اشتباهات راهبردی اسرائیل نشانه چیست

ارتش اسراییل نه موفق به شكستن اراده ملت فلسطین و مبارزاتش شده و در لبنان نیز نه تنها نتوانسته است اراده خود را بر حزب الله تحمیل كند, بلكه حتی از درهم شكستن اراده این حزب نیز عاجز مانده است

در نبردهای جاری در اراضی فلسطینی از سال ۲۰۰۰ میلادی تاكنون و نیز در نبرد میان حزب الله لبنان و ارتش اسرائیل كه از زمان تشكیل این حزب و آغاز مقاومت و پیروزی های به دست آمده در جنوب لبنان تا نبرد تمام عیار امروز، آنچه بیش از همه جلب توجه می كند این است كه ارتش اسرائیل نتوانسته است در هیچ یك از این دو نبرد نظامی پیروزی كه در تعاریف نظامی پیروزی یك ارتش نامیده شود، به دست آورد. این ارتش نه موفق به شكستن اراده ملت فلسطین و مبارزاتش شده و در لبنان نیز نه تنها نتوانسته است اراده خود را بر حزب الله تحمیل كند، بلكه حتی از درهم شكستن اراده این حزب نیز عاجز مانده است.

این ارتش اكنون از كسب حتی نتایج اندك نظامی ـ اگر كشتار روزمره غیر نظامیان را پیروزی یك ارتش در برابر غیر نظامیان بی دفاع، ننامیم ـ هم عاجز شده است ، مضاف بر آنكه ضربات سنگین و زیان های فراوان و بی سابقه ای متحمل شده است. ارتش اسرائیل هم در فلسطین و هم در لبنان از وادار كردن دشمنانش در این دو سرزمین برای كنار گذاشتن اسلحه یا مشاركت در مذاكراتی سیاسی كه سازشی قابل قبول به همراه داشته و مقاومت این دو سرزمین را به پذیرش شكست یا تسلیم یا ناتوانی یا حتی چشم پوشی از اصول یا اهداف مرحله ای اش وادار سازد، ناكام مانده است. جالب توجه این است كه هر دو نبرد به جنگی فرسایشی و مزمن تبدیل شده كه این نیز از شكست حتمی ارتش اسرائیل حكایت دارد و این وضع به جنگی فرسایشی برای این ارتش تبدیل شده است.

ارتش اسرائیل در هر دو میدان نبرد در فلسطین و لبنان، در زمان غرور وارد جنگ نشده است تا بتوان گفت كه این ارتش آماده جنگیدن نبود، بلكه طرح هایی داشت كه پیش از آغاز جنگ برای چنین جنگ هایی تدوین كرده بود. ارتش اسرائیل در فلسطین، پیش از آغاز تجاوز و در دوره مذاكرات میان عرفات و سران اسرائیل خود را كاملا آماده كرده بود، زیرا ارتش اسرائیل بر آن بود كه در صورت شكست مذاكرات فورا وارد عمل شود. البته شاید بتوان ادعا كرد كه ارتش اسرائیل به هنگام آغاز انتفاضه اول غافلگیر شده بود كه البته این خود نشان دهنده شكست دیگری برای ارتش اسرائیل است كه به سبب ناتوانی از پیگیری حوادث جاری در فلسطین به وجود آمد. ارتش رژیم صهیونیستی برای جنگ فعلی در لبنان هم كاملا آماده بود و طرح های نظامی خود را حتی بسیار زودتر از زمانی كه حزب الله دو نظامی صهیونیست را در عملیات الوعد الصادق به گروگان گرفت، آماده اجرا كرده بود. روزنامه های آمریكایی گزارش دادند كه عملیات جاری اسرائیل از سال ۲۰۰۰ به مدت چهار سال طراحی و آماده اجرا شده بود و دو سال هم برای آغاز اجرا منتظر ماند كه صحت این امر به شعارهای سیاسی "اسرائیل" در ابتدای تجاوزات باز می گردد كه در آن رژیم صهیونیستی از نابودی حزب الله و خلع سلاح این جنبش و استقرار نیروهای ارتش لبنان در نوار مرزی جنوب این كشور سخن می راند و هیچ گاه به تنهایی موضوع آزاد كردن اسیران خود را مطرح نمی كرد. این امر، پرسش های جدی تری را مطرح می سازد مبنی بر اینكه چه كسی در قتل حریری دست داشت و چه كسی در ایجاد آشوب و بحران ها در داخل لبنان پس از قتل حریری نقش ایفا می كرد؟ حوادث گذشته و حال تردیدی باقی نمی گذارد كه همه این تحولات جز طرح ها و برنامه های "اسرائیل" بوده است. بنابراین شكست نظامی ارتش "اسرائیل" دلایل مهم تری را از ادعای عدم طراحی مناسب عملیات، می طلبد.

از آنجا كه ارتش اسرائیل در نبرد كنونی لبنان و نبردهای گذشته یك ارتش ناتوان محسوب نمی شد و حتی از نظر شمار نیرو و فناوری و تجهیزات نظامی چنان تفاوتی میان این ارتش و چند صد مبارز حزب الله وجود دارد كه قابل مقایسه نیست، باید پرسید كه در این صورت چرا این نتایج برای ارتش اسرائیل رقم خورد و این رژیم نتوانست بر آن عدد و عده اندك پیروز شود؟

با توجه به این وضع باید گفت كه علت های این شكست ها فراتر از بهانه قرار دادن تعداد و آمادگی نیروها یا اشتباهات در اداره جنگ یا فرماندهی مغرورانه ارتش به سبب پیروزی های متعدد بر ارتش های عربی به ویژه در جنگ های سال های ۴۸ و ۵۶ و ۶۷، است و به همین سبب این پرسش ها ماهیتی راهبردی پیدا می كنند و به وضعیت درونی ارتش اسرائیل و اضمحلال روحی و روانی نیروها و توان برنامه ریزی این ارتش باز می گردد. این وضع همچنین پرسش های تازه ای را كه تاكنون مطرح نبوده است، طرح می كند به ویژه كه اكنون نمودار افولی قدرت و توان ارتش اسرائیل را ـ بر خلاف نمودار صعودی این ارتش در خلال جنگ های گذشته ـ به نمایش می گذارد. باید توجه داشت كه "اسرائیل" اكنون با دو گروهی می جنگد كه در گذشته در برابر آنها در غزه و جنوب لبنان شكست خورده بود و این امر موجب می شود كه ارتش اسرائیل در جنگ كنونی به پیروزی خود یقین نداشته باشد. اكنون باید پرسید كه آیا ما شاهد انتقال شكست و اضمحلال روحی جامعه صهیونیستی به نظامیان صهیونیست هستیم؟ در این صورت پرسش مربوط به آینده "دولت اسرائیل" نیز مشروع جلوه می كند، زیرا ارتش "اسرائیل" ستون فقرات استقرار و پایداری جامعه صهیونیستی است و این پرسش بدان سبب جدی خواهد بود كه ارتش اكنون توان ایجاد و حفظ امنیت برای جامعه صهیونیستی را ندارد.

●پایان عصر سلطه

كسانی كه مرحله اخیر از روند مناقشه میان "اسرائیل" و منطقه همجوار عربی آن را پیگیری كرده باشند، ملاحظه می كنند كه ارتش اسرائیل توان سلطه گری و برتری خود را از دست داده است و این ارتش به رغم آنكه اكنون با ارتش های بزرگی روبرو نیست، اما توان انجام كارهایی را كه پیش از این انجام می داد، ندارد. كرانه باختری و نوار غزه از سال ۱۹۶۷ به بعد در اشغال این ارتش بود. پس از آن طبق توافق اسلو از مناطق موسوم به "ا" عقب نشینی كرد، اما پس از آغاز انتفاضه الاقصی در ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۰۰ بار دیگر همان شهرها و مناطقی را كه از آن عقب نشینی كرده بود، به اشغال مجدد در آورد. تفاوت در این دو بار اشغال بسیار آشكار است، زیرا ارتش اشغالگری كه در سال ۱۹۶۷ بدون مقاومت قابل ذكری وارد كرانه باختری و نوار غزه شد و برای مدتی طولانی این مناطق را در اشغال داشت، پس از انتفاضه نتوانست این مناطق را به سادگی اشغال كند و پس از سیطره نیز همیشه با درگیری و حملات مبارزان فلسطینی روبرو بوده است. این ارتش در اشغال مجدد مناطق فلسطینی نشین كرانه باختری و نوار غزه خود را در یك جنگ فرسایشی و طولانی گرفتار دید و به رغم آنكه این مناطق را در اشغال كامل داشت، اما نتوانست مقاومت را از بین ببرد یا اراده آن را تضعیف كند و كار به آنجا رسید كه تحت ضربات همین مقاومت به عقب نشینی از نوار غزه ناچار شد و در دو عملیات "اوهام بر باد رفته" و "وعده صادق" نیز نظامیان همین ارتش هدف حملات مبارزان فلسطینی و لبنانی قرار گرفتند. در لبنان نیز، تفاوت میان اشغال این كشور در سال ۱۹۸۲ به وسیله ارتش رژیم صهیونیستی و حمله كنونی این ارتش به آن كشور، كاملا آشكار است.

نویسنده: طلعت رمیح

منبع:مركز اطلاع رسانی فلسطین

---