه و یا حداقل با عده‌ای از آنها می‌بیند.

تلاشی كه فرد در جهت حصول به هدفهای خود در جامعه انجام می‌دهد تنها برای دو منظور است: ۱ـ به دست آوردن ارزشهائی كه اجتماعش به او معرفی كرده و او نیز آنها را خود ستایی می‌كند. ۲ـ برآوردن نیازهای اجتماعی القائی و غیر لازم.

فردگرائی و رقابت جوئی مطلق در جوامع شهری، در افزایش میزان بزهكاریها و ارتكاب جنایات ـ الكلیسم و خودكشی و بی‌نظمی‌های روانی سهم بسزائی دارد.