فراخوان نوروز نامه 1394: خلق تصویری خیالی از فردا

روابط عمومی

انسان شناسی و فرهنگ هر سال در اسفند ماه ویژه نامه ای را برای نوروز منتشر می کند. امسال نیز به رسم سال های گذشته ویژه نامه نوروز 1394 در اسفندماه سال 93 منتشر خواهد شد. از این رو ضمن سپاسگزاری ار فعالیت ها و مشارکت شما در انسان شناسی و فرهنگ، بدین وسیله فراخوان نوروزنامه 1394 را که محوریت آن با موضوع «آرزوهایمان و خلق تصویری خیالی از فردا» منتشر می کنیم. دریافت مطلبی از شما مایه خوشوقتی ما خواهد بود.

 

درخواست ما آن است که "در چند روز آینده" انتخاب خود را، مبنی بر آنکه مطلبی ارسال خواهید کرد یا خیر، به ما اطلاع دهید. مهلت نهایی ارسال مطالب 20 بهمن 1393 است. دلیل تعیین این بازه زمانی محدود بودن فرصت صفجه بندی ویژه نامه است و تاخیر در ارسال مطالب مشکلاتی را در صفحه بندی ویژه نامه پیش خواهد آورد و دوستان فعال در این زمینه را با موانع زیادی روبرو خواهد کرد.

لطفا مطالب خود را در فرمت Word و به همراه یک عکس باکیفیت مناسب، نهایتا تا 20 بهمن ماه به ایمیل به ایمیل روابط انسان شناسی و فرهنگ به آدرس [e-mail] ارسال بفرمایید.

متن فراخوان 
هر سال که می‌گذرد به آیین نیاکانمان که نوروز را رویدادی مغتنم برای گردهمایی و گرامی‌داشت برخی ارزش‌های محوری این فرهنگ می‌دانستند ما نیز در انسان‌شناسی و فرهنگ، نوشتن را بهانه می‌کنیم تا ابزاری باشد برای دید و بازدید ذهن‌هایمان و کنار هم‌نشستنی از جنس دیگر، که هویت جمعی‌مان را بازتولید می‌کند.
سال‌های گذشته، به منظور فراهم آوردن خوراکی جهت پذیرایی در این گردهمایی مجازی، محورهایی برای نوشتن در ویژه‌نامه نوروز اعلام می‌شد و دوستان علاقمند، به فراخور تجربیات و روحیات خود در یکی از آن‌ها قلم می‌زدند، موضوعاتی که عموما معطوف به آیین‌های نوروز و نیز مهم‌ترین رویداد سالی که گذشت، بود. گرچه این موضوعات، جذابیت‌های خود را داشتند و به تولید و تجمیع داده‌های ارزشمند بسیاری به رسم یادگاری دامن زدند اما بنا داریم ویژه‌نامه امسال را با همراهی شما عزیزان، به مسیر دیگری هدایت کنیم.
در سالی که گذشت، رویدادهای مختلفی در سطوح فردی و جمعی رخ داد که خوشایند یا ناخوشایند بودند و هر کدام قابلیت بررسی را دارند اما یک موضوع، همواره در سطوح مختلف، پابرجا بود و خودنمایی می‌کرد، چه در حوزه آکادمی که می‌بایست محل تولید دانش باشد، چه در حوزه خانواده که همواره با عنوان سلول بنیادین جامعه تعبیر شده و چه در سایر حوزه‌ها. انفعال و بی‌انگیزگی عمومی، خصوصا در بین نسل جوانی که هیچ چشم‌انداز روشنی را در مقابل خود نمی‌بینند، به زعم بسیاری از صاحب‌نظران، ریشه بسیاری از مسائل و مشکلات دیگر اجتماعی است. ضعف نظام تخیل و نیز تخریب اوتوپیاهای قدیمی و اصولا فاصله گرفتن از هر تیپ اتوپیاسازی، گاه چنان خودنمایی می‌کند که نمی‌توان آن را با برچسب‌های مشروعیت‌بخشی چون «واقع‌گرایی» کلاسه‌بندی کرد و بیشتر، تیپ بیمارگونی از غرق شدن در ابعاد آسیب‌گون واقعیت و فضای اجتماعی است و خود را به شیوه‌های مختلفی در قالب انواع بیماری‌های روانی و افسردگی‌ها، گرایش به مخدرها و روان‌گردان‌ها، انزوا و انفعال و نیز دوری جستن از رویدادها و موقعیت‌های روتین زندگی نشان می‌دهد. 
گاه حتی اگر در چنین قالب‌های افراطی آسیب‌شناختی‌ای نیز نگنجد، خود را در رویه‌های ظاهرا پذیرفته‌شده و منطقی اما عمیقا پوچی بروز می‌دهد که نهایتا عایدی مهمی ندارند. سر سپردن جنون‌آمیز به پیشروی و ارتقاء در سلسله‌مراتب نظام دانشگاهی از جمله آنهاست؛ نظام ضعیفی که در بهترین حالت تنها قادر است حس آرامش و خوشبختی و موفقیت را به شیوه‌ای تصنعی، برای چند سالی محدود تضمین کند و پس از آن، رها شدن از آکواریوم امن دانشگاه در اقیانوس مواج واقعیت اجتماع است و حاصل نهایی، همانست که در ابتدا بود، همان «هیچی» که ظاهرا با چند سالی تاخیر، به هر حال در کمین نشسته بود! 
در چنین فضایی که جهان امروز به طور عام و ایران به عنوان یک جامعه پساانقلابی با جمعیت جوان، به طور خاص دارد و مسائل و مشکلات مختلفی که با آن دست به گریبان است فقر در قوه تخیل و عالم خیال، می‌تواند تحمل بخش‌های دشوار واقعیت‌ را به مراتب، بغرنج‌تر سازد چرا که عکس آن را به شیوه دیگری، گاستون باشلار، فیلسوف فرانسوی معاصر گفته، آنجا که پس از عمری فعالیت حرفه‌ای در حوزه فلسفه علم، به وادی تخیل تغییر جهت داد و تاکید کرد که «خیال‌پردازی، بر ارزش واقعیت می‌افزاید.» تخیل، نویدبخش روزهایی بهتر برای حیات انسانی است و همواره پناهگاه و مامن فکر و روح انسان در تلاطم مشکلات و دشواری‌های تاریخ زندگی خود بوده است، چرا که اگر نبود تحمل قحطی‌ها و اپیدمی‌هایی که گروه‌های بزرگ جمعیتی را نابود می‌کردند و یا از سر گذراندن وحشیانه‌ترین جنگ‌ها و عزم‌های انسانی برای نابودن کردن گروه‌های دیگر همنوع خود و بسیاری وقایع مشابه آن چگونه می‌توانست صورت گیرد؟ انسان، بر هراس مواجهه با جهانی بی‌کرانه، با ساختن معنایی برای زندگی خود غلبه کرده و می‌کند، معنایی که حفظ آن در هر شرایطی، ضامن بقای خود اوست و در اینجا و در بسیاری از بزنگاه‌های حساس تاریخی، این قوه خیال و قدرت معجزه‌آسای آن بوده که امکان حفاظت از این معنای شکننده ذهنی را فراهم می‌کرده است.
پس بیاییم به بهانه بهار امسال، در مقابل این جریان قوی بی‌معنایی و فقر تخیل‌های سازنده، برخلاف سال‌های قبل که نگاهی معطوف به گذشته و رویدادهای مهم آن داشتیم، قلم را به نفع آینده به خدمت بگیریم و تصویری خیالی از فردا خلق کنیم، فردایی که می‌تواند تعبیر و تفسیر دیگری از همان موقعیتی باشد که بسیاری با مفهوم «بهشت» خطابش کرده‌اند. منظور آنست که در فراخوان ویژه‌نامه نوروز امسال، به جای دید زدن به روزهایی که گذشت یا تجلیل و تقبیح آن‌ها، یک آرزو برای روزهایی بکنیم که در انتظار ماست و تصویر خیالینی را بسازیم که بتوان حداقل برای لحظاتی، در حلاوت آن، زبان ذهن را شیرین کرد.
این متن می‌تواند قطعه‌ای ادبی از شما یا به انتخاب شما باشد، شعر، داستان کوتاه، عکس، نقاشی و یا متنی کوتاه که روایتی از آرزوهایتان برای خود، خانواده، دوستان، انسان‌شناسی و فرهنگ، جامعه ایران و جامعه جهانی در سال جدید پیش رو باشد. باشد که به لطف همت شما، مجموعه‌ای بی‌نظیر و به‌یادماندنی فراهم آید به عنوان بهترین عیدی به دوستان هم‌قطارمان در آستانه تحویل سال جدید شمسی.

 

برای مشاهده ویژه‌نامه‌های نوروزی سال‌های پیش انسان‌شناسی و فرهنگ می‌توانید از لینک زیر اقدام کنید:

مجله «انسان و فرهنگ» ویژه نوروز 1393
http://anthropology.ir/node/22280
مجله «انسان و فرهنگ» ویژه نوروز 1392
http://anthropology.ir/node/18748
مجله «انسان و فرهنگ» ویژه نوروز 1391 
http://anthropology.ir/node/12899
مجله «انسان و فرهنگ» ویژه نوروز 1390
http://www.anthropology.ir/node/10236

 

 

صفحه ویژه نامه ها
http://www.anthropology.ir/magazine