لحظه‌ها قابل بازگشت نیستند

به کارهای گذشته‌مان که فکر می‌کنیم، اکثرا به چیزی شبیه به "پشیمانی" می‌رسیم. کاش فلان روز، فلان کار را نمی‌کردم. کاش فلان مکان، فلان حرف را نمی‌زدم. کاش...همه افسوس و پشیمانی. …

به کارهای گذشته‌مان که فکر می‌کنیم، اکثرا به چیزی شبیه به "پشیمانی" می‌رسیم. کاش فلان روز، فلان کار را نمی‌کردم. کاش فلان مکان، فلان حرف را نمی‌زدم. کاش...همه افسوس و پشیمانی.

حالا کمی‌به زمان آینده‌مان فکر کنیم. یعنی من می‌توانم فلان کار را انجام دهم؟! یعنی من از پس آن کنفرانس بر می‌آیم؟! من هنوز نصف کار را هم انجام نداده‌ام، آیا می‌توانم تا فلان روز، به پایان برسانم‌اش؟!

یک ناتوانی و ضعف در خود احساس می‌کنیم. البته گاهی اوقات فکر کردن به آینده، ممکن است به یک نوع توهم‌زایی هم منجر شود. مثلا: من پولدار می‌شوم و فلان ماشین را می‌خرم!

با آینده‌نگری کاری ندارم، اما زندگی در آینده، خیلی جالب از آب در نمی‌آید. همینطور زندگی در گذشته!

به این نگاه نکنید که در گذشته چه بودید و در آینده چه خواهید شد. این‌ها همه‌اش خیالات است. به این نگاه کنید که در زمان ِ حال، چه هستید. شخصیت ِ خود را با زمان ِ حال خود تطبیق دهید. نه با چیزی که در گذشته بودید، یا چیزی که ممکن است در آینده باشید.

یک پل را در نظر بگیرید. زمان گذشته، مانند این سمت پل هست که پشت سر گذاشته ایدش. زمان حال، وسط پل است که شما در آن قرار دارید. زمان آینده هم آن سمت پل هست که باید یک سری موانع را پشت سر بگذارید تا برسید به آن. حالا خودتان بگویید که اگر خود را این سمت یا آن سمت پل فرض کنید، در حالی که وسط پل قرار دارید، چه اتفاقی می‌افتد؟! در زمان حال زندگی کنید تا لحظه‌ها را از دست ندهید. لحظه‌ها قابل بازگشت نیستند.