مرد بارانی

فرامرز قریبیان، بازیگری است که در کارنامه ۴۳ ساله سینمایی خود بیش از ۶۸ فیلم بازی کرده است، اما در سال ۶۵ تصمیم گرفت که نخستین فیلم خود «جدال در تاسوکی» را کارگردانی کند که اثری …

فرامرز قریبیان، بازیگری است که در کارنامه ۴۳ ساله سینمایی خود بیش از ۶۸ فیلم بازی کرده است، اما در سال ۶۵ تصمیم گرفت که نخستین فیلم خود «جدال در تاسوکی» را کارگردانی کند که اثری حادثه‌ای بود و چندان به مذاق تماشاگران و منتقدان خوش نیامد.

او ۹ سال بعد «قانون» را ساخت که اثر حادثه‌ای دیگری بود که ضعیف‌تر از فیلم اول جلوه کرد و در نهایت سال ۷۸ «چشم‌هایش» را با برداشت دیگری از «داش‌ آکل» جلوی دوربین برد که گرچه اثر قابل تعمقی بود، اما او را تا امسال از کارگردانی دور کرد. قریبیان امسال با فیلم «گناهکاران» بار دیگر به وادی فیلمسازی بازگشته است. «گناهکاران» عنوان فیلم تازه قریبیان است که او ترجیح داده در سکوت کامل خبری و بی‌حاشیه ساخت آن را به اتمام برساند؛ فیلمی که نوشتن فیلمنامه‌اش به عهده پسر این بازیگر یعنی سام قریبیان است. قریبیان فعالیت سینمایی‌اش را با بازیگری آغاز نکرد.

او در اولین ساخته مسعود کیمیایی (بیگانه بیا) علاوه بر نقش کوتاهش در فیلم دستیار اول کیمیایی بود. هرچند پس از آن، سودای فیلمسازی جایش را سپرد به بازیگری تا او در شمایل یکی از ستاره‌های دهه ۶۰ سینمای ایران ظهور کند. تصویر او را همواره در نقش قهرمانی ساکت و گوشه‌گیر، اما در حسرت انتقام به یاد می‌آوریم؛ نقش‌هایی که سال‌های سال ادامه پیدا کرد و تکرار شد تا او به نوعی به خاطره جمعی نسلی از سینماروها تبدیل شود. قریبیان نیز همچون جبلی تفاوت آشکاری در دو عرصه داشت. فیلم‌های خاطره‌انگیزی چون گوزن‌ها، ردپای گرگ، رقص در غبار و شهر زیبا بدون حضور او چیزی کم داشت، اما این موفقیت هیچگاه در چهار فیلمی که کارگردانی کرده است تکرار نشد. جهان ذهنی سینمایی او در پشت دوربین متفاوت از مسلک او در دنیای بازیگری بود.