افشاگری علیه افشاگری

حمله تند و تیز خطبای نماز جمعه تهران, قم و مشهد به مهدی کروبی به خاطر روایت «تجاوز جنسی به بازداشت شدگان» حوادث اخیر روشن ترین گواه بر آشفتگی اصولگرایان تندرو از افشاگری های شیخ اصلاحات بود

حمله تند و تیز خطبای نماز جمعه تهران، قم و مشهد به مهدی کروبی به خاطر روایت «تجاوز جنسی به بازداشت شدگان» حوادث اخیر روشن ترین گواه بر آشفتگی اصولگرایان تندرو از افشاگری های شیخ اصلاحات بود. هفته پیش مهدی کروبی دبیرکل حزب اعتماد ملی و نامزد معترض به نتیجه انتخابات نامه یی را که به آیت الله هاشمی رفسنجانی نوشته بود، رسانه یی کرد؛ نامه یی که در آن هاشمی به عنوان رئیس مجلس خبرگان مخاطب قرار گرفته و از وی خواسته شده بود به نگرانی هایی که از وقوع مسائل غیراخلاقی برای بازداشت شدگان وجود دارد، رسیدگی کند.

نقل قول مهدی کروبی که از پایه گذاران انقلاب اسلامی به شمار می آید و در ۳۰ سال گذشته پست های مهم و کلیدی چه از سوی بنیانگذار انقلاب یا مقام معظم رهبری و چه از سوی مردم در جریان انتخابات برعهده داشته است، به مثابه مهر تاییدی بر زمزمه هایی محسوب می شد که پس از دستگیری های بعد از انتخابات ریاست جمهوری دهم در محافل نیمه رسمی سیاسی و رسانه یی شنیده می شد. انتشار این نامه در شرایطی که رسانه ملی مشغول پخش اعترافات پراما و اگر برخی از چهره های اصلاح طلب و میانه رو بود، فضای رسانه یی داخل و خارج از کشور را تحت تاثیر قرار داد و نگاه ها و دوربین ها را به سوی زندان ها معطوف کرد؛ امری که بسیار به مذاق راستی ها تلخ آمد آنچنان که در حالی که تنها چند روز از انتشار نامه کروبی گذشته بود علی لاریجانی در راس نهاد قانونگذاری و رئیس مجلسی که کمیته یی برای پیگیری وضعیت دستگیرشدگان اخیر تشکیل داده است، قویاً وجود تجاوز جنسی در زندان های اوین و کهریزک را رد کرد و دو روز بعد نیز سیداحمد خاتمی در قامت خطیب نماز جمعه تهران این نامه را «علیه نظام» توصیف کرد و به مهدی کروبی تاخت.

اگرچه شیخ در واکنش به تکذیب لاریجانی که وی آن را شتابزده توصیف کرد، اعلام کرد مدارک مدعایش را ارائه خواهد کرد تا نشان دهد چنته اش از آنچه نوشته خالی نیست. اگرچه حافظه عموم به «افشاگری»های رئیس دولت در جریان انتخابات ریاست جمهوری دهم بازمی گردد اما افشاگری ترفند و تهدید محمود احمدی نژاد در ماه های آغازین استقرارش در پاستور بود. احمدی نژاد در ماه های اول پس از پیروزی اش در نخستین دور از سفرهای استانی به یکی از روستاهای قزوین به برخی مفسدان اقتصادی که او نام آنها را نبرد، اولتیماتوم داد ظرف ۱۰ روز به قانون تمکین کنند وگرنه اسامی شان افشا خواهد شد؛ وعده یی که هرچند غلامحسین الهام سخنگوی دولت مدام بر گفتنش اصرار کرد اما هرگز نامی از سوی رسانه ها پخش نشد تا اینکه نوبت به ارائه برنامه بودجه سال۸۶ رسید. محمود احمدی نژاد زمستان۸۵ به مجلس رفت و ضمن تقدیم لایحه بودجه اعلام کرد اسامی مفسدان اقتصادی در جیب کتش قرار دارد اما به سفارش دوستان از انتشار نام ها خودداری می کند. روزها گذشت و محمود احمدی نژاد بارها وعده اش را تکرار کرد.

روزی تهدید کرد مافیای «نفت» را رسوا می کند و روزی دیگر مافیای «مسکن»، که به گفته او با گرفتن وام های کلان از چند بانک خصوصی و تزریق به بازار مسکن باعث تورم و رشد قیمت خانه شده اند. این گونه بود که «بعضی ها» و «مافیا» به یکی از محورهای عمده سخنرانی های احمدی نژاد در استان ها و شهرستان های مختلف تبدیل شد تا او بارها وعده افشاگری بدهد؛ وعده یی که اگرچه چهار سال طول کشید اما در آخرین روزهای تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری رنگ و بوی عمل به خود گرفت تا تنها وعده یی که موافق و منتقد بر تحققش هم کلام باشند، «افشاگری» باشد. روزهای اول تبلیغات ریاست جمهوری و اندکی پس از آن که احمدی نژاد در جلسه هیات دولت وعده افشاگری علیه رقبای انتخاباتی اش را مطرح کرد، به سالن هفتم تیر در پارک شهر رفت تا در میان حضاری که مجری برنامه آنها را دانشجویان هوادار احمدی نژاد معرفی کرد، به کنایه بگوید؛ «به من می گویند هزینه، در شب مناظره هزینه را روی میز می گذارم»؛ سناریویی که در شب مناظره احمدی نژاد با میرحسین موسوی به اجرا درآمد و طی آن رئیس دولت نهم نام بسیاری از شخصیت های نظام و مسوولان را بر زبان آورد و فسادهای سنگین مالی را متوجه آنها، فرزندان و خانواده شان کرد.

احمدی نژاد در یکی از پربیننده ترین برنامه های تلویزیون که به صورت مستقیم روی آنتن رفت، سیاهه یی از نام مسوولان را قرائت و آنان را به جرائم سنگین متهم کرد. «افشاگری» محمود احمدی نژاد در شرایطی صورت گرفت که شیوه تبلیغاتی میرحسین موسوی و استفاده از رنگ سبز به عنوان نماد تبلیغاتی وی مورد توجه جوانان قرار گرفته بود تا با این استقبال در گوشه و کنار پایتخت هواداران میرحسین موسوی به رخ هواداران دولت کشیده شود. به اعتقاد ناظران پس از مناظره ورق برگشت و برخی از طبقات خاص جامعه طرح اتهامات از سوی محمود احمدی نژاد را به مثابه احراز حکم و قطعیت اتهام دانستند تا به سندیت حرف رئیس جمهور نه به اسناد، حکم به محکومیت مسوولانی بدهند که احمدی نژاد نام شان را برده بود.

برخی با استناد به اتهاماتی که در هیچ دادگاهی مطرح نشده و مورد بررسی قرار نگرفته بود و تنها به پشتیبانی اینکه رئیس جمهور که شخص دوم مملکت محسوب می شود، گفته بود، حرف وی را باور کردند. البته این طیف از هواداران هرگز پاسخی برای پرسش هایی که مطرح می شد، نداشتند؛ پرسش هایی از این قبیل که چرا احمدی نژاد در این چهار سال نامی از کسی نبرد و بعد از یک دوره ریاست جمهوری در یک مناظره تبلیغاتی از ایما و اشاره چهارساله اش رمزگشایی کرد، آن هم در شرایطی که از چند ماه قبل از انتخابات برخی محافل رسمی چون مرکز پژوهش های مجلس از کاهش چشمگیر محبوبیت وی سخن گفته بودند. آماری که اگرچه از سوی دولتی ها تکذیب شد اما با تایید برخی مراکز نزدیک به اصلاح طلبان تایید شد و به محاق رفتن و رسانه یی نشدن نتیجه نظرسنجی های برخی نهادهای بی طرف نیز بر این گمانه دامن زد که محبوبیت احمدی نژاد در مقابل محبوبیت میرحسین موسوی که رو به افزایش می رفت باعث دل نگرانی هایی برای هواداران دولت شده است. در چنین شرایطی بود که محمود احمدی نژاد ناگهان انگشت اتهام را به سوی مسوولان دیروز و امروز نظام برد و به اعتقاد تحلیلگران این گونه بود که منحنی رو به پایین محبوبیت او راهش را کج کرد.

اگرچه احمدی نژاد در جریان افشاگری ها مدرکی ارائه نکرد و صدا و سیما نیز فرصتی حتی نابرابر را برای دفاع متهمان مناظره قرار نداد اما شوک حاصل از این اقدام اندکی کفه ترازو را به سوی وی متمایل کرد و در حالی که از سوی دیگر برخی اصولگرایان حامی احمدی نژاد از عملکرد وی ابراز تاسف کردند، برخی از هواداران او به خیابان ها ریختند و با سر دادن شعارهای تند علیه هاشمی رفسنجانی حکم احمدی نژاد برای او را «محرز» دانستند. اگرچه برخی راستی ها زمزمه وار از عملکرد احمدی نژاد ابراز ناخرسندی کردند اما طیف گسترده اصولگرایان در برابر این افشاگری ها سکوت اختیار کردند و نه خطیبی از نماز جمعه تاخت و نه مجلس موضعی جدی گرفت و اگرچه برخی متهمان مناظره احمدی نژاد اعلام کردند علیه رئیس دولت طرح اتهام قضایی خواهند کرد اما برخی شاکیان بازداشت شدند و یک ماه بعد روی صندلی اتهام نشستند

این گونه بود که صدای اعتراض متهمان مناظره احمدی نژاد به جایی نرسید و رئیس دلت نهم، رئیس دولت دهم و راهی پاستور شد. اما هنوز هفته یی از استقرار مجدد او در کاخ ریاست جمهوری نگذشته بود که این بار مهدی کروبی در جریان نامه نگاری هایش دست به «افشاگری» زد و روی سنگی که احمدی نژاد گذاشته بود سنگ دیگر نهاد اما جناح راست- خاموشان افشاگری های احمدی نژاد - از افشاگری شیخ اصلاحات برآشفتند و می کوشند با طرح اتهام علیه کروبی برای او خط و نشان بکشند و به شیوه یی اعتراض کنند که احمدی نژاد از آن سود جسته بود. البته فریاد برای یکی و سکوت برای دیگری تنها تفاوت این دو افشاگری نیست. اما تفاوت بزرگ تر آن است که این سو محمود احمدی نژاد قرار دارد که از او به عنوان «رئیس جمهور ۲۴ میلیونی» یاد می شود و این سو کاندیدای مغبونی که به کنایه راستی ها آرایش از آرای باطله کمتر است.

فرناز حسنعلی زاده