اهداف واقعی اسرائیل فراتر از غزه و بیروت

حوادثی كه طی چند هفته گذشته در نوار غزه و لبنان روی می دهند نه تنها از نظر زمانی و تاریخی به هم گره خورده اند بلكه برخاسته از یك منطق سیاسی هستند

حوادثی كه طی چند هفته گذشته در نوار غزه و لبنان روی می دهند نه تنها از نظر زمانی و تاریخی به هم گره خورده اند بلكه برخاسته از یك منطق سیاسی هستند. شاهدین همگی متفق القول هستند كه میان اهدافی كه دولت اسرائیل اعلام كرده (آزادی زندانیان شان و جلوگیری از پرتاب راكت ها) و ویرانی زیرساخت های غیرنظامی فلسطینی ها و لبنانی ها رابطه ای ناهماهنگ وجود دارد. در واقع باید دلایل واقعی این لشكركشی نظامی را كه شرایط آن از مدت ها قبل آماده شده بود و به طور رسمی در پاسخ به فعالیت های صورت گرفته اخیر و سیاست اسرائیل بود در جای دیگر پیدا كرد.

یك جانبه گرایی وجه مشخص این سیاست است كه آریل شارون با حمایت حزب كارگر آغاز كرد. این سیاست كه بر پایه روابط قدرت بود هدفش تائید دوباره ظرفیت انصراف دولت اسرائیل از خشونت های تحمیلی به جمعیت غیرنظامیان و تحمیل راه حل های خود در تمام منطقه با استفاده از حمایت و رضایت جامعه بین الملل بود. دولت اسرائیل برای تحریك جهانی در جهت دفاع از منافع به اصطلاح مشروع خود از مدت ها پیش به دنبال رادیكالیزه كردن دشمنانش بود. به این دلیل تخلیه شهرك ها و ارتش خود در سپتامبر ۲۰۰۵ هرگز به معنی پایان اشغال نظامی غزه نبود، اما این كار شكل جدیدی از تسلط بر منطقه را مدنظر داشت كه بسیار ظالمانه تر بود و حتی خارج از غزه را نیز شامل می شد. مردمی كه در میانه این فاجعه انسانی قرار دارند شاهد خشونت های فعلی ای هستند كه هدفش حذف هدفمند و بمباران های هوایی هر روزه است. امروز هم مثل دیروز دولت اسرائیل سیاستی در پیش گرفته كه هدف از آن نامشروع جلوه دادن رهبری فلسطین از یاسر عرفات و محمود عباس گرفته تا اسماعیل هنیه است. اگر فكر كنیم اولمرت نخست وزیر اسرائیل قصد دارد اسماعیل هنیه را به این دلیل كه فتح و عباس را دوباره به عرصه بازگردانده تنبیه كند سخت در اشتباه هستیم. خشونت هایی كه امروز جریان دارند یك بار دیگر واقعیت هایی را كه در كرانه باختری اردن صورت می گیرند به طور دیگری جلوه می دهند و توجیه های آنها را تشدید می كنند.

ساخت دیوار حائل كه هرگز آنها را از شلیك راكت ها در امان نگه نمی دارد و فقط اندكی از عملیات های انتحاری می كاهد باز هم بیش از همیشه ادامه دارد و هدف از آن بعد مادی دادن به نقشه یك جانبه مرزهای اسرائیل است و به كمك آن اسرائیل كنترل منابع آبی كرانه باختری را به دست می گیرد و از تشكیل یك دولت فلسطینی به معنای واقعی كلمه جلوگیری می كند. اعلام عقب نشینی یك جانبه احتمالی از برخی شهرك های متروك كرانه باختری باعث می شود كه شهرك سازی در قلب این منطقه بیش از پیش تشدید شود. خشونت ها و بمباران ها و شرایط زیرساختی فعلی به این ترتیب قابل بیان هستند.

سیاست جدید اخراج فلسطینی ها و خارجی های ساكن در منطقه وجه دیگر این عبارتی كه تانیا رینهارت كارشناس اسرائیلی اظهار داشت: «چگونه باید به جنگ سال های ۱۹۴۸-۱۹۴۷پایان داد؟» را نشان می دهد. جامعه بین الملل با انداختن مسئولیت خشونت های امروزی به گردن حماس و حزب الله نیز این كار اسرائیل را تسهیل می كند. درگیری جدیدی در جریان است كه در واقع هیچ كس از پایان آن خبر ندارد. آیا دولت اسرائیل مثل گذشته در حال ارتكاب اعمالی نیست كه بیش از پیش از نظر جامعه جهانی توجیه پذیر است و خشونت های جدیدتری را در پی خواهد داشت؟ از حماس و غزه به حزب الله و لبنان رسیدیم. آیا پایان این چرخه دیوانه وار در واقع سایر كشورهای منطقه را هدف قرار نداده است؟

جورج بوش پایان دوران ریاست جمهوری خود را نزدیك می بیند و جامعه بین الملل نیز در حال حاضر روی برخی كشورهای منطقه انگشت گذاشته و بر آنها فشار وارد می كند، آیا دولت اسرائیل با نسخه برداری از مسئله ای كه برای عراق پیش آمد قصد دارد از این فرصت استفاده كند و برخی كشورهای همسایه را كه از نظرش مزاحم هستند به نوبه خود زیرسئوال ببرد؟ این كار برای سایر كشورهای جهان به چه قیمتی تمام خواهد شد؟ فلسطینی ها یك بار دیگر مثل مهره های شطرنج مورد استفاده قرار گرفته اند تا دولت اسرائیل باز هم بازی خود را به راه بیندازد. آیا جامعه بین الملل نیز به نوبه خود اجازه داده است كه استراتژی ای موازی با آن جریان پیدا كند؟

ژان فرانسوا لوگرن*

* محقق مركز ملی تحقیقات استراتژیك فرانسه

منبع: فیگارو