سـرطـان، نـابـاروری مـی‌آورد؟

در گذشته تصور می‌شد سرطان، بیماری افراد سالمند است. حالا دیگر این‌گونه نیست. همه ما بستگان و آشنایانی داریم که در سنین جوانی به سرطان مبتلا شده‌اند. اما خبر خوب اینکه سرطان …

در گذشته تصور می‌شد سرطان، بیماری افراد سالمند است. حالا دیگر این‌گونه نیست. همه ما بستگان و آشنایانی داریم که در سنین جوانی به سرطان مبتلا شده‌اند. اما خبر خوب اینکه سرطان دیگر مانند گذشته‌ها‌ ‌مترادف با مرگ نیست.

میزان بقای بیماران سرطانی روزبه‌روز بالاتر می‌رود و همراه با آن، موجی از نجات‌یافتگان به وجود آمده که در سنین بچه‌دارشدن هستند و می‌خواهند بچه‌دار شوند. ولی آیا آنها می‌توانند این آرزوی‌شان را برآورده کنند؟

ماجرای لیندسی بک، دختر ۲۴ ساله‌ای که مبتلا به سرطان زبان بود و سعی داشت پیش از درمان سرطان، باروری‌اش را حفظ کند، آموزنده است. او هیچ راهنمایی در مورد این که چگونه می‌تواند باروری‌اش را حفظ کند، دریافت نکرده بود. واکنش او فوری و غریزی بود. او از پذیرفتن درمان خودداری کرد و گفت: «چرا وقتی شما همه آرزو‌هایم را نادیده می‌گیرید، باید این‌قدر برای ادامه زندگی بجنگم؟»

اما کمی بعد، او در تصمیم‌اش تجدیدنظر کرد و تصمیم گرفت شیمی‌درمانی را آغاز کند. او می‌دانست که مردان می‌توانند اسپرم‌شان را به صورت منجمد نگهداری کنند. پس با خودش گفت: «چرا زنان نتوانند تخمک‌های‌شان را منجمد کنند؟» بک در ۶ هفته‌ای که پیش از شروع درمانش وقت داشت با کلینیک‌های باروری در ناحیه خلیج سانفرانسیسکو، محل زندگی‌اش، تماس گرفت. هیچ‌کدام از آنها نگهداری تخمک درحالت انجماد را انجام نمی‌دادند. نهایتا او به دانشگاه استانفورد تلفن کرد که تازه یک برنامه تجربی انجماد تخمک را شروع کرده بودند. ۱۲ روز بعد، ۲۹ تخمک بک در دانشگاه استانفورد منجمد شد. زنان به طور معمول، رفتن به کلینیک باروری را ترسناک توصیف می‌کنند اما بک اینطورنبود. او می‌گوید: «بهترین ویزیت‌های پزشکی‌ام را در این کلینیک داشتم؛ ‌ چون احساس می‌کردم که دارم کار مفیدی برای بقا انجام می‌دهم.»

او اکنون مادر یک دختر ۴ ساله و یک پسر ۲ ساله است که به‌خاطر یک ناهنجاری ژنتیکی غیرمرتبط در اسپرم شوهرش، با IVF متولد شده‌اند. بک به تبلیغ در مورد اهمیت آگاهی درباره حفظ باروری بیماران سرطانی ادامه می‌دهد. او از زمان تشخیص سرطانش در یک دهه قبل، شاهد پیشرفت‌های قابل‌‌توجهی در این زمینه بوده است و این‌گونه آن را بیان می‌کند: «بیماران اساسا بدون آگاهی یا اجازه‌شان عقیم می‌شوند.» بک که به نوشتن اصول راهنمای منتشرشده به وسیله جامعه سرطان‌شناسی بالینی آمریکا در سال ۲۰۰۶ در توصیه پزشکان برای اطلاع‌رسانی به بیماران در مورد گزینه‌های در دسترس برای حفظ باروری کمک کرده است، می‌گوید: «اکنون وضع بسیار بهتر است.» از آنجا که مجاری تناسلی زنان بسیار پیچیده‌تر از دستگاه تناسلی مردان است، سرطان‌شناسان اغلب در مورد بیان موضوع حفظ باروری با بیماران زن‌شان درنگ بیشتری می‌کنند. لسلی شوور، روان‌شناس بالینی در مرکز سرطان ام‌دی آندرسون که بیشتر پژوهش‌های اولیه‌اش برای حفظ باروری در آنجا انجام شده است، می‌گوید: «قضیه حفظ باروری زنان معمولا نادیده گرفته می‌شود، چون صحبت درباره آن بسیار پیچیده است.» به تدریج این نگرش‌ها در حال تغییر است. در دانشگاه نورث‌وسترن یک کنسرسیوم باروری در سرطان تشکیل شده است که شامل ۶۰ مرکز سرطان می‌شود که وعده داده‌اند هم‌زمان با طرح‌های‌شان برای شیمی‌درمانی و پرتوتابی بیماران، موضوع باروری آینده آنها را هم در نظر داشته باشند و در حدود یک دوجین بیمارستان در سراسر آمریکا، از جمله دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو و دانشگاه نورث‌وسترن در چپل هیل، بیماران سرطانی اکنون از یک کامپیوتر جدید با صفحه لمسی برای بیماران سرطانی‌شان استفاده می‌کنند که به سوالات افراد در اتاق انتظار پاسخ می‌دهد و آنها را راهنمایی می‌کند به کجا بروند. این سیستم مجموعه‌ای از سوالات بالقوه بیماران را پوشش می‌دهد از جمله نگرانی‌های آنها در مورد بچه‌دارشدن.

مت لوسکالزو که به ایجاد این سیستم کامپیوتری کمک کرده است و مدیر بخش پزشکی مراقبت حمایتی در مرکز پزشکی ملی و بیمارستان «شهر امید» در خارج شهر پاسادنا در کالیفرنیا است، می‌گوید: «این اقدام برای اولین بار است که به‌عنوان بخشی از مراقبت استاندارد سرطان، افراد سرطانی می‌توانند در مورد آینده باروری‌شان سوال کنند.»

لوسکالزو می‌گوید ایجاد این سیستم نتیجه مستقیم مشاوره دادن‌های‌شان به زنده‌ماندگان از سرطان است که نابارور شده‌اند، و با آنها در مورد حفظ باروری‌شان قبل از درمان صحبتی نشده بود.

منبع: Time

ترجمه: حسین غلامی