زامبی‌کشی در ویتنام

بازی‌های سبک تیر‌اندازی که در سرزمین ویتنام اتفاق می‌افتد، دیگر مانند گذشته با چند حقه ریز و درشت مثل غافلگیر کردن شما در میان انبوه درختان و سایه و روشن‌ها و خش‌خش مبهم و …

بازی‌های سبک تیر‌اندازی که در سرزمین ویتنام اتفاق می‌افتد، دیگر مانند گذشته با چند حقه ریز و درشت مثل غافلگیر کردن شما در میان انبوه درختان و سایه و روشن‌ها و خش‌خش مبهم و مرموز و وهم‌انگیز جنگل، موفقیت اینگونه بازی‌ها را تضمین نمی‌کند.

در حالی که بازی Shellshock:Nam۶۷ در سال ۲۰۰۴ میلادی رویکردی واقع‌گرایانه در بازی‌های جنگ آمریکا و ویتنام در پیش گرفت، Shellshock ۲:Blood Trails کاملا از نسخه اول این سری منحرف شده است.

در Shellshock ۲ به جای نبرد با ویتنامی‌های جسور و از جان گذشته، با زامبی‌هایی سروکار دارید که گروه‌گروه بر سرتان خراب می‌شوند. در واقع این بازی ترکیب ناموفقی از سبک دلهره‌آور و ساختار معمولی بازی‌های تیر‌اندازی اول شخص است. اگر دنبال جایی برای قتل‌عام زامبی‌ها می‌گردید، فکر ویتنام را از سر خود بیرون کنید.

شما در نقش نیت واکر (Nate Walker) یک سرباز بی‌تجربه بازی می‌کنید که برای نخستین بار وقایع هولناک جنگ را از نزدیک تجربه می‌کند. اما راستش را بخواهید زامبی‌های شبه سر‌بازی که با آنها مواجه می‌شوید ترسناک‌تر از پا گذاشتن به قلب سرزمین دشمن است! واکر در پایگاه مرزی نیرو‌های آمریکایی در ویتنام فرود می‌آید که توسط ویتنامی‌ها محاصره شده است. با آغاز بازی، با همگروهی خود در جنگ به نام کال (Cal) آشنا می‌شوید که دست بر قضا او هم دست کمی از یک زامبی ندارد.

کال یک سرباز وراج و پرگو است که دایما در حال غر زدن و بهانه گرفتن از زمین و زمان است و در حالی که از خوردن بوقلمون در عید شکر‌گزاری ابراز انزجار می‌کند، سربازان ویتنامی شما را محاصره می‌کنند که در این حال کال پا به فرار می‌گذارد و شما هم در جنگل‌ها و مرداب‌ها با دشمن وارد نبردی ناخواسته می‌شوید.

جلوه‌های گرافیکی Shellshock ۲ هر چند قابل قبول است، اما با گرافیک بازی‌های مدرنی چون Crysis فاصله زیادی دارد. علاوه بر این طراحی مراحل، مبارزه جذابی را با سربازان ویتنامی از کار درآورده است، چون احساس می‌کنید از یک سکانس فیلم‌های جنگی هالیوودی به سکانس دیگر پا می‌گذارید. به طور کلی لوکیشن‌های Shellshock ۲ از جنگل‌های مه‌آلود و تونل‌های تله‌گذاری شده گرفته تا حمله به روستا‌های قدیمی، نقطه عطف این بازی تیر‌اندازی است که در آن به زحمت نکته مثبت و درخشانی پیدا می‌کنید.

بخش صوتی بازی‌ هم بد از آب در نیامده است. صدای دو سلاح AK۴۷ و M۱۶ در هنگام تیر‌اندازی همانطور است که باید باشد.

همچنین صدای نیت واکر بسیار شبیه جیمز وودز بازیگر و کارگردان مطرح هالیوودی است که این ترفند حال و هوایی سینمایی به بازی Shellshock ۲ می‌بخشد.

Blood Trails بازی کوتاهی است که ظرف چهار، پنج ساعت به پایان می‌رسد. جالب اینجا است که هیچ حالت بازی چند‌جانبه‌ای هم در Shellshock ۲ وجود ندارد و شما به محض تمام کردن بازی، آن را فراموش می‌کنید.

علاوه بر این طراحی ساده و خطی داستان و مراحل بازی، از سر گرفتن بازی را به تصمیم دشواری تبدیل می‌کند. در واقع کلمه «طراحی» برای مرحله‌هایی که با دقت و وسواس کمی پشت سر هم چیده شده است، عبارت مناسبی به حساب نمی‌آید.

شما مطمئن باشید که از Shellshock ۲:Blood Trails بدتان نخواهد آمد، ولی در عین حال دلایل دلچسبی هم برای لذت بردن از آن وجود ندارد. اگر به جنگ از نوع ویتنامی آن و کشتن زامبی‌ها علاقه‌مندید و دوست دارید این دو را در کنار هم تجربه کنید، بی‌شک انتخاب‌های بهتری نسبت به Shellshock ۲ هم می‌توانید داشته باشید.

نکات مثبت:

مبارزه قابل قبول، شوک گاه و بی‌گاه به بازی هیجان می‌بخشد.

نکات منفی:

دشمنان ابله، مرحله‌های بی‌مزه، حالت داستانی کوتاه، نبود حالت بازی چند‌جانبه.

ترجمه: ارسلان شهلا