رابطه فصل‌ها با بیابان و جنگل‌

تعیین مناطق رستنی‌های جهان دشوار است. چون رستنی‌های طبیعی یعنی گیاهانی كه از آغاز وجود داشته‌اند، بر اثر مداخله آدمی (كشاورزی و قطع درختان) تغییر كرده‌اند. فراز و نشیب، زهكشی، …

تعیین مناطق رستنی‌های جهان دشوار است. چون رستنی‌های طبیعی یعنی گیاهانی كه از آغاز وجود داشته‌اند، بر اثر مداخله آدمی (كشاورزی و قطع درختان) تغییر كرده‌اند. فراز و نشیب، زهكشی، نوع و عمق خاك و اقلیم همه در توزیع رستنی‌ها موثرند. اقلیم عامل عمده در تعیین نوع و تعداد گیاهان (و جانوران) یك ناحیه است.

سه نوع اكوسیستم اصلی وجود دارد:

۱) بیابان،

۲) گیاهزار

۳) جنگل.

بارش یكی از عوامل تعیین نوع رستنی‌ها در ناحیه است. اگر بارش در منطقه‌ای كمتر از ۲۵۰ میلی‌متر باشد، آن منطقه معمولا بیابان است. گیاهزار جایی با میزان بارش ۲۵۰ تا ۷۵۰ میلی‌متر است و مناطق با بارش بیش از ۷۵۰ میلی‌متر معمولا جنگل‌پوش هستند. میانگین دما و چگونگی فصل‌ها نوع بیابان یا گیاهزار یا جنگل را تعیین می‌كنند. جایی كه میانگین ماهانه دما بیش از ۲۱ درجه باشد، بیابان داغ، گیاهزار وسیع بی‌درخت یا جنگل گرمسیری پدید می‌آید. در عرض جغرافیایی متوسط، دما در زمستان آنقدر پایین است كه رستن را به حال سكون درمی‌آورد. در پاییز رشد متوقف می‌شود و برگ‌ها می‌ریزند و گیاهان مرحله‌ای از آرامش و سكون سرما را طی می‌كنند. در بهار با بالا رفتن دما، رشد از نو آغاز می‌شود. در عرض جغرافیایی بالا، در زمستان بین ۴ تا ۶ ماه هوا تاریك است و میانگین دما تا صفر درجه پایین می‌آید. مخروطیان همیشه سبز می‌توانند این شرایط را تحمل كنند اما رشد بسیار كند است و فقط در تابستان كوتاه و خنك صورت می‌گیرد. در بالاترین عرض‌های جغرافیایی، درختان از بین می‌روند و فقط گیاهان كوچك و كم رشد می‌مانند.