اختراع خطر

درباره کنفرانس بین المللی امنیت هسته ای در ایالات متحده

دو هم پیمان اصلی آمریکا یعنی اسرائیل و پاکستان که نه در خیال و وهم، بلکه در عالم واقع بزرگ ترین تهدید برای امنیت هسته ای جهان هستند، در این کنفرانس غایب اند؛ پاکستانی که همه می دانند سلاح هسته ای اش به سبب ناپایداری دولت مرکزی و ناتوانی اش در کنترل اوضاع و در برابر حملات طالبان به نهادهای نظامی اش قابل رخنه است... و اسرائیلی که امروز بیش از هر زمان دیگری زمزمه استفاده از سلاح هسته ای اش – که ابهام و جایگاه آن مورد حمایت قاطع آمریکاست- در جنگ آتی با هر کشور خارجی همچون ایران را سر داده است.

کنفرانس بین المللی امنیت هسته ای که امروز در واشنگتن شروع شد، آنقدر که نقطه عطفی در ایجاد نزدیکی بین آمریکا و قدرت های بزرگ دارای قدرت هسته ای در مقابل خطرات تهدید کننده جهان در دهه های آینده است، بیان کننده نگاه آرمانگرایانه ای که اوباما در ابتدای تجربه سیاسی اش مبتنی بر مبانی اخلاقی خاص به ارث برده بود نیست... خطراتی که به نظر می رسد بیشترشان توهمی، ساختگی و مبتنی بر اغراض سیاسی است و نه مربوط به اخلاق.

به سادگی هر چه تمام تر می توان گفت که رییس جمهور اوباما و دولت آمریکا در پی اختراع خطر جدیدی به نام قدرت هسته ای اسلامی است که طبق این فرض همه دولت ها و ملت های جهان باید در مقابل آن ایستادگی کنند. پیش زمینه این کنفرانس در واقع مبتنی بر یک ایده اساسی است که در دهه گذشته در آمریکا رواج یافت و آن این که سازمان القاعده بیش از پانزده سال است که در پی دستیابی به بمب اتمی است تا آن را علیه هر شهر آمریکا و یا غرب بکار برد و این می تواند منجر به قتل و کشتار صدها هزار تن از ساکنانشان بشود... که ذهن ها را به سوی یکی از زشت ترین جنایت های تاریخ بشر یعنی فاجعه بمباران اتمی دو شهر هیروشیما و ناکازاکی ژاپن توسط آمریکا در اواخر جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ بازمی گرداند.

این کنفرانس همچنین مبتنی بر پیش زمینه مشابه دیگری است؛ اینکه ایران در واقع در حال تولید بمب اتم است تا قادر به تحمیل شرطهایش بر آمریکا درباره تقسیم نفوذ ایران و آمریکا بر کشورهای اسلامی و عربی باشد... چیزی که ممکن است منجر به یک مسابقه تسلیحات هسته ای در منطقه شود و هر دولت عربی و اسلامی به آن دست یابد و دیگر هیچ سازمان تندرو و یا مخالف این دولت نماند که در پی دستیابی به این سلاح نباشد که در مرحله بعد تبدیل به سلاحی در مناقشات سیاسی داخلی و یا حتی جنگ های داخلی می شود!

دو هم پیمان اصلی آمریکا یعنی اسرائیل و پاکستان که نه در خیال و وهم، بلکه در عالم واقع بزرگ ترین تهدید برای امنیت هسته ای جهان هستند، در این کنفرانس غایب اند؛ پاکستانی که همه می دانند سلاح هسته ای اش به سبب ناپایداری دولت مرکزی و ناتوانی اش در کنترل اوضاع و در برابر حملات طالبان به نهادهای نظامی اش قابل رخنه است... و اسرائیلی که امروز بیش از هر زمان دیگری زمزمه استفاده از سلاح هسته ای اش – که ابهام و جایگاه آن مورد حمایت قاطع آمریکاست- در جنگ آتی با هر کشور خارجی همچون ایران را سر داده است.

اما این مسیری که امروز برای اولین بار در عصر هسته ای با امضای معاهده استارت ۲ بین روسیه و آمریکا برای کاهش یک سوم از ذخایر سلاح هسته ای شان گشوده شد، گرچه ممکن است به ایجاد چهره ای از اوباما به عنوان رییس جمهوری که موقعیت اش را به مبارزه با این خطر اختصاص داده کمک کند ولی ممکن نیست همچنان در اختیار و کنترل وی بماند. و هرچه هم که قدرت اقناع داشته باشد، هرگز نخواهد توانست دلیل منطقی بر این امر اقامه کند که سازمان القاعده اسطوره ای است که توانایی تملک سلاح هسته ای را دارد و یا ایران معجزه ای است که می تواند آن را تولید کند... همچنان که نمی تواند از سلامت و درستی سلاح هسته ای پاکستان و تحت کنترل بودن سلاح هسته ای اسرائیل آرامش خاطر یابد.

و شاید بدترین اتفاق ممکن در این کنفرانس این باشد که بر اساس این خطرات و تهدیدات خیالی و وهمی، سیاست گذاری ها عملی و واقعی شود... و مناقشه هسته ای را از جغرافیای اروپا که جنگ سرد بین بلوک غرب و شرق در آن دیگر خاموش شده است، به جغرافیای عربی- اسلامی منتقل کند که تبدیل به جبهه جنگ جهانی سوم و نامزد شکاف بیش از یک اتم شده است.

نویسنده: ساطع - نور الدین

منبع: سایت - باشگاه اندیشه - تاریخ شمسی نشر ۲۴/۰۱/۱۳۸۹ - به نقل از assafir.com، آوریل ۲۰۱۰

صفحه اینترنتی مرتبط: http://www.assafir.com/Article.aspx?EditionId=۱۵۰۷&ChannelId=۳۵۰۰۰&ArticleId=۱۱۹۴&Author=