محشر

آن‌گاه افسری به سر سروری نماند
آری نماند پیکری، آری سری نماند
ماندند بی‌پناه‌تر از پیش، اهل بیت
جز روی نی، نشانه‌ای از یاوری نماند
آتش نشست و هلهله برخاست، بعد از آن
از خیمه‌ها …

آن‌گاه افسری به سر سروری نماند

آری نماند پیکری، آری سری نماند

ماندند بی‌پناه‌تر از پیش، اهل بیت

جز روی نی، نشانه‌ای از یاوری نماند

آتش نشست و هلهله برخاست، بعد از آن

از خیمه‌ها به جز تل خاکستری نماند

در دشت گونه‌ها گل سیلی شکفته شد

بر گوش دختران حرم زیوری نماند

زینب دوید تا لب گودال قتلگاه

اما چه دید...! در نظرش منظری نماند

می‌خواست بوسه‌ای بزند بر تنِ حسین

زیر سم سطور ولی پیکری نماند

می‌خواست تحفه‌ای بستاند به یادگار

اما نماند دستی و انگشتری نماند

می‌خواست روی و موی بپوشد ز چشم غیر

خاکم به سر که بر سر او معجری نماند

سر کوفتن به چوبه محمل بعید بود

اما شکیب رفت و ره دیگری نماند

***

بر دست، زخم سلسله؛ بر پای، آبله

در این سفر که همسفر بهتری نماند

مویه‌کنان و موی‌کنان جمله عرشیان

بر بال‌های خیل ملائک پری نماند

آن‌روز آفتاب ز مشرق غروب کرد

زان پس اگرچه باختر و خاوری نماند

با این قیامتی که به پا شد به کربلا

باری برای حشر دگر محشری نماند

محمود حبیبی کسبی