دیوارنویسی، تابلو اعلانات یا شناسنامه‌ی فرهنگی یک شهر

آدم وقتی تو ماشینه یا داره می‌ره دنبال کارش، یا وقتی در حال پیاده رویه، اگه به دور و برش درست نگاه کنه، منظره‌های جورواجوری می‌بینه که در صورت کم دقتی و نگاه معمولی ممکنه اصلاً …

آدم وقتی تو ماشینه یا داره می‌ره دنبال کارش، یا وقتی در حال پیاده رویه، اگه به دور و برش درست نگاه کنه، منظره‌های جورواجوری می‌بینه که در صورت کم دقتی و نگاه معمولی ممکنه اصلاً بهشون توجهی نکند.

می‌گویند فرق نگاه یک «هنرمند» با آدم عادی اینه که اولی چیزهایی رو می‌بینه که دومی‌علی‌رغم خیره شدن نمی‌بینه. هنر در ذات همه‌ی آدم‌ها هست، به عبارتی بهتر همه‌ی آدم‌ها کما بیش هنرمندند، منتهی بعضی‌ها به این هدیه‌ی خدادادی درون وجودشون توجه می‌کنند و برخی‌ها به دلایل مختلف فرصت پیدا نمی‌کنند که اون وجه وجود خودشون رو بیشتر ببینند.

«دیوارنویسی» چه با خط نستعلیق باشه، چه با خط کج و معوج و به اصطلاح خرچنگ قورباغه، کار درستی نیست. ممکنه صاحب دیوار «خانه» راضی نباشه که شما رو سینه‌ی دیوار خانه‌ش بنویسید.

فرقی نمی‌کنه که نمای یک ساختمان، سیمانی ساده باشه یا سنگ ایتالیایی. شما حق نداری روش سیاه مشق بنویسی یا تبدیلش کنی به «تابلو اعلانات» شخصی برای کسب درآمد!

این کار علاوه بر این که تجاوز به حقوق صاحبان منازل هست، منظره عمومی‌یک شهر را زشت و نازیبا می‌کند.

این عمل ممکن است در ذهن یک مسافر، شناسنامه‌ی فرهنگی یک شهر بشود، احتمال داره خیلی‌ها همه‌ی هم‌شهری‌ها رو شبیه شما حساب کنند: بی توجه به حقوق دیگران، خودخواه یا مردم آزار...

http://talis.blogfa.com