ناگفته های عضو سابق گروهک منافقین از هجده سال زندگی در قرارگاه اشرف

مصاحبه خبرگزاری فارس با «هادی شعبانی» عضو جداشده گروهک تروریستی منافقین است که به بیان خاطرات و مشاهدات خود در طول بیست سال ارتباط و زندگی بااین گروهک از جمله نحوه جذب و آموزش نیروها, ویژگی های سرکردگان این گروهک و مقاطع مهمی مانند عملیات مرصاد فروغ جاویدان , اوضاع پادگان اشرف و نحوه فرار از سازمان می پردازد

گفتگوی زیر متن کامل مصاحبه خبرگزاری فارس با «هادی شعبانی» عضو جداشده گروهک تروریستی منافقین است که به بیان خاطرات و مشاهدات خود در طول بیست سال ارتباط و زندگی بااین گروهک از جمله نحوه جذب و آموزش نیروها، ویژگی های سرکردگان این گروهک و مقاطع مهمی مانند عملیات مرصاد (فروغ جاویدان)، اوضاع پادگان اشرف و نحوه فرار از سازمان می پردازد.

▪ از چه سالی و چطور جذب سازمان مجاهدین خلق (منافقین) شدید؟

ـ بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۵۷ من هوادار چریک های فدایی خلق بودم و چون در حال و هوای گروه های چپ قرار داشتم احساس می کردم اینها هستند که در میدان مبارزه حضور دارند و

می توانند انقلاب را به موفقیت برسانند. سال ۵۸ رفتم سربازی تا سال ۶۰ که این اواخر دیگر چریک های فدایی ضعیف و نیروهایش ریزش کرده بودند. بعد از آن در نظرم تنها گروهی که در مبارزه باقی مانده و با گوشت و پوست خود مبارزه می کرد سازمان مجاهدین بود. این بود که بعد از کشته شدن موسی خیابانی و اشرف (همسر مسعود رجوی) هوادار سازمان شدم.

▪ شما در آن زمان مطالعه هم می کردید؟ راجع به جریان های انقلابی چه نظری داشتید؟

ـ بله، کتاب هایی را در رابطه با انقلاب های امریکای لاتین و آسیای شرقی مطالعه می کردم و آن مدینه فاضله ای که در ذهنم بود در سازمان مجاهدین خلق دیدم و همین انگیزه ام شد تا برای امر مبارزه و آزادی به این سازمان بپیوندم.

▪ شخصیت و الگوی ذهنی شما در آن مقطع چه کسی بود؟

ـ از میان خارجی ها به «چه گوارا» و در داخل به «بیژن جزنی» خیلی علاقه داشتم و حتی جزو ه ها و پروسه زندگی اش را مطالعه کرده بودم. مسعود رجوی هم بارها در نشست های عمومی سازمان، خطوط مبارزاتی جزنی را بعنوان تز معرفی می کرد.

▪ آشنایی تان با سازمان از چه طریقی بود؟ کسی شما را معرفی کرد؟

ـ همان طور که گفتم من از سال ۶۰ هوادار سازمان شدم و تا سال ۶۳ این روند ادامه داشت و در این مدت به همراه برخی از دوستان، تنها کار تبلیغی می کردیم تا اینکه در تابستان ۶۳ از طریق یکی از دوستانم که عضو سازمان بود توانستم ارتباط تلفنی برقرار کنم. در کل، روال جذب به این صورت بود که حتما می بایست یک نفر از اعضای سازمان شما را معرفی کند و من هم قبلا به این دوستم گفته بودم که می خواهم عضو سازمان شوم. از این زمان دیگر ارتباط ما تلفنی برقرار می شد.

▪ این ارتباط تلفنی چطور برقرار می شد و چه اطلاعاتی از این طریق می گرفتید؟

ـ چون ما اهل تنکابن بودیم، ارتباط ها هم معمولا در همان تنکابن و یا رامسر برقرار می شد و بیشتر از طریق تلفن و با کد با هم صحبت می کردیم. مثلا می گفتند فردا خبر خوبی برایت داریم. بیا فلان رستوران و منتظر تماس ما باش.

▪ از اولین تماس تلفنی تا موقعی که بصورت حضوری یکی از اعضای سازمان را دیدید چه مدت طول کشید؟

ـ ۱۴ ماه. سال ۶۴ بود که روز پنجشنبه طی یک تماس تلفنی به من گفتند شنبه خودت را در زاهدان به فلان مغازه معرفی کن و به هیچ کس حتی خانواده ات هم چیزی نگو. من به خانواده گفتم ۲ روز به تهران

می روم و چون قبلا هم این کار را می کردم چیزی نگفتند. آمدم زاهدان و خودم را معرفی کردم. من و دوستم را که با هم به زاهدان رفته بودیم به خانه ای برده و ۴۸ ساعت نگه داشتند تا اینکه از مسیر حرکت مطمئن شدند و سپس بصورت قاچاق از مرز ایران وارد پاکستان شدیم.

در پاکستان به شهر کویته رفتیم و از UN برگ پناهندگی گرفتیم تا بتوانیم به شهر کراچی برویم، در کراچی ما را تحویل نیروهای سازمان دادند و این اولین ملاقات حضوری با افراد سازمان بود.

▪ چقدر در پاکستان ماندید؟

ـ حدود ۲ هفته. در این مدت بچه های سازمان که به «نیروهای رابط» معروف هستند کارهای مربوط به گرفتن پاسپورت و ویزای ما را برای رفتن به بغداد انجام می دادند. پس از آن به کویت پرواز کردیم و پس از توقف کوتاهی در کویت، به عراق رفتیم.

▪ در زمانی که شما هوادار سازمان بودید، موضعتان نسبت به اتفاقاتی مثل انفجار دفتر حزب جمهوری و شهادت آیت الله بهشتی چه بود؟

ـ خب آن موقع من سرباز بودم و تبلیغات زیادی هم علیه آقای بهشتی در جامعه می شد. مثلا می گفتند که با رژیم شاه همکاری داشته و سوابق ایشان در هامبورگ را می گفتند و یا ایشان را با برخی سران شوروی مقایسه می کردند. به این ترتیب ذهنیت ما به آقای بهشتی طوری شد که نسبت به ترور ایشان نگاه مثبتی داشتیم و بر اثر القائات سازمان به این باور رسیده بودیم که تا چند ماه دیگر واقعا رژیم سقوط خواهد کرد.

▪ قبل از ورود به عراق چه ذهنیت و انگیزه ای داشتید؟

ـ هیچ ذهنیتی از فضای عراق نداشتیم و فکر

نمی کردیم محل استقرارمان آنجا باشد. می گفتیم ما را برای جنگیدن با رژیم، از عراق به کردستان منتقل می کنند.

سازمان رادیویی به نام صدای مجاهد داشت که از قسمت کوچکی از کردستان که در دست مخالفین جمهوری اسلامی بود پخش می شد. این رادیو طوری اخبار را منعکس می کرد که انگار همه کردستان در دست مخالفین جمهوری اسلامی است و ما هم باور می کردیم.

از طرفی چون کتاب های مربوط به انقلاب های نیکاراگوئه، امریکای لاتین و آسیای شرقی را خوانده بودم دوست داشتم مانند آنها و به همان روش، مبارزه چریکی کنم. سقف امکاناتی هم که در ذهن داشتیم یک چادر بود که زیر آن مثل بقیه گروه های چریکی زندگی و مبارزه کنیم ولی وقتی به بغداد رسیدیم و آن امکانات، ماشین های آخرین مدل و جشن ها را دیدیم، تعجب کردیم.

▪ موقع رفتن به پاکستان چطور؟ به خانواده تان چه گفتید؟

ـ همان طور که گفتم سازمان توصیه کرده بود هیچ کس از انتقال ما با خبر نشود و من هم چیزی به خانواده نگفتم.

وقتی به پاکستان رسیدیم به خانه تلفن زدم و گفتم من الان پاکستان هستم و می خواهم برای ادامه تحصیل به انگلستان بروم. میزان تحصیلاتم دیپلم بود که دیگر ادامه هم ندادم. این مکالمه کوتاه، تمام صحبتی بود که در طول این ۲۰ سال میان من و خانواده ام رد و بدل شد و دیگر تا سال ۸۳ که برگشتم کوچکترین خبری از آنها نداشتم.

▪ چند خواهر و برادر بودید؟ آیا دیگر اعضای خانوادتان در کار شما دخالت نمی کرد؟

ـ ما ۵ برادر و من فرزند آخر بودم. خواهر نداشتیم و پدرمان هم سال ۵۷ فوت کرده بود و من به همراه دوتا از برادرانم با مادرم زندگی می کردم. در محیط خانواده از آزادی عمل برخوردار بودم و از طرفی هم طوری رفتار می کردم تا کسی از کارهایم با خبر نشود.

▪ بعد از ورود به عراق اولین جایی که شما را بردند کجا بود؟

ـ ابتدا ما را که حدود ۱۳، ۱۴ نفر بودیم به پایگاه «ضابطی» در بغداد منتقل کردند. پایگاه ضابطی اولین جایی بود که هر کس جذب می شد می بایست مدتی آنجا می ماند. حدود ۱۰ روز در پایگاه ضابطی بودیم و در این مدت کارمان نوشتن پروسه زندگی مان بود. قبلا کجا بودیم؟ چه کار می کردیم؟ چه کسی را در سازمان می شناسیم؟ خلاصه هر اتفاقی که در زندگی مان رخ داده بود باید می نوشتیم.

بعد از ۱۰ روز ۲ نفر از اعضای سازمان بعنوان مسئولین چک امنیتی بچه ها آمدند تا صلاحیت افراد را تائید کنند و تک تک با افراد برخورد کردند تا ببینند کسی نفوذی نباشد. از بچه ها سوال می کردند که چه کسی را در سازمان می شناسی؟ اگر کسی را نمی شناخت چند روز تحت نظر قرار می گرفت تا مطئمن شوند نفوذی نیست.

من کسی را نمی شناختم اما فردی که از من سوال می کرد همشهری از آب در آمد و برادرانم را شناخت و تائیدم کرد.

▪ پیش آمد که کسی هم تائید نشود؟

ـ نه، همه را قبول کردند چون در آن زمان سازمان احتیاج به نیرو داشت و از طرفی هم کسی که از طریق پاکستان آمده بود هوادار سازمان بود و تنها کاری که

می کردند طرف را چند روز تحت نظر قرار می دادند و سپس او را تائید می کردند.

▪ از فضای پایگاه ضابطی بیشتر برایمان بگویید.

ـ پایگاه ضابطی یک ساختمان چند طبقه در نزدیکی میدان فردوس عراق و ابتدای خیابان الرشید بود. در کل همه پایگاه های سازمان در بغداد، هتل یا ساختمان های چند طبقه ای بودند که سازمان یا آن را اجاره می کرد و یا می خرید.

این ساختمان چند طبقه دارای چندین واحد بود که هر واحد یک مسئول جدا داشت که زیر نظر مسوول طبقه اداره می شد. هر طبقه نیز کار خاص خود را داشت مثلا یک طبقه اداری بود، طبقه دیگر کار پروسه ها را انجام می داد، یک طبقه قسمت پذیرش بود و یک طبقه هم آسایشگاه که در آسایشگاه، زن ها و مردها جدا بودند.

در ابتدا سازمان فقط ۲ و ۳ پایگاه در بغداد داشت ولی به تدریج با اضافه شدن پایگاه های دیگر مثل «جلال زاده»، «سیفی»، «سرپل» و غیره که همگی در یک منطقه از چهارراه آندلس تا میدان فردوس جمع شده بودند، این منطقه در اختیار مجاهدین قرار گرفت.

▪ شما برای انتقال به عراق هزینه ای هم پرداخت کردید؟

ـ نه، همه هزینه ها به عهده سازمان بود و حتی گفتند برای هر نیرو از زمان برقراری اولین تماس تا وقتی که جذب شود، ۶۰ هزار تومان هزینه کرده اند و به همین خاطر هم در پاکستان از همه رسید گرفتند که اگر کسی در وسط راه برید، می بایست تمام خسارت را می پرداخت.

در سازمان هر کس یک پرونده خوب و یک پرونده بد دارد و همه حرکات و خصلت های او ثبت می شود و مثلا حتی اگر بدن شما بوی عرق هم بدهد در پرونده شما ثبت می شود و هر چه پرونده بد شما پر باشد به نفع سازمان است چرا که مهدی افتخاری نفر سوم سازمان یک روز برید و سازمان برای توجیه آن به این پرونده بد نیاز داشت. همه نیروها این پرونده را دارند جز مسعود و مریم که هیچ کس تحت هیچ شرایطی حق انتقاد از آنها را ندارد.

▪ بعد از طی دوره پایگاه ضابطی کجا رفتید؟ سازماندهی شدید؟

ـ بله، روال این بود که بعد از پایگاه ضابطی، افراد تائید شده را برای آموزش نظامی سازماندهی می کردند. من همراه ۳، ۴ نفر دیگر منتقل شدیم به پایگاه «جلیلی» در «سلیمانیه». ولی زمانی به آنجا رسیدیم که آموزش ها شروع شده بود. بهمین خاطر تا شروع دوره بعد، حدود ۲۰ روز در آشپزخانه کار کردیم.

۱۰ روز از آموزش ما می گذشت که چند نفر از فرماندهان آموزش چریک شهری برای گزینش افراد جهت عملیات در داخل ایران از «کرکوک» به پایگاه جلیلی آمدند.

بعد از صحبت با تک تک افراد، من هم انتخاب شدم و به همراه ۱۰، ۱۲ نفر دیگر منتقل شدیم به دانشکده چریک شهری «ملک مرزبان» در شهر کرکوک که پایگاه بزرگی بود.

▪ وقتی برای عملیات داخل ایران انتخاب شدید، به شما چه چیزی گفتند؟

- از من پرسیدند کجا می خواهی عملیات کنی تهران یا شهر خودتان؟ گفتم چون در شهر خودمان من را می شناسند بهتر است آنجا نباشد ولی در تهران یا شهر دیگر حاضرم. تا اینکه شهر اصفهان را برای عملیات من در نظر گرفتند.

▪ پس پایگاه ملک مرزبان باید با بقیه پایگاه ها متفاوت باشد. چه آموزش هایی آنجا می دادند؟

ـ آموزش های پایگاه ملک مرزبان که به آن دانشکده چریک شهری هم می گفتند در رابطه با عملیات های داخل بود. در آنجا کار با انواع سلاح ، موتور سواری، ماشین سواری، آموزش جعل مدارک، شنود و در کل هر کاری که برای عملیات چریکی در داخل ایران لازم بود آموزش می دادند و هیچ نیرویی تا زمان اعزام، از پایگاه خارج نمی شد چون امکان داشت در تماس با بقیه پایگاه ها، اطلاعاتی لو برود. افراد این پایگاه حتی در سازماندهی ها نیز شرکت نمی کردند.

▪ شما در طول حضور در سازمان از «عملیات های مهندسی» که اوائل دهه شصت و بعد از لو رفتن تعداد زیادی از خانه های تیمی سازمان شروع شد چیزی شنیدید؟ مثلا در مورد ربودن، شکنجه و کشتن سه پاسدار کمیته های انقلاب (طالب طاهری، محسن میر جلیلی و شاهرخ طهماسبی) چیزی می گفتند؟

ـ شنیده بودم که در اوائل دهه شصت اتفاقی به نام شبکه «عبدالله پیام» در سازمان افتاد و قضیه از این قرار بود که فردی از نیروهای اطلاعاتی جمهوری اسلامی در سازمان نفوذ کرد و از طریق وی تعداد زیادی از خانه های تیمی لو رفت و افراد زیادی نیز دستگیر شدند. بعد از آن سازمان اعلام کرد هیچ رابطی در ایران ندارد. اما در مورد عملیات های مهندسی چیز زیادی نمی گفتند فقط در دوران آموزشی بود که یکی از افرادی که در قضیه سه پاسدار حضور داشت را دیدم.

اسم او «عبدالوهاب فرجی» معروف به «افشین» بود. البته خودش نگفت که چه کار کرده ولی مسئول آموزش ما (مهدی کتیرایی معروف به ساسان که در عملیات مرصاد کشته شد) جلوی بقیه بچه ها از او پرسید مثلا مانند همان کاری که با سه تا پاسدار کردی انجام بدهند؟

ساسان بعدا برایمان توضیح داد که افشین در قضیه شکنجه و کشتن سه پاسدار حضور داشته و همیشه هم این موضوع را با افتخار تعریف می کرد. او گفت شما هم باید به جایی برسید که مانند افشین باشید. منظور او این بود که به حدی از قساوت برسیم که از کشتن و شکنجه افراد خصوصا پاسدارها کوچکترین ابایی نداشته باشیم.

▪ به موضوع خوبی اشاره کردید، بحث پاسدارها؛ در سازمان چه تبلیغی روی پاسدارها می شد؟

ـ پاسدارها دشمن شماره یک سازمان به حساب می آیند و حتی مثلا در نشست قبل از عملیات فروغ جاویدان (مرصاد) مسعود خطاب به نیروها گفت: وقتی وارد تهران شدید هر کس را که دیدید بکشید خصوصا پاسدارها و بعد از ۴۸ ساعت من وارد می شوم و دستور عفو عمومی می دهم! آنجا روی پاسدارها آنقدر کار می کنند که هیچ کس از کشتن آنها ابایی نداشته باشد. گاهی مانورهایی برای آموزش عملیات در داخل گذاشته می شد. یکی از دوستانم تعریف می کرد که باید یک موتور سوار را در مانور از روی موتور به زمین می انداختم و سریعا کارت شناسایی اش را می دیدم و اگر پاسدار بود او را می کشتم. وقتی موتور سوار را به زمین زدم و کارتش را بیرون آوردم دیدم معلم است ولی باز هم او را زدم. مسئولین آموزش بخاطر این کار من را تشویق کردند و گفتند وقتی معلمی اینقدر جسارت دارد که جلوی فرد مسلح بیاید حتما پاسدار است و باید او را کشت. خلاصه همیشه می گفتند اگر پاسدار را نکشی او تو را می کشد. البته این القائات برای هر کسی که می بایست ترور می شد صورت می گرفت. مثلا حتی اگر قرار بود یک راننده تاکسی ساده ترور شود، طوری علیه او تبلیغ می کردند که انگار بعد از آقای خمینی او نفر دوم رژیم است.

▪ خب حالا که بحث به اینجا رسید بهتر است قدری از فضای حاکم بر پایگاه ها و نحوه رفتار سازمان با نیروها برایمان توضیح دهید.

ـ مناسبات در سازمان طوری است که در ابتدا سعی می کنند علاقه طرف را به خانواده اش از بین ببرند. می گویند شما بعنوان یک رزمنده داوطلب برای آزادی ایران و نجات هم نوعان و خانواده های بدتر از خودتان تلاش می کنید و این تعلق خاطر به خانواده از انرژی شما در راه مبارزه کم خواهد کرد. اگر به فکر خانواده باشید خالص نیستید و بجای اینکه صد در صد برای امر مبارزه به رهبری وصل باشید مثلا ۹۵ درصد خواهید بود و آن ۵ درصد بقیه در زمان مبارزه، دست و پای شما را می بندد. پس بهتر است همه چیز را کنار بگذارید و آخرین پیام مسعود هم در سال گذشته این بود که خانواده، منبع فساد است و باید کاملا آن را فراموش کنید.

▪ ولی به هر حال گاهی انسان به یاد گذشته و خانواده اش می افتد.

ـ درست است. در این صورت شما می بایست در گزارش روزانه خود بنویسی که مثلا من امروز ۵ دقیقه به مادرم یا پدر یا هر کس دیگری فکر کردم و ۵ دقیقه از رهبری قطع بودم و از مبارزه کم گذاشتم. بعد در نشست های عملیات جاری که توضیح آن را خواهم داد این گزارش قرائت می شد و با شما برخورد می کردند.

من شاهد بودم که چطور با خانواده های افراد برخورد می شد. گاهی پیش می آمد که فردی با خانواده یا همسر یا پدر و مادرش جذب سازمان می شد. در ابتدای کار همه اعضای خانواده را از هم جدا می کنند و شما دیگر حق نداری به آنها فکر کنی بعد طوری روی ذهن شما کار می کنند که اگر قرار باشد در راه منافع سازمان پدر یا مادر خود را بکشی این کار را خواهی کرد. از طرفی آنقدر برای افراد

برنامه ریزی های مختلف می کنند که دیگر وقتی برای فکر کردن به خانواده برای کسی نمی ماند.

▪ اینکه گفتید در نشست عمومی با فرد برخورد می شود یعنی چه کار می کنند؟

ـ برخورد به این صورت است که شخصیت طرف را خرد می کنند. در نشست عمومی یقه اش را می گیرند که چرا از مبارزه کم گذاشتی؟ چرا از مرز سرخ رد کردی و حرف هایی از این دست. این برخوردها طوریست که از شکنجه فیزیکی غیر قابل تحمل تر است.

▪ شما اول بار چه زمانی مسعود رجوی را دیدید؟ بقیه کادرهای اصلی را چه طور راحت می دیدید یا نه؟

ـ به جز مسعود و مریم که در فرانسه بودند بقیه فرماندهان ومسئولان را گهگداری می دیدم. دیدن کسانی مثل «مهدی ابریشم چی» یا «سیاوش» و یا «منوچهر الفت» که از بچه های قدیمی سازمان در زمان شاه بودند، برای ما افتخاری بود. ولی مسعود را اولین بار در جمع بندی عملیات چلچراغ در سال ۶۷ دیدم و از اینکه رهبر سازمان را از نزدیک می دیدم احساس خوبی داشتم.

حالا جالب اینجاست که همین دیدن مسعود برای اولین بار را باید گزارش می کردی که وقتی او را دیدید چه احساسی داشتی؟ فقط هم باید نکات مثبت را می نوشتی. مثلا می گفتی با دیدن او فهمیدم که من دیر جذب سازمان شدم، اشتباه کردم، باید زودتر مثلا سال ۶۰ جذب می شدم و حرف هایی از این دست.

در سازمان باید بدانی که همه اشکال ها از توست و آن کس که هیچ اشکالی ندارد، مسعود رجوی است.

▪ شما از چه سالی وارد پادگان اشرف شدید؟ فضای حاکم بر پادگان اصلی سازمان چه طور است؟

ـ اشرف یک پادگان نظامی است که من از سال ۶۶ وارد آنجا شدم با این تفاوت که شما در پادگان می توانی روزهای پنجشنبه و جمعه را مرخصی بگیری و از آن خارج شوی ولی در اشرف این طورنیست. شما حق خارج شدن از پادگان را نداری مگر اینکه یا مریضی خاصی داشته باشی یا مثلا زیارت کربلا باشد که آنهم نه به صورت فردی بلکه دسته جمعی و یا اینکه از نیروهای پشتیبانی باشی که سازمان به تو اعتماد صد در صد داشته باشد.

اگر اعتراضی هم بکنی می گویند تو یک نیروی پیشتاز هستی که با میل خودت به اینجا آمدی. مگر تو یک نیروی عادی هستی؟ برای چه می خواهی به شهر بروی؟ هوای بورژوازی به سرت زده؟ مگر در شهر چه خبره؟

در پادگان اشرف همه چیز از خوراک و پوشاک با سازمان است و شما فقط به عنوان نیروی رزمنده برایشان می جنگی. آنجا کسی حقوق ندارد، وسایل زندگی در اختیار کسی نیست، دقیقا مثل یک پادگان نظامی. کسی نمی تواند بنابر سلیقه خودش رفتار کند. کسی تلویزیون یا رادیوی شخصی در اختیار ندارد.

در آنجا شما هر روز باید گزارش کار بدهی و این گزارش کار در نشست عمومی خوانده می شود که به آن «عملیات جاری» گفته می شود. این نشست هر شب برگزار شده و هر کسی باید گزارش کار خود را بخواند.

▪ وضعیت زن ها چه طور بود؟ آیا مثلا در عملیات های مهم از آنها استفاده می شود؟

ـ عملیات آفتاب که قبل از چلچراغ انجام شد اولین باری بود که زنها مستقیما وارد صحنه درگیری شدند. تا قبل از آن، یا نیروی پشتیبانی بودند و یا درعملیات های منطقه ای و خمپارزدن ها شرکت می کردند. بعدا مسعود از قول مریم گفت که زن ها توانمندی های زیادی دارند و می توانند مسئولیت های بالاتری بگیرند.

مسعود همیشه می گفت: مشکل انقلاب هایی مثل نیکاراگوئه، امریکای لاتین یا چین این بود که نتوانستند مشکل برابری مرد و زن راحل کنند و این را به افراد بفهمانند که یک مرد با نگاه یک انسان به زن نگاه کند. به همین خاطر چون زن همواره مورد استثمار قرار داشته، ما مسئولیت آنها را از مردها بالاتر قرار می دهیم. از آن زمان «بند دال» که مسئولیت پذیری زنان در سازمان بود، اجرا شد.

زن در سازمان تابوی مرد است و هرگونه علامتی که قدرت جنسی مرد را تحریک کند باید منع شود. در واقع بحث انقلاب ایدئولوژیک را می خواهند از راه فیزیکی و با زور حل کنند.

▪ نشست های غسل هفتگی هم به این موضوع مربوط است؟

ـ بله، در نشست های غسل هفتگی هم مثل عملیات جاری باید گزارش کار بدهی و بگویی که مثلا روز شنبه با دیدن فلان هنرپیشه فیلم خارجی یاد فلان زن فاحشه در ایران زمان شاه افتادم یا با دیدن فلان خواهر در بیرون یاد فلان هنرپیشه افتادم و دچار «بند جیم» (تحریک جنسی) شدم.

▪ شما هم گزارش غسل هفتگی می دادید؟

ـ بله . همه باید این کار را می کردند ولی بعد از چند بار گزارش، حرفها تکراری می شد. دیگر چقدر بنویسیم فلان فیلم را دیدیم و یاد فلان کس افتادم. فلان زن رادیدم یاد فلان هنرپیشه افتادم! دیگر مسخره شده بود. خودشان هم این موضوع را می دانستند که بی فایده است ولی در سازمان رسم نیست که بگویند ما اشتباه کردیم.

▪ برای مثال اگر کسی قصد ازدواج و تشکیل خانواده را داشت چطور با او رفتار می کردند؟

ـ در خواست ازدواج برای افراد نوعی بی کلاسی بود. چرا که بنابر القائات سازمان ما افرادی بودیم که با مردم عادی فرق داشتیم و برای امر مهم مبارزه برای آزادی کشورمان می جنگیدیم، پس نبایستی فکر خود را صرف مسائل بی اهمیتی از این دست می کردیم. اما اگر کسی پیدا می شد که اصرار بر ازدواج داشت در مواردی سازمان کوتاه می آمد، البته تا سال ۶۸. نحوه ازدواج هم به این صورت بود که سازمان آلبوم عکسی از زنان مورد نظر خود را به فرد نشان می داد و می گفت باید با یکی از اینها ازدواج کنی و بعد هم روز پنجشنبه یا جمعه چند نفر جمع می شدند و خطبه عقد خوانده می شد و این کل مراسم ازدواج بود که البته این امر به ندرت اتفاق می افتاد.

بهمین خاطر فحشا و فساد اخلاقی در بین نیروها و حتی در کادرهای بالا بسیار زیاد است. هر چند مسعود اعلام می کندکه من این موضوع را برای نیروها حل کردم ولی این حرف ها دروغ است.

▪ قدرت تحلیل و تفکر نیروها در چه حدی است؟ مثلا چقدر قادر به تحلیل اوضاع روز جهان و ایران هستند؟

ـ تقریبا صفر است. شما دقت کنید نیرویی که حدود ۲۰ سال حتی از پادگان خود اجازه بیرون رفتن ندارد و فقط اخباری در اختیارش قرار می گیرد که از فیلتر سازمان رده شده باشد چطور می تواند قدرت تحلیل داشته باشد.

شما الان که خیلی از مواضع و مسایل سازمان را که نگاه می کنید از فرط مسخرگی خنده تان می گیرد ولی وقتی در درون سازمان باشی این طور نیست در آنجا هیچ تلویزیون، رادیو، روزنامه و رسانه ای جز رسانه های مربوط به خود سازمان وجود ندارد.

نیرویی که در پادگانی مثل اشرف حضور دارد کوچکترین خبری از ایران ندارد مگر آنچه «سیمای مجاهد» یا «صدای مجاهد» به او می گوید.

هیچ گونه فیلم، اخبار و یا حتی برنامه های ورزشی از ایران پخش نمی شود.

▪ مثلا افراد نیروهای سازمان کسی به نام علی دایی را می شناسند؟

ـ شاید باور نکنید ولی کسی مثل علی دایی را که در ایران شناخته شده است، آنجا کسی نمی شناسد. یک مرتبه ما اصرار کردیم فوتبال ایران را در جام جهانی ببینیم قبول نکردند. هر چیز که بویی از ایران دارد ممنوع است و این سازمان است که ذهنیت بچه ها را نسبت به ایران می سازد.

اگر دقت کنید تقریبا همه افرادی که هم دوره ما بودند یا دیپلم هستند یا زیر دیپلم. چون سازمان اجازه تحصیل به کسی نمی داد. تحصیل برای نیرو یک سم بود کسی که دنبال تحصیل برود ذهنش باز می شود و دیگر هر حرفی را به راحتی قبول نمی کند و این برای سازمان یک خطر محسوب می شود.

▪ از اخباری که از ایران در اختیار شما قرار می گرفت می توانید مثالی برایمان بزنید؟

ـ یک مرتبه از سیمای مجاهد خبری از ایران پخش شد با این موضوع که یکی از فرماندهان انتظامی تهران اعلام کرده است ۵۰۰ نفر از معتادین شهر را دستگیر کرد ه ایم. این خبر روزها موضوع بحث در نشست های عمومی بود. مسعود می گفت: نگاه کنید در ایران که اینهمه اختناق و سانسور خبری وجود دارد وقتی یکی از فرماندهان پلیس می گوید ۵۰۰ نفر را گرفتیم ببینید چقدر معتاد در تهران وجود دارد که اینها حاضر شدند به ۵۰۰ نفر اعتراف کنند.

نتیجه این جلسات این شد که وقتی من در سال ۸۳ خواستم به ایران برگردم به دوستم گفتم الان در ایران، معتادها در کوچه ها و خیابان ها ریخته اند. سر هر کوچه ای یکی را اعدام کرده اند وضع مردها و زن ها چنین و چنان است همه اعضای خانواده ما معتاد شده اند. این ذهنیت ما از ایران تا سال ۸۳ بود. البته باور این حرف ها سخت است ولی فضای ذهنی نیروها در سازمان واقعا همین طور بود.

برای اینکه بهتر متوجه شوید که ما چقدر از اوضاع دنیا بی خبر بودیم خاطره جالبی برایتان تعریف کنم.

سال ۷۶ بود که به همراه یکی از دوستان برای خرید چند دستگاه اتوبوس به مرز اردن رفتیم. وقتی سفارش اتوبوس ها را دادیم فروشنده با تعجب نگاهی کرد و گفت شما از کجا آمده اید؟ این اتوبوس ها سال هاست که از دور خارج شده! ما که متوجه موضوع شده بودیم، گفتیم ما از شهرهای دور ترکیه آمدیم و این اتوبوس ها آنجا کارآیی دارد و به این ترتیب اوضاع را ماس مالی کردیم.

اخباری هم که از سازمان در اختیار افراد گذاشته می شود همگی حاکی از حرکت سازمان به سوی قله و پیروزی بود.

▪ در مباحث ایدئولوژیک چطور؟ در کلاس ها چه چیزهایی را مطرح می کردند؟

ـ سازمان در مباحث ایدئولوژیک هیچ کس را غیر از مسعود قبول ندارد که بخواهد در این رابطه تحقیق و مطالعه کند یا نظری بدهد.

تحلیل برای افراد سم است. مثلا اگر کسی قرآن بخواند و آن را تفسیر کند این برداشت یعنی ضد رجوی عمل کردن. هر چیزی باید ابتدا از فیلتر رجوی رد شود. خواندن قرآن بدون اجازه و به صورت غیرجمعی، کفر محسوب می شود. شما حق تحلیل ندارید. اگر مطلبی هم به ذهن شما خطور کرد باید آن را گزارش کنی تا مسئولین آن را در بالاترین سطح سازمان تصحیح کنند و بعد ارایه بدهند. هر چند خواندن قرآن در میان افراد سازمان اصلا رسم نیست. حتی وقتی یک مرتبه یکی از بچه ها در نشستی یک آیه از قرآن خواند، مسعود گفت خدا را شکر یکی پیدا شد که یک آیه از قرآن بلد باشد و این عین واقعیت بود.

در مورد کتاب های دیگر مثل نهج البلاغه هم همین طور. کسی حق خواندن انفرادی نداشت می بایست تعدادی جمع می شدند و یک نفر طبق تفسیر سازمان برایشان نهج البلاغه می خواند و البته اینکار زمانی امکان پذیر بود که افراد در بیکاری محض باشند که این امر هم تقریبا اتفاق نمی افتاد و این یعنی رجوی هر برداشتی که بخواهد می کند و کسی حق اعتراض ندارد.

▪ در دوره آموزش نظامی مثلا دوره ای که در دانشکده چریک شهری بودید هم آموزش های سیاسی و ایدئولوژیک داشتید؟

ـ بله، دانشکده دو قسمت داشت یکی نظامی و دیگری سیاسی. یادم هست نواری به نام «صدای سردار» را که سخنرانی موسی خیابانی در اوایل بهمن و قبل از کشته شدن او بود به عنوان آموزش استفاده می کردند. خیابانی در این نوار تمام خط و خطوط و استراتژی سازمان، اینکه چرا مسعود به خارج از کشور رفت و اشرف (ربیعی، همسر اول مسعود) را تنها گذاشت و داستان پرواز آنها را تعریف می کرد. این نوار به عنوان یک سند مهم در سازمان، آموزش داده می شد و بعد از هر کلاس، بعدازظهر را فرصت می دادند تا فکر کنی وگزارش بدهی که چه چیزی یادگرفتی؟ قبلا چه فکری می کردی و الان چه فکر می کنی؟

▪ خب، گفتید که شما برای انجام عملیات در داخل ایران انتخاب شدید. ماموریت شما چه بود؟

ـ سال ۶۵ به ما ماموریت دادند تا برای زدن راهپیمایی ۲۲ بهمن اصفهان به ایران بیاییم. تیم ما دو نفر بود. نفر دوم که ارشد تیم هم حساب می شد، اهل خود اصفهان بود. قرار شد تا همزمان با عملیات ما در اصفهان، یک تیم ۲ نفره هم راهپیمایی شیراز را بزند.

عازم پاکستان شدیم و حدود ۸ ماه آنجا ماندیم. قاچاقچی معروفی در پاکستان بود که با سازمان همکاری نزدیکی داشت. سلاح هایی که در اختیار داشتیم کلاشینکف، کلت، چند خشاب، چند نارنجک و دو عدد قرص سیانور بود که در بدنمان جا سازی کردیم. لوله کلاش را بریدیم و قنداق آن را هم حذف کردیم تا در زیر بغل جا سازی شود. بقیه سلاح ها را هم در شکم بند جا سازی کردیم.

▪ در مورد استفاده از قرص سیانور چه چیزی به شما گفتند؟

ـ به ما گفتند قرص را زیر زبان خود بگذارید و هنگامی که خواستند شما را دستگیر کنند و چاره دیگری نبود با دندانتان قرص را بشکنید و با زبان آن را به سقف دهانتان بکوبید. خونی که از دهانتان می آید با سیانور آمیخته شده و شما را می کشد.

▪ در برابر این حرف ها مقاومت نکردید؟

ـ شما نگاه کن وقتی من بعنوان رزمنده سازمان به جایی می رسم که حاضرم برای زدن مردم و انجام عملیات به داخل کشور بیایم، یعنی به مرحله ای از اعتقاد رسیده ام که حاضرم هر کاری را انجام دهم.

▪ خب، گفتید که عازم زاهدان شدید...

ـ بله، نزدیک بهمن ماه بود که وارد زاهدان شدیم و بعد از رد شدن از این شهر در کوههای زاهدان منتظر بودیم تا قاچاقچی ای که قرار بود ما را به اصفهان ببرد بیاید ولی دو روز گذشت و او نیامد. بعد فهمیدیم که ترسیده و جا زده. ما هم نتوانستیم برویم و برگشتیم عراق.

در واقع سازمان با انجام این عملیات قصد داشت تا در اصفهان اعلام حضور کند. چون چند ماه قبل از آن تعداد زیادی از نیروهای سازمان در اصفهان دستگیر یا کشته شده بودند.

---