وسایل بی هدف

جورجو آگامبن / امید مهرگان، صالح نجفی

مسیر ترجمه: انگلیسی - فارسی
نخستین بار که پناهندگان در تاریخ به­ صورت پدیده ­ای گسترده و توده گیر جلوه­ گر شدند، پس از پایان جنگ جهانی اول بود: برهه ای که امپراتوری های بزرگ روسیه، اتریش- مجارستان و عثمانی فرو پاشیدند و پیمان­نامه های صلح نظم نوینی در جهان آفریدند و همة این­ها ساختار جمعیتی و سرزمینی اروپای مرکزی و شرقی را از بیخ و بن دگرگون ساختند. در مدت زمان کوتاهی، یک میلیون و نیم تن از مردمان روسیة سفید، هفتصد هزار ارمنی، پانصد هزار بلغاری، یک میلیون یونانی و صدها هزار آلمانی، مجاری و رومانیایی سرزمین خود را ترک گفتند و به سرزمین های دیگر کوچ کردند. بر این توده­های آواره و سرگردان باید وضعیت آبستن انفجاری را افزود که بر اثر پیدایش کشورهای نوبنیادی پدید آمد که از پی انعقاد معاهده های صلح و بر اسلوب دولت ملی پای در عرصة جغرافیای جهان نهادند (برای نمونه تجزیة یوگسلاوی و چک و اسلواکی را در نظر آورید). حدود سی درصد جمعیت این کشورها اقلیت هایی بودند که می­بایست دل به پشتیبانی پیمان نامه های بین­المللی (موسوم به عهدنامه های حامی اقلیت) خوش می­داشتند؛ گو اینکه بیشتر آن­ها در حد حرف باقی ماندند.

 

The first appearance of refugees as a mass phenomenon took place at the end of World War I, when the fall of the Russian, Austro-Hungarian, and Ottoman empires, along with the new order created by the peace treaties, upset profoundly the demographic and territorial constitution of Central Eastern Europe. In a short period, 1.5 million White Russians, seven hundred thousand Armenians, five hundred thousand Bulgarians, a million Greeks, and hundreds of thousands of Germans, Hungarians, and Romanians left their countries. To these moving masses, one needs to add the explosive situation determined by the fact that about 30 percent of the population in the new states created by the peace treaties on the model of the nation-state (Yugoslavia and Czechoslovakia, for example), was constituted by minorities that had to be safeguarded by a series of international treaties – the so-called Minority Treaties – which very often were not enforced.

 

وسایل بی­ هدف، جورجو آگامبن، ترجمة امید مهرگان- صالح نجفی، 1387، تهران، نشر چشمه، ص 26-27

توضبح: مطالب صفحه «کارگاه ترجمه» به انتخاب اعضای گروه ترجمه انسان شناسی و فرهنگ  صرفا بر اساس  اعتبار و اعتبار ترجمه و با هدف آموزش منتشر می شوند و در صورت مخالفت مترجمان یا ناشر از این صفحه  و سایر صفحات مربوط  حذف خواهند شد.