اولین بانوی اسیر ایرانی

فاطمه ناهیدی، یکی از زنان ایرانی است که با شنیدن خبر آغاز جنگ برای کمک به مجروحان، داوطلبانه به مناطق جنگی رفت. وی که فارغ‌التحصیل رشته مامایی بود پیش از شروع جنگ در مناطق محروم خدمت می‌کرد. بیست و چهار ساله بود که خبر شروع جنگ را شنید و به جبهه رفت و بیستم مهر ۱۳۵۹، همراه چهار نفر از رزمنده‌ها به اسارت دشمن درآمد.

فاطمه ناهیدی، یکی از زنان ایرانی است که با شنیدن خبر آغاز جنگ برای کمک به مجروحان، داوطلبانه به مناطق جنگی رفت. وی که فارغ‌التحصیل رشته مامایی بود پیش از شروع جنگ در مناطق محروم خدمت می‌کرد. بیست و چهار ساله بود که خبر شروع جنگ را شنید و به جبهه رفت و بیستم مهر ۱۳۵۹، همراه چهار نفر از رزمنده‌ها به اسارت دشمن درآمد.

او در خاطراتش از روز قبل از اسارتش می گوید: «خرمشهر بودیم. جنگ واقعی آنجا بود. یک لحظه صدای انفجار قطع نمی شد. زن ها و بچه ها از شهر رفته بودند. مسجد جامع شده بود پایگاه نیروها. ما در خانه ای روبه روی مسجد که قبلا مطب بود، مستقر شدیم. یکی از اتاق ها را کردیم درمانگاه. شب دو دسته شدیم؛ شهید دکتر صادقی و دو نفر دیگر یک گروه، من و برادر جرگویی و زندی گروه دیگر. قرار شد هر گروه یک روز خط مقدم باشد و یک روز همانجا توی درمانگاه. صبح شهید دکتر صادقی با دو نفر دیگر رفته بودند خط و در آن روز ما در درمانگاه بودیم. دو سرباز که خیلی آشفته بودند، آمدند و گفتند: «خیلی شهید و مجروح داده ایم. کمک می خواهیم.» ما با آن دو سرباز سوار آمبولانس شدیم که برویم خط. نمی دانستیم خط دست عراقی ها افتاده است. آنقدر نزدیک شدیم که با مسلسل می توانستند ما را هدف بگیرند. یکدفعه یک گلوله تانک خورد کنار ماشین، پریدیم پایین که پناه بگیریم که به اسارت در آمدیم.»

چند روز پس از اسارت فاطمه ناهیدی سه خانم ایرانی دیگر هم اسیر شدند. ناهیدی و همراهانش اردیبهشت ۱۳۶۰ دست به اعتصاب غذا زدند و با این اعتصاب مسئولان عراق موافقت کردند آنها برای خانواده هایشان از طریق صلیب سرخ نامه بنویسند. این چهار زن غیور ایرانی بالاخره بعد از تحمل شکنجه های روحی و روانی، بهمن ۱۳۶۲ آزاد و از طریق ترکیه وارد میهن اسلامی شدند.