از شغل خود ناراضی‌ام

ابراز نارضایتی از شغل آنچنان مرسوم است که اگر کسی از کار خود ناراضی نباشد، غیرطبیعی به نظر می‌رسد. در بخش‌های تجاری و خدماتی، شاید این ابراز ناخرسندی، ترفندی است برای گریز …

ابراز نارضایتی از شغل آنچنان مرسوم است که اگر کسی از کار خود ناراضی نباشد، غیرطبیعی به نظر می‌رسد. در بخش‌های تجاری و خدماتی، شاید این ابراز ناخرسندی، ترفندی است برای گریز از مالیات یا نوعی سپر دفاعی است در برابر حسودان و رقیبان.

بسیارند کسانی که مدعی‌اند کارشان اصلا به صرفه نیست و آنها گرفتار شده‌اند و فقط به دلیل رسم آبا و اجدادی یا خدمت به مردم دارند کارشان را ادامه می‌دهند.

در بخش دولتی و در سطوح بالای مدیریتی، ابراز ناخرسندی از شغل، به شیوه‌ای خاص و با تعابیری دیگر بیان می‌شود؛ مانند این ادعا که بار مسوولیت‌ها بر زمین مانده بود و ما ناگزیر آن را بر دوش گرفتیم! یا این که ما به دلیل احساس تکلیف و ادای وظیفه، ناگزیر از پذیرفتن این مسوولیت شدیم وگرنه ترجیح می‌دهیم به کارهای علمی و پژوهشی بپردازیم و بارها دانشگاه‌های معتبر داخلی و خارجی از ما دعوت کرده‌اند که مسئولیت اجرایی را رها کنیم و به کمک آنها بشتابیم.

در سطوح پایین‌تر و در رده کارمندی، ابراز نارضایتی از شغل اغلب گریزگاهی است از گزندگی انتقادهایی که از کم‌کاری و بی‌انگیزگی کارمندان مطرح می‌شود با منطقی از این دست که: با این حقوق و مزایای بخور و نمیر، چه توقعاتی از کارمند دارند؟

کارکرد دیگر ابراز ناخرسندی از شغل، ایجاد محدوده امن در برابر هراس از رقیبان و نیز اضطراب دائم از بیکار‌ شدن است.

در این سالیان که موضوع اشتغال ، معضلی فراگیر است و بسیارند جوانان تحصیلکرده و متخصص که شغلی متناسب با دانش و علاقه خویش ندارند، کسانی که شاغل هستند تصور می‌کنند با بدگویی از شغل خویش و بزرگنمایی مشکلاتی که در محیط کار دارند، جویندگان کار را موقتا از صحنه رقابت دور می‌دارند؛ حال آن که آسیب‌های اجتماعی و روانی حاصل از این ابراز ناخرسندی فراگیر از شغل، که اغلب اغراق‌شده و دروغین است، نسل‌های بعدی را تا سال‌های دور آزار خواهد داد.

اسماعیل امینی - شاعر و مدرس دانشگاه