تیان جین

ترجمه ی سعیده بوغیری

تیان جین (Tianjin) که به نام تینتسین (Tientsin) نیز خوانده می شود، شهری خودمختار در شمال چین است که از همه طرف با ایالت هبی (Hebei) نزدیک پکن همسایه است. این شهر، بندر و مرکز صنعتی نیز هست. تیان جین واقع در تقاطع رود های (Hai) و کانال بزرگ (Grand Canal) قرار دارد. این شهر که یکی از سه واحد دولتی است که مستقیما زیر نظر حکومت مرکزی در پکن اداره می شود، شامل شهر تیان جین، یک مرکز کارخانجاتی و یک بندر می شود. بندر دریایی تانگ گو (Tanggu) در کنار خلیج بو های (Bo Hai)، چند دهکده و مزرعه. کارخانجات مهم این ناحیه عبارتند از استیل، منسوجات، ماشین آلات، تجهیزات الکترونیک، ابزارآلات مربوط به ماشین ها، و مواد شیمیایی. دیگر محصولات این منطقه مواد غذایی، ابزارهای پلاستیکی، موتور ماشین، قالی و قالیچه هستند. دانشگاه نانکی (Nankai) و تیان جین در این شهر واقع هستند.
تیان جین به عنوان یک بندر کوچک که از قرن یازدهم تا قرن چهاردهم های چین (Hai-chin) و چی کو (Chih-ku) نیز نامیده می شده است، در دوران سلسله مین (1644-1368) و کین (1911-1644) به عنوان بندری در پکن امتیازات خاصی به دست آورد. این بندر در سال 1858 و 1860 به ترتیب به دست بریتانیا و فرانسه به اشغال درآمد و پس از گشایش بر روی تجارت خارجی در سال 1860 به سرعت رشد کرد. در اوایل قرن بیستم نیز به سرعت به سبک اروپایی بازسازی شد. ژاپن بین سال های 1937 تا 1945 این شهر را به تصرف خود درآورد، به ساختن تانگ گو پرداخت و آباد کردن بندر تیان جین را در پیش گرفت که به دست چینی ها در اوایل دهه 1950 به پایان رسید. تیان جین در سال 1958 مرکز هبی شد و در سال 1967 جایگاه شهری با مرکزیت اداری را به دست آورد. در سال 1976 زمین لرزه ای نزدیک به تانگ شان (Tangshan) خرابی های سنگینی در این ناحیه بر جای گذاشت. جمعیت تیان جین در سال 2007 بیش از 9 میلیون نفر برآورد شده است.
شن یانگ (Shenyang) که پیشتر موکدن (Mukden) نامیده می شد، شهری در شمال شرقی چین و مرکز ایالت لیااونین (Liaoning) است که بر روی رود هان (Hun)، مرکز عمده صنعتی این کشور قرار دارد. کارخانجات آن شامل ماشین آلات، مس پرورده، ابزار ماشین ها، استیل و تجهیزات الکتریکی هستند. کالج فنی شمال شرق (Northeast College of Technology)، یک دانشکده پزشکی و یک مدرسه موسیقی نیز در این شهر قرار دارند. کاخ سلطنتی قرن هفدهمی مانچو (Manchu)، آرامگاه امپراطور تای تسون (Tai-tsung) و بناهای تاریخی دیگری نیز نقاط دیدنی این شهر را تشکیل می دهند.
این شهر که پیشتر شن (Shen) نامیده می شد، بین قرن های دهم تا دوازدهم میلادی یک مرکز موفق تجارت در مغولستان به شمار می رفت. سپس نام آن به فن تین (Feng-tien) تغییر کرد و بین قرن های چهاردهم تا هفدهم تحت کنترل چین درآمد. پس از آن دوباره به موکدن و شنگ کین (Shengking) تغییر نام داد و به پایتخت سلسله کین درآمد و بعد به پکن پیوست. پیشرفت این شهر در عصر مدرن به دست روسیه و در سال 1895 آغاز شد که پس از جنگ روسیه- ژاپن (1905-1904) تحت نفوذ ژاپن و به کمک اشراف زادگان قدرتمند محلی ادامه یافت. آتش سوزی موکدن در سال 1931 به منزله آغاز فتح منچوری به دست ژاپن و تاسیس دولت پیشین مانچوکو (Manchukuo) تحت کنترل ژاپن بود. این شهر پس از غارت تجهیزات صنعتی آن، در سال 1945 به چین برگردانده شد و درسال 1948 به شن یانگ تغییر نام یافت. سپس بین سال های 1949 تا 1954 مرکز دولت کوتاه مدت ناحیه شمال شرق بود و به عنوان یک مرکز صنعتی متنوع در دهه 1950 بازسازی شد. جمعیت این شهر در سال 2002 نزدیک به 7 میلیون نفر برآورد شده است.
ووهان (Wuhan) شهر و مرکز ایالت هوبی (Hubei) در مرکز چین و مجموعه صنعتی و بندر داخلی در محل اتصال رودهای هان (Han) و یانگ تسه است. این بندر به کشتی های اقیانوس پیما دسترسی دارد. گروه آهن و استیل در نزدیکی ووکان (Wukang) یکی از بزرگ ترین انواع این صنایع در چین است که کارخانجات دیگری از جمله ماشین آلات سنگین، تجهیزات ریلی و موتور ماشین را پشتیبانی می کند. دیگر محصولات این بندر، شیشه، مواد شیمیایی، منسوجات، کاغذ و آلومینیوم هستند.
 ووهان در سال 1950 شکل گرفت، زمانی که سه شهر ووچان (Wuchang)، هانکو (Hankou) و هانیان (Hanyang) در یک واحد اداری مشترک آمیختند. نام این واحد ترکیبی از نام این سه شهر است که هویت هر سه را در خود دارد. هانکو، مرکز بازرگانی و بزرگ ترین این شهرهاست که شمال غربی چین را گرفته و در غرب رود یانگ تسه و شمال رود هان قرار دارد. هانیان کوچک ترین این شهرها و بخش کارخانجاتی و اقامتی است که در غرب یانگ تسه و جنوب رود هان قرار دارد. ووچان نیز مرکز اداری و آموزشی و پایتخت این ایالت است که در قسمت شرقی یانگ تسه قرار دارد. دانشگاه ووهان در ووچان، موسسه اصلی آموزش عالی این ناحیه به شمار می رود. نقاط دیدنی شهر عبارتند از پل رودخانه یانگ تسه که هانیان و ووچان را به یکدیگر متصل می کند؛ دریاچه شرقی (Tong Hu) که یکی از بزرگ ترین دریاچه های چین و دارای جذابیت های تاریخی فراوان است؛ تپه تورتویز (Tortoise) در هانیان؛ و سیان پاگودا (Xiang Pagoda) که توسط شاعران سلسله تان (Tang) (907- 618) مشهور و پس از ساخته شدن در قرن سوم میلادی چندین بار تعمیر شد. ووچان همچنین مقر موسسه جنبش دهقانان مائو زدون (Mao Zedong) بوده و بناهایی یادآور انقلاب جمهوری خواهان در سال 1911 نیز در آن قرار دارد.
ووچان پایتخت امپراطوری  وو (Wu) در قرن سوم میلادی، قدیمی ترین شهر ووهان است. هانیان در زمان سلسله سویی (Sui) (618-581) بنا شد و هانکو در زمان سلسله سون (Song) (1279-960). هانکو سپس به مرکز اصلی بازرگانی چین مرکزی تبدیل شد و به عنوان بندر آزاد تجاری ژاپن- چین در سال 1861 گشایش یافت. انقلاب منجر به ایجاد جمهوری چین در سال 1912 یک سال پیش از آن یعنی در سال 1911 در ووچان آغاز شده بود. صنعتی شدن مدرن در اواخر قرن نوزدهم شروع شد و پس از سال 1949 با ساخت پل یانگ تسه (1957)، گروه صنعتی آهن و استیل (1959-1956) و تسهیلات ساخت آلومینیوم (1971) سرعت گرفت. جمعیت این شهر در سال 2003 نزدیک به 8 میلیون نفر برآورد شده است.
گوانگ زو (Guangzhou) که کانتون (Canton)، کوان- چو (Kuang-chou) یا کوانگ چوو (Kwangchow) نیز خوانده می شود، شهری در جنوب چین و مرکز ایالت گوانگ دون (Guangdong) است. این شهر بندر شلوغ و مرکز بازرگانی وصنعتی بر روی رود زوجیان (Zhu Jiang) نیز هست. کارخانجات آن شامل محصولات غذایی به خصوص شکر، منسوجات، استیل، کاغذ، سیمان، کود، مواد شیمیایی، موتور ماشین و ماشین آلات می شود. این شهر که توسط یک بندر خارجی در هوانگ پو (Huangpu) به آن دسترسی ایجاد می شود، با خط آهن با هن کنگ و پکن مربوط است. نزدیک به 15 درصد تجارت خارجی چین در این بندر صورت می گیرد و این شهر مقر نمایشگاه بزرگ دوسالانه بین المللی تجارت نیز هست که در سال 1957 تاسیس شد. گوانگ زو که یکی از مراکز اصلی آموزشی چین است، محل دانشگاه زونگ شان (Zhongshan) (Chung-shan یا Sun Yat-sen)، یک دانشکده پزشکی، یک دانشگاه فنی و یک موسسه کشاورزی نیز هست.
نقاط دیدنی شهر عبارتند از جزیره شامین (Sha-mien)، که محل پیشین تجارت خارجی بود؛ معبدی متعلق به زمان سلسله مین که اکنون به موسسه جنبش دهقانان تبدیل شده؛ پاگودایی (بتکده) در معبد (Six Banyan Trees)؛ یک برج ساعت متعلق به قرن 14 که حالا به موزه گوانگ زو در پارک یوسیو (Yue Xiu) تبدیل شده؛ عمارت یادبود سون یات سن (Sun Yat-sen) و مسجدی که گفته می شود قدیمی ترین مسجد چین است.
گوانگ زو که مبدا آن مشخص نیست، در قرن سوم پیش از میلاد به امپراطوری چین پیوست. اعراب، ایرانیان، هندوها و بازرگانان دیگر سرزمین ها قرن ها پیش از ورود پرتغالی ها در جستجوی ابریشم و چینی در قرن 16، به این محل رفت و آمد داشتند. به دنبال آنان بازرگانان بریتانیایی در قرن 17 و فرانسوی و هلندی در قرن 18 به این سرزمین آمدند. گوانگ زو در قرن 19 به بندر آزاد تجاری ژاپن- چینی تبدیل شد، اما محدودیت های تجاری آن تا زمانی ادامه یافت که یک ساحل شنی در مجاورت رود پیرل (Pearl) در سال 1861 به منظور تجارت بی حدومرز خارجی و نیز اقامت به آن واگذار شد. این شهر در سال 1946 دوباره تحت کنترل چین درآمد. گوانگ زو در جریان انقلاب جمهوری چین در سال 1911 یکی از مراکز فعالیت بود که به وسیله سون یات سن رهبری می شد و به تاسیس جمهوری چین انجامید. سپس به زودی به مقر اصلی حزب سیاسی مهم کومین تان (Kuomintang) تبدیل شد. ژاپن در جریان جنگ جهانی دوم این شهر را به تصرف خود درآورد و صدمات فراوانی به آن وارد ساخت. پس از آن گسترش شهری دوباره و گسترده آن که در سال های دهه 1920 آغاز شده بود، پس از سال 1949 از سر گرفته شد، زمانی که این شهر با یک برنامه بزرگ زیباسازی، گسترش صنعتی و ارتقای بندری درآمیخت. جمعیت این شهر در سال 2006 بیش از 5/7 میلیون نفر برآورد شده است.
چونگ کین (Chongqing) شهری خودمختار در جنوب غربی چین است که ایالت سیچوان آن را احاطه کرده است. چونگ کین در یک شبه جزیره سنگی در محل تقاطع رودهای یانگ تسه و جیالین (Jialing) قرار دارد. این شهر، بندر مهم و مرکز بازرگانی، ترابری و صنعتی ناحیه جنوب غربی چین به شمار می رود. این شهر نزدیک معدن آهن و ته نشست های زغال سنگ در یک ناحیه حاصلخیز کشاورزی واقع شده است. کارخانجات آن شامل آهن و استیل، ماشین آلات، موتور ماشین، منسوجات کتانی و ابریشمی، مواد شیمیایی و مواد غذایی است. خط آهن ها و بزرگراه های اصلی، آن را به تمامی بخش های کشور متصل می کنند. این شهر محل دانشگاه چونگ کین و چندین کالج است. چندین گردشگاه و چشمه آب معدنی نیز در نواحی پیرامون آن قرار دارند.
این شهر بیش از 4000 سال است که بر روی نقشه دیده می شود. در قرن چهارم پیش ازمیلاد سلسله کین آن را جزو ناحیه ای قرار دادند که می خواستند نخستین دولت واحد چین را در آن بنا کنند. در سال 1890 این شهر به روی تجارت خارجی گشوده شد. پس از بروز خصومت میان چین و ژاپن در سال 1937، چونگ کین به پایتخت دولت ناسیونالیست چین تبدیل شد و تا سال 1946 به همین وضعیت باقی ماند. بااینکه این شهر متحمل خسارات فراوان ناشی از بمباران ژاپن شد، اما جمعیت آن به شدت افزایش یافت و پایه های صنعتی خود را در طول سال های جنگ تقویت کرد. از سال های دهه 1950 دولت چین صنایع سنگین خود را چونگ کین گسترش داد. این شهر تا سال 1996 جزو ایالت سیچوان بود و در آن سال به شهری خودمختار تبدیل شد و نواحی روستایی فراوانی به دست آورد. جمعیت چونگ کین در سال 2005 نزدیک به 5/6 میلیون نفر برآورد شده است.

منبع: دایره المعارف اینکارتا 2009.
سعیده بوغیری
http://anthropology.ir/node/2859
http://anthropology.ir/node/6338
http://anthropology.ir/node/808
http://anthropology.ir/node/4011
http://anthropology.ir/node/4152
http://anthropology.ir/node/6803
http://anthropology.ir/node/5242