مسیحیان صهیونیست

همراهی محافظه كارانه مسیحی با یهودیان صهیونیست, به پیوند و نزدیكی بیش از پیش این دو جامعه و به تبع آن دو دولت آمریكا و اسراییل انجامیده است امروزه در ایالات متحده گروه های فعال متعددی, براساس اندیشه های اعتقادی, سیاسی و اجتماعی, در پی آنند تا به نفوذ و اعتبار یهودیان در جامعه آمریكا بیفزایند كه شواهد آن را می توان در تصمیمات هیأت های حاكمه ایالات متحده به خوبی درك كرد

همراهی محافظه‌كارانه مسیحی با یهودیان صهیونیست، به پیوند و نزدیكی بیش از پیش این دو جامعه و به تبع آن دو دولت آمریكا و اسراییل انجامیده است. امروزه در ایالات متحده گروه‌های فعال متعددی، براساس اندیشه‌های اعتقادی، سیاسی و اجتماعی، در پی آنند تا به نفوذ و اعتبار یهودیان در جامعه آمریكا بیفزایند كه شواهد آن را می‌توان در تصمیمات هیأت‌های حاكمه ایالات متحده به خوبی درك كرد.

مك آتیر حدود سه دهه پس از كنار گذاشتن شغلش یعنی مدیریت بازاریابی در شركت پالمولیمو و ایفای نقش یكی از پدر خوانده‌های جریان راست مذهبی مدرن در جامعه آمریكا، چهره‌ای چون یك كاسب دارد. چهره وی یادآور سخنرانی لفاظانه‌اش در معرفی جری فالول به حضار و از آن جمله رونالد ریگان، مناظره‌اش با جسی هلمز و جان آشكراف و همچنین تلاش وی در شكل دادن به جنبش پروتستان‌ها كه مهم‌ترین مؤلفه حزب جمهوری‌خواه آمریكا محسوب می‌شود، می‌باشد، اما هیچ موضوعی این نومسیحی را به اندازه عشق بی‌حد و حسابش نسبت به جامعه یهود و دولت اسراییل به وجد نمی‌آورد و از همین رو است كه نقش تأثیر گذارش در شكل دادن به جامعه «صهیونیست‌های مسیحی» غیرقابل انكار است.

این شیفتگی و علاقه‌اش به جامعه صهیونیست، در سخنرانی وی در مراسمی كه در ماه می ۲۰۰۲ در حضور بیش از دویست نفر از كاركنان اسراییل در واشنگتن برگزار شد، مشهود است: «من از حضور در این جمع بسیار مشعوف و خرسندم و در پوست خود نمی‌گنجم»؛ وی همچنین در جمع برخی از یهودیان كه در جشنی در تنسی گردهم آمده بودند، از وجد بالا و پایین می‌پرید. در همین جلسه، فعالان مذهبی و واعظان یهود كه نقش اساسی در حكومت اسراییل داشتند نیز حضور یافته بودند. مك آتیر با درك نقش افراد حاضر در جلسه و تأثیر آن‌ها در سیاست ایالات متحده، این سخنان را به زبان راند: «بهترین دوستان اسراییل آنان هستند كه معتقدند، كتاب مقدس حامل واژه‌ای به نام خدا نیست بلكه خود نام این كتاب یعنی خداوند.»

پس از آن كه در سال ۱۹۷۶، تجارت را ترك گفت تا با سامان دادن به جناح راست مسیحی، دست به دست مسیحیان محافظه­كار دهد و اندیشه دولت اسراییل را در جامعه گسترش دهد، موفقیت وی در باور كسی نمی­گنجید. در آن زمان برخی گروه­های پروتستان، صریحاً از مخالفین یهود محسوب می­شدند، اما امروزه، در نتیجه تلاش­های وی و همفكرانش، محافظه­كاران مسیحی از جمله حامیان دولت اسراییل و به ویژه حزب تندرو لیكود یعنی حزب نخست­وزیر اسراییل محسوب می­شوند. آن­ها از جمله مخالفین عقب­نشینی اسراییل از سرزمین­های فلسطین و از حامیان تعطیل نمودن دفاتر فلسطینیان در ایالات متحده هستند. همچنین این گروه روابط نزدیكی با رهبران كنگره و گروهی از «بازهای پنتاگون» كه رهبری آن­ها با پل ولفویتز است، دارد.

به واسطه تأثیر این گروه است كه وجود دفتر امور بین مذهبی در سفارت اسراییل كه همواره پذیرای مسیحیان و جهانگردان و ترتیب دهنده مراسم خاص می­باشد، تعجب برانگییز نیست. در چنین فضایی است كه شاهدیم، دیپلمات­های اسراییلی كه در روابط بین­المللی زبانی غیرمذهبی دارند، در جمع مسیحیان این گونه بگویند: «شكی نیست كه دعاهایمان برای مسیحیان و یهودیان به یكدیگر پیوند خواهد خورد و اجابت خواهد شد». در همین جلسه است كه موشه فاكس از مسئولین ارشد سفارت اسراییل، مرتباً به نقل عبارتی از تورات پرداخته و از وعده­های خداوند به یهودیان در فراهم آوردن سرزمینی كه سرشار از شیر و عسل است، سخن به میان می­آورد و در پایان هم از حاضرین می­خواهد تا دعا كنند و در تحقق این وعده الهی، نهایت تلاش خود را نمایند.

جنگ مذهبی این دو كشور علیه مخالفانشان سبب شده تا این دو كشور یعنی ایالات متحده و اسراییل به متحدینی برای یكدیگر تبدیل شوند. مك آتیر در همین جلسه، این مسأله را این گونه مطرح نمود: «من بارها و بارها این سؤال را مطرح كرده­ام كه به راستی چرا یك مسیحی پروتستان بایستی در كنار اسراییل بایستد؟ اصلاً بهتر است این سؤال را این­گونه مطرح كنم كه چرا نباید در كنار ملتی در خاورمیانه كه صاحب دموكراسی است، نایستیم؟ ملتی كه خداوند فرموده، اگر به آن­ها نیكی كنید، من به شما نیكی می­كنم و اگر آن­ها را برنجانید، مورد لعن من قرار می­گیرید. همین دلیل برای من كافی است تا در كنار این جامعه بایستم و نیازی به هیچ دلیل دیگری وجود ندارد».

در پاسخ به این صحبت مك آتیر، حاضرین همگی آمین گفتند و چشمانشان را بستند و به تأیید سخنان وی پرداختند. بسیاری از حاضرین در این مراسم كه از مسیحیان دو آتشه بودند، به نحو شگفت­انگیزی از جمله حامیان اسراییل محسوب می­شدند، چرا كه به باور آن­ها، پیروزی نهایی مسیحیت در گروی حمایت از اسراییل است. آنان معتقدند كه بحران امروز خاورمیانه در كتاب مقدس پیش­گویی شده است. اینان طبق باورهای دینی­شان معتقدند كه وقتی مسیح به سرزمین مقدس پای گذارد، كافران و از جمله یهودیان و مسلمانان در حار مجدون یا همان آخرین نبرد میان خیر و شر در پایان جهان نابود خواهند شد و مسیح، پیروانش را به بهشت هدایت می­كند.

در ایالات متحده، لابی اسراییل به طور سنتی مترادفی برای آیپك یا همان كمیته امور عمومی اسراییلی­های آمریكاست. انجمنی كه توسط یهودیان آمریكا هدایت می­شود و با ۱۳۰ عضو مهم و هفت شخصیت برجسته از حزب جمهوری­خواه و دمكرات آمریكا، سالانه میلیون­ها دلار صرف فعالیت­های سیاسی این دو حزب می­كنند. در سال­های اخیر، مسیحیان آمریكا كه همواره شمار یهودیان آمریكا را اندك جلوه می­دهند، نقش مهمی در شكل دادن به حمایت سیاسی اسراییل ایفا كرده­اند.

همكاری فعالانه بین مسیحیان پروتستان، سازمان­های یهودیان آمریكایی و رهبران محافظه كار اسراییل، به زمان نخست­وزیری بگین در سال ۱۹۷۷ بازمی­گردد. وی و حزب لیكود، در آن زمان با استفاده از استدلالات مذهبی، در راستای توجیه اشغال و مصادره سرزمین اعراب بهره بردند. این­ها نیز همانند مسیحیان پروتستان، در مسائل اجتماعی چون سقط جنین یا مسائل رفاهی، نظریاتی محافظه­كارانه داشته­اند تا همراهی آنان را با خود داشته باشند. بگین در ایجاد ارتباط با رهبران مسیحی، تلاش­های زیادی نمود و از آنجا به بعد بود كه نخست­وزیران برخاسته از حزب لیكود، پیوند خود را با مسیحیان آمریكا تداوم بخشیدند و به همین نحو این روابط را ادامه دادند. در سال ۱۹۹۶، نتانیاهو با تشكیل انجمن حمایت از مسیحیان اسراییل و فراخواندن هفده رهبر مسیحی به اسراییل، طبق توافقی از آن­ها تعهد گرفت كه به بهچ وجه آمریكا دست از حمایت از اسراییل برندارد.

در ادامه این روند، در دسامبر سال ۲۰۰۰، پل ولفویتز معون وقت وزیر دفاع آمریكا كه از جمله بازهای اصلی در دولت بوش محسوب می­شود، در جمع هزاران حامی اسراییل اعلام نمود: «مسیحیان پروتستان از حامیان انجمن­های ارشد حزب جمهوری­خواه و از حامیان پر و پا قرص اسراییل می­باشند».

متعاقب همین جریان، شارون در جمع ۱۵۰۰ مسیحی صهیونیست كه به بیت­المقدس آمده بودند، اعلام نمود كه« ما به شما به عنوان بهترین دوست خود در كره خاكی نگاه می­كنیم».

همه‌ی این حوادث به سال­های پیش باز می­گردد، اما در زمان حكومت بوش و به ویژه پس از حادثه یازده سپتامبر، محافظه­كاران مسیحی در هیأت حاكمه آمریكا، نهایت حمایت سیاسی خود را از اسراییل و سیاست­های شارون نشان دادند.

امروزه شاهدیم كه شخصیت­های برجسته­ای به اشكال مختلف به حمایت از اسراییل مشغولند. در آوریل ۲۰۰۲، مك آتیر به همراه پنج تن دیگر، در نامه­ای از بوش خواستند تا در شكست دشمنان مشترك تروریست این دو كشور، در كنار اسراییل بایستد. از دیگر شخصیت­ها می­توان به پیرزن یهودی­ای در كانزاس اشاره كرد كه گروه­های صهیونیست را برای تشكیل ائتلاف اتحاد ملی اسراییل فرا خوانده است. وی این گروه را پس از انتشار یكی از نظرسنجی­ها كه نشان داد، هفتاد درصد جامعه آمریكا جزو حامیان اسراییل هستند، تشكیل داد. وی در این­باره می­گوید: «من می­دانم كه تنها دو درصد جمعیت آمریكاییان را یهودیان تشكیل می­دهند. پس آن نود و هشت درصد دیگر كه هستند. باید آن­ها را نیز به هر نحو ممكن متحد ساخت».

در دوران ریاست جمهوری بوش، شاهد شكل­گیری گروه­ها و خط­مشی­هایی حتی بانفوذتر از آیپك در آمریكا هستیم كه عمده سیاستشان معطوف به خاورمیانه است. بوش برخلاف پدرش كه سیاستش در قبال اسراییل، سیاستی ملایم بود، شدیداً از مخالفین فلسطین و از حامیان جدّی اسراییل می­باشد. نمونه این سیاست­ها را در آوریل ۲۰۰۲ شاهد بودیم كه پس از انتشار دعوت نه چندان جدّی بوش از شارون برای عقب­نشینی نیروهایش از كرانه باختری و عدم پذیرش شارون، شاهد انتشار بیانیه كاخ سفید در محكومیت عرفات و فلسطینیان در ناآرامی­های این منطقه بودیم.

جدای از كاخ سفید، این گروه از مسیحیان تأثیر قابل توجهی بر كنگره و نمایندگان ایالت­هایی كه حتی جمعیت كم یهودی دارند، اعمال می­كنند كه نمونه بارز آن، نماینده ایالت تگزاس كه جمعیت یهود آن كمتر از یك درصد است، می­باشد.

جدای از كنگره، نفوذ آن­ها در سنا نیز قابل تأمل است. شاید یكی از برجسته­ترین نمایندگان محافظه­كار سنا كه از حامیان اسراییل می­باشد، سناتور سان­بر ودیك از كانزاس است، یعنی ایالتی كه تنها ۵۰۰/۱۴ یهودی یا به عبارت دیگر ۵/۰ درصد كل جمعیت رای دهندگان را به خود اختصاص داده است.

شرایط امروز به شكلی است كه حتی حمایت كنگره از اسراییل، در مواردی از دولت پیشی گرفته است. چندی پیش، به دنبال ملاقات محرمانه وزیر خارجه­ی آمریكا با محافظه­كاران سنا و كنگره، مبنی بر رد قطعنامه­ای در حمایت از اسراییل در اشغال اراضی كرانه باختری و استدلال دولت در وخیم­تر شدن اوضاع و تحت الشعاع قرار گرفتن مذاكرات صلح و با وجود یك هفته تأخیر در رأی­گیری، بالاخره این قطعنامه به رغم مخالفت كاخ سفید تصویب شد.

نگاه مك آتیر و پیروان این گروه به اعراب و مسلمانان هم نگاهی جالب توجه است. وی در پایان جلسه مذكور اعلام نمود كه اعراب و مسلمانان هیچ­گاه معنای صلح معنوی را درنمی­یابند. وی در این باره می­گوید: «اگر عربی را بیابیم و زیباترین چهره را به او ببخشاییم، عنوانی مناسب و سرمایه­ای ۵۰ میلیونی، نه اصلاً ۱۰۰ میلیونی به او بدهیم و هیچ وقت هم منابع مالی­اش كم نشود و امتیاز پنجاه نفت را هم به او بدهیم، باید چنین فردی، خوشحال و خوشبخت باشد، اما مسأله آن است كه چنین فردی باز هم یك مسلمان است و اگر در قطعه زمینی كوچك به نام اسراییل باشد و با این شرایط، چشمانش لحظه­ای در خیابان به یك یهودی بیفتد، تمام شادی­اش رنگ می­بازد و درد و رنج، روحش را فرا می­گیرد.»

نویسندگان: كن سیلورستین و مایكل شرر

منبع: www.motherjones.com

منبع: ماهنامه سیاحت غرب، شماره ۳۶